به گزارش مشرق، 90 که پیش از این روزهای شنبه پخش می شد با بردن ساعت پخش خود به دوشنبه ها دست به ریسک بزرگی زد. همان موقع فردوسی پور به نگارنده این مطلب گفت: این کار بنا به دلایل بسیاری باید انجام شود و ما راه گریزی نداریم. یکی از دلایل این اتفاق پخش تلویزیونی بازی های اروپایی بود که غالبا روزهای شنبه انجام می شدعنوان شد. البته و در حقیقت در کنار آن نودی ها با دو روز فاصله این فرصت داشتند تا بازی های لیگ که اغلب روزهای 5 شنبه و جمعه برگزار می شد را بهترو با فراغ بال رصد کنند.
نود از این اتفاق هم تقریبا به سلامت گریخت و جذب مخاطب را ادامه داد. در روزهایی که فردوسی پور ظاهرا از سوی مسئولان صدا و سیما بابت عدم رعایت برخی خط قرمزها تحت فشار قرار می گرفت، زمزمه توقف و یا حتی تعطیلی این برنامه هم به گوش رسید. در این بین برای عده ای این سوال پیش می آمد که جایگزین 90 چه برنامه ای است؟ با احترام به تلاش و همت سایر برنامه سازان ورزشی هیچکدام از برنامه فعلی و چند سال اخیر یارای برابری با 90 را نداشته اند.
در این میان اگرچه توانایی های تهیه کننده نود به شدت تاثیر گذار بود اما نباید از حمایت های خاص از برنامه او به سادگی عبور کرد. گاهی برای تهیه کننده برنامه نود اقدامات و هماهنگی هایی صورت می گرفت که سایر برنامه سازان تلویزیون حتی نمی توانستند به آن فکر کنند!
همان گونه که ذکر شد کشمکش های گاه و بی گاه عادل با مسئولان صدا و سیما برای چند نوبت زمزمه تعطیلی نود را به گوش رساند. یکبار حتی در این برنامه فردوسی پور با اجرای "دراماتیک" همراه با نور ضعیف " استودیو" به طور تلویحی با مخاطبانش وداع کرد.
همه این ها باعث می شد تا دو طیف طرفداران و آنهایی که به شدت نسبت به این برنامه منتقد هستند چشم انتظار رقیب 90 باشند. برنامه سازانی هم که در این باره سودایی در سر داشتند ، می دانستند که کاری سخت و رقیبی جدی پیش رو دارند. چنین باوری باعث شد تا مدت ها "پروژه" رقیب سازی برای 90 تا حدود زیادی به فراموشی سپرده شود. از سویی مسئولان صدا و سیما هم درگیر با مشاغل فکری فراوان پیش روی خود می گفتند " سری که درد نمی کند را نباید دستمال بست". حالا که برنامه با این سطح مخاطب همراه است ، چرا باید شرایط را مغشوش کنیم!
اما همانگونه که گفته شد افراد بسیاری هم بودند که فکر جانشین سازی برای نود و فردوسی پور را فراموش نکرده و مترصد فرصت بودند.
چندی پیش نوشتیم که در صدا و سیما شاهد رقابت پیدا و پنهان بین مجریان ورزشی هستیم. این جدال در شبکه یک و دو و حتی پنج با شبکه سه در جریان است. در کنار آن شبکه ورزش رفته رفته صاحب تجربه می شود تا به عنوان شبکه تخصصی ورزش وارد این رقابت شود. درسالهای اخیر در شبکه یک با میدان دادن به یکی دو مجری "نچسب"- که موقع حرف زدن با حرکت لب و دهان و ابرو و... حرص مخاطب را در می آورند -کاری کردند که باعث قهر مردم با برنامه های ورزشی شد. این بهترین موهبت برای 90 بود تا عزیز و عزیزتر شود(شاید این خود یکی از حمایت های پنهان از نود فردوسی پور باشد. همان حکایت شهر کورها و پادشاهی آدم یک چشم!). اکنون در شبکه های یک، دو و پنج رقبای 90 بهتر از قبل کار می کنند. در این بین شبکه دو با فرم تازه" ورزش دو و خط قرمز" بدجوری برای نود خط و نشان می کشد. حضور ماتیوس و زمزمه آمدن زیدان و... آخرین تیرهای ترکش برای قدرت نمایی شبکه دویی ها برای نود فردوسی پور است.
