به گزارش مشرق، گوورمن در یک مقاله دانشگاهی که در پایان سال ۲۰۱۹ نوشت، پیشنهاد داد که مصر، عربستان سعودی و ترکیه با کلاهکهای هستهای اسرائیل به عنوان وسیلهای برای مقابله با پیشرفت ایران در برنامه هستهای خود مسلح شوند.
این پایگاه اشاره کرد که گوورمن، که در حال حاضر به عنوان مشاور نظامی «بنیامین نتانیاهو»، نخست وزیر رژیم اشغالگر فعالیت میکند، این پیشنهاد را در یک مقاله تحقیقاتی با عنوان «روز قیامت دیروز» ارائه کرده است که به عنوان بخشی از مطالعات خود در کالج امنیت داخلی اسرائیل تهیه کرده است.
شوریم توضیح داد که ایده اصلی این مقاله حول ایجاد یک «توازن استراتژیک چندقطبی» در خاورمیانه میچرخد که قدرتهای بزرگ - ایالات متحده، روسیه و چین - را نیز در حمایت از این تعادل درگیر خواهد کرد.
طبق سناریوی ارائه شده توسط گوورمن، یک نخست وزیر اسرائیل در سال ۲۰۲۵ - سال جاری - در پاسخ به جهش قابل توجه در برنامه هستهای ایران، یک «تغییر استراتژیک رادیکال» را اعلام خواهد کرد.
گوورمن به جای توسل به گزینههای نظامی یا دیپلماتیک سنتی، یک راهحل نامتعارف پیشنهاد داد: توانمندسازی سه کشور محوری - مصر، عربستان سعودی و ترکیه - برای داشتن قابلیتهای هستهای محدود و تحت نظارت، با هدف ایجاد یک سیستم بازدارنده منطقهای جدید برای جلوگیری از هژمونی ایران.
طبق تحلیل او، رژیم اشغالگر جامعه بینالمللی را به این باور گمراه میکند که قصد دارد «سلاحهای هستهای» را در منطقه مستقر کند، به عنوان وسیلهای برای فشار بر قدرتهای بزرگ برای مداخله مستقیم. این سناریو پیشبینی میکند که این اقدام، ایالات متحده، روسیه و چین را مجبور میکند تا به یک کشور منطقهای تکیه کنند و - به طور غیرمستقیم یا تحت نظارت دقیق - قابلیتهای هستهای خود را در اختیار آن قرار دهند. با وجود ماهیت آکادمیک و فرضی این مقاله، شومریم اشاره کرد که این پیشنهاد، «تفکر استراتژیک خارج از چارچوب» و تمایل به چالش کشیدن مفاهیم غالب در سیاست امنیتی اسرائیل را نشان میدهد که اساساً هرگونه گسترش سلاحهای هستهای در منطقه را رد میکند. با این حال، حتی در نظر گرفتن چنین گزینهای - حتی از نظر تئوری - میتواند به عنوان یک انحراف اساسی از خط رسمی اسرائیل تلقی شود.
این پلتفرم اضافه کرد که دکتر «آنات استرن»، استاد کالج امنیت داخلی که بر این تحقیق نظارت داشته است، به درخواست آن برای اظهار نظر در مورد محتوای مقاله پاسخی نداده است.
در زمینهای مرتبط، شومریم از یک مقاله دانشگاهی دوم که با همکاری گوورمن نوشته شده بود، رونمایی کرد که به بررسی رابطه بین رهبری نظامی و قدرت سیاسی میپرداخت. در این تحقیق که با همکاری یکی از همکارانش نوشته شده بود، او نظریهای را در مورد آنچه آن را «گفتوگوی مقامات» مینامید، ارائه داد و استدلال کرد که فرمانده نظامی - یا «برنامهریز استراتژیک» - نه تنها باید دستورات را اجرا کند، بلکه مسؤولیت هدایت تصمیمات سیاسی را نیز بر عهده بگیرد، حتی در صورت عدم وجود دستورالعملهای روشن، تصمیمگیرنده را «آموزش» دهد.
این تحقیق از فرمانده نظامی خواسته است تا از طریق سه روش بر سیاست تأثیر بگذارد: گفتوگوی مستقیم، ارتباط از طریق شبکهای از روابط استراتژیک و ابتکار عمل از طریق «عمل به عنوان وسیلهای برای نفوذ».
این پلتفرم نتیجه گرفت که این ایدهها سوالات اساسی را در مورد دیدگاه گوورمن برای نقش آیندهاش به عنوان رئیس موساد مطرح میکند: آیا او صرفاً سیاستهایی را که توسط ردههای سیاسی تعیین میشود، اجرا خواهد کرد یا به یک بازیگر استراتژیک تبدیل خواهد شد که این سیاستها را از درون نهاد امنیتی شکل میدهد؟
شومریم اشاره کرد که نه ارتش اسرائیل و نه سرویسهای اطلاعاتی هیچ پاسخ رسمی به سوالات خود در مورد این ایدهها یا محتوای مقالات دانشگاهی منتسب به گوورمن ندادهاند.
