همانا ماه محرم ماهی بود که اهل جاهلیت قتال در آن ماه را حرام می دانستند اما این امت جفاکار خون‌های ما را در آن ماه حلال دانستند و هتک حرمت ما کردند.
زنان و فرزندان ما را در آن ماه اسیر کردند و آتش در خیمه‌های ما افروختند و اموال ما را غارت کردند و حرمت رسالت را در حق ما رعایت نکردند.
همانا مصیبت روز شهادت حسین علیه السلام دیده‌های ما را مجروح گردانیده است و اشک ما را جاری کرده و عزیز ما را ذلیل گردانیده است و زمین کربلا مورث کرب و بلاء ما گردید تا روز قیامت.
پس بر مثل حسین(ع) باید بگریند گریه کنندگان. همانا گریه بر آن حضرت فرو می ریزد گناهان بزرگ را.
متن حدیث:
إن المحرّم شهر کان أهل الجاهلیة یحرّمون فیه القتال،
فاستحلّت فیه دمائنا و هتکت فیه حرمتنا و سبی فیه ذرارنیا و نسائنا،
و اضرمت النیران فی مضاربنا و انتهب ما فیها من ثقلنا،
و لم یرع رسول اللّه صلّى اللّه علیه و آله و سلّم حرمة فی أمرنا.
إنّ یوم الحسین أقرح جفوننا و أسبل دموعنا، و أذّل عزیزنا یا أرض کربلا أورثتنا الکرب و البلاء إلى یوم القیمة فلیبک الباکون، فإنّ البکاء علیه یحطّ الذّنوب العظام.
«امالی صدوق، صفحه 128»