این که در روزهای بد مالی در صدا و سیما این بودجه از کجا تامین می شود نیاز به کنکاشی جدی و جداگانه دارد(ظاهرا افرادی از این برنامه حمایت مالی می کنند که اهداف خاص دارند). اگرچه تهیه کننده برنامه ورزش دو می گوید " این برنامه نه تنها بار مالی ندارد بلکه در آمد ساز هم هست". کیست نداند که بدون سرمایه و بودجه اولیه چنین امری شدنی نیست.
در هر صورت ورزش ایران نیاز به چندین برنامه بزرگ و پرمخاطب دارد. بدون تردید انحصار چنین پدیده ای به یک یا دو برنامه باعث خطا و اشکال می شود. نود که یکه و تنها در ورزش و به ویژه فوتبال همه راه ها را به سوی خود ختم می بیند بدون اتاق فکر مناسب گاهی چنان به خطا می رودو می رود که فریادها را به آسمان می برد( برای همین هم هست که عده ای معتقدند ضرر ٩٠ برای فوتبال بیش از سودش است). فریاد هایی که اغلب به دلیل طیف وسیع طرفداران برنامه های حاشیه ای به گوش کسی نمی رسد.
در فضای شکل گرفته امروزی فقط باید امیدوار بود تا سیاست گذاران در صدا و سیما با رصد درست ماجرا و کمک به برنامه سازان کاری کنند که این اتفاق مهم به جدال چند مجری و تهیه کننده منجر نشود. از توان موجود باید بهترین استفاده را برای ورزش برد. باید با حمایت صحیح بستری را فراهم آورد تا برنامه سازان ورزشی تلویزیون که مخاطب آنها طیف وسیعی از جوانان و آینده سازان این آب و خاک هستند به مسئولیت خود آگاه باشند. یادمان باشد تهیه کنندگان برنامه های ورزشی نباید برای جذب چند مخاطب بیشتر و برای تضعیف برنامه های رقیب راه کج و خطابروند.
*بهمن اسدی (تبیان)
نود از این اتفاق هم تقریبا به سلامت گریخت و جذب مخاطب را ادامه داد. در روزهایی که فردوسی پور ظاهرا از سوی مسئولان صدا و سیما بابت عدم رعایت برخی خط قرمزها تحت فشار قرار می گرفت، زمزمه توقف و یا حتی تعطیلی این برنامه هم به گوش رسید. در این بین برای عده ای این سوال پیش می آمد که جایگزین 90 چه برنامه ای است؟ با احترام به تلاش و همت سایر برنامه سازان ورزشی هیچکدام از برنامه فعلی و چند سال اخیر یارای برابری با 90 را نداشته اند.
در این میان اگرچه توانایی های تهیه کننده نود به شدت تاثیر گذار بود اما نباید از حمایت های خاص از برنامه او به سادگی عبور کرد. گاهی برای تهیه کننده برنامه نود اقدامات و هماهنگی هایی صورت می گرفت که سایر برنامه سازان تلویزیون حتی نمی توانستند به آن فکر کنند!
همان گونه که ذکر شد کشمکش های گاه و بی گاه عادل با مسئولان صدا و سیما برای چند نوبت زمزمه تعطیلی نود را به گوش رساند. یکبار حتی در این برنامه فردوسی پور با اجرای "دراماتیک" همراه با نور ضعیف " استودیو" به طور تلویحی با مخاطبانش وداع کرد.
