به گزارش مشرق به نقل از ايسنا، روزنامه فيگارو در تحليلي درباره احتمالات موجود درباره دخالت نظامي کشورهاي غربي در ليبي آورده است:
"آمريکا، انگليس، فرانسه و متحدين آنها بايد براي تصميم خود درباره دخالت نظامي در ليبي گزينه‌هاي متعددي را بررسي کنند. گزينه منطقه پرواز ممنوع که از سوي ديپلمات‌ها به سازمان ملل پيشنهاد شده است بيش از هر چيز به منظور اجتناب از وتو از سوي روسيه و چين در نظر گرفته شده است، در حالي که در زير اسم قابل قبولي که براي آن برگزيده شده است واقعيت يک دخالت نظامي وجود دارد.
اين گزينه که در بوسني و در ابتداي دهه 1990 به منظور بازداشتن صربها از بمباران شهروندان اعمال شد، نتوانست از کشتار صربرنيتسا جلوگيري کند. عليه عراق نيز به مدت 12 سال منطقه پرواز ممنوع بدون به وجود آوردن کوچکترين تغييري در سياست صدام حسين به کار گرفته شد.
به هر طريق زماني که گزينه منطقه پرواز ممنوع عليه ليبي اعمال شود نيرهاي معمر قذافي احتمالا کنترل آخرين مناطق تحت تسلط مخالفان را به دست گرفته اند.
کشورهاي متحد، به طور جدي تر و به اين علت که قطعنامه سازمان ملل وعده محافظت از شهروندان را با بکارگيري همه راهکارها داده است، مي‌توانند تصميم بگيرند که چندي پس از راي گيري اين قطعنامه حملاتي را عليه منافع استراتژيک ليبي ترتيب دهند.
حملاتي که شامل نابودي دفاع ضد هوايي ليبي، مراکز فرماندهي و فرودگاهها به منظور زمين‌گير کردن هواپيماهاي ليبي خواهد بود.
همزمان به منظور خنثي کردن سيستم هاي راداري ليبي يک جنگ الکترونيک نيز مي‌تواند به راه بيافتد. از اين لحاظ کشور فرانسه مي‌تواند با به پرواز در آوردن هواپيماهاي شکاري خود از پايگاه هوايي سولنزارا در کرس، در اين موضوع سهيم باشد، اما درعين حال هواپيماهاي مجهز به رادار آواکس را نيز به منطقه اعزام کند.
چنين عمليات نظامي مي‌تواند يک پيام قدرتمند را به وجود آورد. پيامي که عده‌اي اميدوارند که يک تاثير رواني را به همراه داشته و يک پراکندگي را در ميان اطرافيان رهبر ليبي به وجود آورد اما هيچ چيز مطمئن به نظر نمي‌رسد.
اگر هدف از دخالت نظامي در ليبي همانطور که بعضي از ديپلمات‌ها پيشنهاد مي دهند، وادار ساختن رژيم اين کشور به سقوط باشد، در اين صورت کشورهاي ائتلاف مي‌توانند خودروهاي زرهي و پياده نظام ليبي را در طول مسيري که پيش از اين در اختيار لشگر هشتم انگليس و ژنرال رومل آلماني در صحراي ليبي بوده است مورد حمله قرار دهند.
يکي از افسران نظامي ناتو اين کار را "يک اقدام سياسي و نظامي تند به طور خاص، قلمداد مي‌کند اما آن را کافي نمي‌داند. اگر قذافي انتظار حملات هوايي را داشته باشد از پراکنده ساختن نيروهايش بر روي زمين همانند کاري که صدام حسين در ماه مارس 2003 انجام داد، غافل نخواهد شد.
با وجود اين بسيار مشکل است که از آسيب‌هاي جانبي که بر مردم ليبي وارد خواهد شد، اجتناب شود.
اين افسر ناتو در اين باره اظهار مي‌دارد: ما هرگز يک جنگ را تنها با اتکا به نيروي هوايي نخواهيم برد. براي از بين بردن يک ارتش زميني بايد مقابله به مثل کنيم، اما از طرفي قطعنامه سازمان ملل هرگونه نيروي زميني اشغالگر را کنار مي‌گذارد.
با وجود اينکه قذافي ضعيف شده است، اما همچنان مي‌تواند بر روي وفاداري 10 تا 12 هزار سرباز به خود حساب کند و در کنار اين‌ها نيز مزدوران آفريقايي، موشک‌هاي زمين به هوا و تانک ها و توپخانه‌هاي متعدد را نيز فراموش نمي‌کند.
اما آخرين گزينه براي غربي‌ها حمله مستقيم به مرکز ثقل حکومت ليبي، يعني شخص معمر قذافي است که بدين منظور بايد پناهگاه وي يا ديگر مامن‌هايي که ظن آن مي‌رود که وي در آنها پنهان شده باشد بمباران شود.
در سال 1986 حملات هوايي که به دستور رونالد ريگان عليه اقامتگاه قذافي انجام شد، کمترين نتيجه‌اي در بر نداشت. از آن زمان تاکنون ابزارهاي رديابي به ويژه ماهواره ها و همين طور ابزارهاي حمله بسيار پيشرفت کرده اند و از لحاظ نظريه‌اي چنين عملياتي را امکانپذير مي‌سازند. اما نبايد از ياد برد که در سال 2003 يعني تنها هفت سال پيش نخستين بمباران هاي هوايي ارتش آمريکا عليه بغداد نيز به هدف از بين بردن صدام انجام شد اما در نهايت نتيجه اي جز شکست در بر نداشت.
