شعری زیبا از شاعر عزیز آقای حمیدرضا برقعی به نام طوفان واژه ها
با اشك هاش دفتر خود را نمور كرد
ذهنش ز روضه هاي مجسم عبور كرد
در خود تمام مرثيه ها را مرور كرد
شاعر بساط سينه زدن را كه جور كرد
احساس كرد از همه عالم جدا شده ست
در بيت هاش مجلس ماتم به پا شده ست
در اوج روضه خوب دلش را كه غم گرفت
وقتي كه ميز و دفتر و خودكار دم گرفت
وقتش رسيده بود به دستش قلم گرفت
مثل هميشه رخصتي از محتشم گرفت
«باز اين چه شورش است كه در جان واژه هاست
شاعر شكست خورده ي طوفان واژه هاست»
مي رفت سمت روضه ي يك شاه كم سپاه
آيينه اي ز فرط عطش مي كشيد آه
انبوه ابر نيزه و شمشير بود و ماه...
شاعر رسيده بود به گودال قتلگاه
فرياد زد كه چشم مرا پر ستاره كن!
«مادر بيا به حال حسينت نظاره كن»
بي اختيار شد قلمش را رها گذاشت
دستي ز غيب ، قافيه را كربلا گذاشت
يك بيت بعد واژه ي لب تشنه را گذاشت
تن را جدا گذاشت و سر را جدا گذاشت
حس كرد پا به پاش جهان گريه مي كند
دارد غروب «فرشچيان» گريه مي كند
با اين زبان چگونه بگويم چه ها كشيد
بر روي خاك و خون بدني را رها كشيد
او را چنان فداي خدا بي ريا كشيد
بر پيكرش به جان كفن بوريا كشيد
در خون كشيد قافيه ها را حروف را
از بس كه گريه كرد تمام لهوف را
اما در اوج روضه كم آورد و رنگ باخت
بالا گرفت كار و سپس آسمان گداخت
اين بند را جداي همه روي نيزه ساخت
«خورشيد سر بريده غروبي نمي شناخت
بر اوج نيزه گرم طلوعي دوباره بود»
او كهكشان روشن هفده ستاره بود
خون جاي واژه بر لبش آورد و بعد از آن...
پيشاني اش پر از عرق سرد و بعد از آن...
خون را ميان معركه حس كرد و بعد از آن...
شاعر بريد و تاب نياورد و بعد از آن...
در خلسه اي عميق خودش بود و هيچ كس
شاعر كنار دفترش افتاد از نفس...
شاعر: سید حمیدرضا برقعی
۰۹:۰۲ - ۱۴۰۲/۰۵/۰۵