همه این ها باعث می شد تا دو طیف طرفداران و آنهایی که به شدت نسبت به این برنامه منتقد هستند چشم انتظار رقیب 90 باشند. برنامه سازانی هم که در این باره سودایی در سر داشتند ، می دانستند که کاری سخت و رقیبی جدی پیش رو دارند. چنین باوری باعث شد تا مدت ها "پروژه" رقیب سازی برای 90 تا حدود زیادی به فراموشی سپرده شود. از سویی مسئولان صدا و سیما هم درگیر با مشاغل فکری فراوان پیش روی خود می گفتند " سری که درد نمی کند را نباید دستمال بست". حالا که برنامه با این سطح مخاطب همراه است ، چرا باید شرایط را مغشوش کنیم!
اما همانگونه که گفته شد افراد بسیاری هم بودند که فکر جانشین سازی برای نود و فردوسی پور را فراموش نکرده و مترصد فرصت بودند.
چندی پیش نوشتیم که در صدا و سیما شاهد رقابت پیدا و پنهان بین مجریان ورزشی هستیم. این جدال در شبکه یک و دو و حتی پنج با شبکه سه در جریان است. در کنار آن شبکه ورزش رفته رفته صاحب تجربه می شود تا به عنوان شبکه تخصصی ورزش وارد این رقابت شود. درسالهای اخیر در شبکه یک با میدان دادن به یکی دو مجری "نچسب"- که موقع حرف زدن با حرکت لب و دهان و ابرو و... حرص مخاطب را در می آورند -کاری کردند که باعث قهر مردم با برنامه های ورزشی شد. این بهترین موهبت برای 90 بود تا عزیز و عزیزتر شود(شاید این خود یکی از حمایت های پنهان از نود فردوسی پور باشد. همان حکایت شهر کورها و پادشاهی آدم یک چشم!). اکنون در شبکه های یک، دو و پنج رقبای 90 بهتر از قبل کار می کنند. در این بین شبکه دو با فرم تازه" ورزش دو و خط قرمز" بدجوری برای نود خط و نشان می کشد. حضور ماتیوس و زمزمه آمدن زیدان و... آخرین تیرهای ترکش برای قدرت نمایی شبکه دویی ها برای نود فردوسی پور است.
این که در روزهای بد مالی در صدا و سیما این بودجه از کجا تامین می شود نیاز به کنکاشی جدی و جداگانه دارد(ظاهرا افرادی از این برنامه حمایت مالی می کنند که اهداف خاص دارند). اگرچه تهیه کننده برنامه ورزش دو می گوید " این برنامه نه تنها بار مالی ندارد بلکه در آمد ساز هم هست". کیست نداند که بدون سرمایه و بودجه اولیه چنین امری شدنی نیست.
در هر صورت ورزش ایران نیاز به چندین برنامه بزرگ و پرمخاطب دارد. بدون تردید انحصار چنین پدیده ای به یک یا دو برنامه باعث خطا و اشکال می شود. نود که یکه و تنها در ورزش و به ویژه فوتبال همه راه ها را به سوی خود ختم می بیند بدون اتاق فکر مناسب گاهی چنان به خطا می رودو می رود که فریادها را به آسمان می برد( برای همین هم هست که عده ای معتقدند ضرر ٩٠ برای فوتبال بیش از سودش است). فریاد هایی که اغلب به دلیل طیف وسیع طرفداران برنامه های حاشیه ای به گوش کسی نمی رسد.
در فضای شکل گرفته امروزی فقط باید امیدوار بود تا سیاست گذاران در صدا و سیما با رصد درست ماجرا و کمک به برنامه سازان کاری کنند که این اتفاق مهم به جدال چند مجری و تهیه کننده منجر نشود. از توان موجود باید بهترین استفاده را برای ورزش برد. باید با حمایت صحیح بستری را فراهم آورد تا برنامه سازان ورزشی تلویزیون که مخاطب آنها طیف وسیعی از جوانان و آینده سازان این آب و خاک هستند به مسئولیت خود آگاه باشند. یادمان باشد تهیه کنندگان برنامه های ورزشی نباید برای جذب چند مخاطب بیشتر و برای تضعیف برنامه های رقیب راه کج و خطابروند.
*بهمن اسدی (تبیان)
