به گزارش مشرق، تیم فوتبال زیر 22 سال ایران در ماه پایانی منتهی به مسابقات آسیایی خود قرار دارد و اردوهای این تیم به معضلی تازه برای فوتبال ملی و باشگاهی تبدیل شده است. از یک سو باشگاه‌ها در کوران رقابت‌های لیگ برتر حاضر نیستند قید بازیکنان خود را بزنند و از طرف دیگر برای منصوریان و تیمش حضور بدون بازیکنان لیگ برتری در این رقابت‌ها معنا و مفهومی نخواهد داشت.
تیم زیر 22 سال در شرایطی تشکیل شده که از هم اکنون مشخص است این تیم بعد از مسابقات زیر 22 سال آسیا و شاید مسابقات قهرمانی آسیا که از 22 دی در عمان برگزار می‌شود تورنمنت دیگری را پیش‌رو نخواهد داشت و از نظر سنی آن تیمی که باید تلاش بزرگ برای رسیدن به المپیک 2016 ریودوژانیرو را آغاز کند، در واقع تیم زیر 20 سال است که در حال حاضر صحبت از حضور وینگادا پرتغالی در آن به میان آمده است.
از سوی دیگر باشگاه‌ها اعتبار مسابقات زیر 22 سال را به چالش می‌کشند و بر مبنای استراتژی نتیجه‌گرای خود دلیلی برای همراهی با تیم زیر 22 سال نمی‌بینند به ویژه آنکه این مسابقات در برنامه‌های فیفا قرار ندارد و قانونی برای ملزم کردن آنها برای دادن بازیکن به تیم زیر 22 سال وجود ندارد. سرمربیان باشگاه‌ها با اطلاع از در پیش بودن مسابقات لیگ قهرمانان آسیا، لیگ برتری که قرار است 20 فروردین تمام شود و اردوهای تیم ملی از خود می‌پرسند که اکنون مسابقات زیر 22 سال را چگونه تحمل کنند؟
بدون شک پاسخی برای این سوال نیست و شیوه همیشگی فوتبال ایرانی یعنی حل بحران، همزمان با آغاز آن بار دیگر به جریان افتاده تا در نهایت یا باشگاه‌ها و یا تیم زیر 22 سال یکی تن به قضا و قدر بدهد و البته در نهایت مشخص است که به احتمال زیاد قربانی تیم زیر 22 سال خواهد بود.
برخی مسئولان فدراسیون فوتبال از هم اکنون اعلام می‌کنند که نباید از تیم زیر 22 سال انتظار موفقیت داشت. اگر قرار بود این تیم با ترکیبی ناقص به مسابقات برود و نتیجه نگیرد دیگر چه نیازی به اردوها و برنامه‌ریزی‌های قبلی بود و اگر هم بنا بر حضور پر قدرت این تیم بود چرا از مدت‌ها قبل برای این روزها فکری نشد. شاید این پاسخی دیگر به منتقدان کی‌روش باشد که یک سرمربی حرفه‌ای چون او از چندین ماه مانده به تورنمنت بزرگ پیش‌رو، خود را درگیر برنامه‌ریزی و تمامی چالش‌های احتمالی آن کرده است. همچنین تفاوت او با مربی را نشان می‌دهد که تا چند روز پیش حتی نمی‌دانسته تیم او تیم امید نبوده و آن تیمی نیست که باید در انتخابی المپیک شرکت کند.
سوال نهایی این است که آیا این تهدید فعلی را نمی‌شد به فرصت تبدیل کرد.
برای این کار کافی است سری به مجموعه قوانین مسابقات فوتبال زیر 22 سال
آسیا بزنیم جایی که شرط سنی بازیکنان در این مسابقات تولد اول ژانویه 1991
یا بعد از آن ذکر شده و هیچ سقف حداقلی برای آن در نظر گرفته نشده است.
در واقع با برنامه‌ریزی دقیق‌تر و با زدن قید نتیجه‌گرایی امکان حضور تیم زیر 20 سال ایران یعنی همان تیمی که قرار است بار رسیدن به المپیک 2016 را بر دوش بکشد در این مسابقات فراهم شود تا فرصتی مناسب در اختیار فوتبال ملی ایران قرار بگیرد. این کار اگر صورت می‌گرفت شاید این همه دعوا و درگیری به وجود نمی‌آمد و البته تیمی هم به این مسابقات می‌رفت که برای فوتبال ایران پشتوانه‌سازی می‌کرد؛ تیمی با میانگین سنی پایین‌تر که می‌توانست تضمینی برای المپیک آینده باشد و البته سرمربی‌اش بداند که چه تیمی در اختیارش است.
