به گزارش مشرق و به نقل از تسنیم، «اَه بازهم دربی مساوی شد»، «این بازی که دیدن نداره»، «ترسوهای بزدل»، «حیف از وقت» و ... . اینها دیالوگ‌هایی آشنا است که بعد از دربی‌های گذشته شنیده‌ایم و باز هم خواهیم شنید. آخر بعد از تماشای یک بازی زشت و ملال‌آور چیزی به غیر از این نمی‌شود گفت.

تا پیش از دربی 77 انتظار این بود که جدال استقلال و پرسپولیس زیبایی و تماشایی شود، چرا؟ به این دلیل که 2 تیم جزو تیم‌های بالانشین جدول رده بندی لیگ برتر بودند و بیشترین ملی‌پوش را دارند، چون بعد از 2 تساوی بدون گل این بار هر 2 تیم برد می‌خواستند، چون استقلال یکی از 8 تیم برتر آسیا است و تیم هشتادوچهارم دنیا، چون پرسپولیس علی دایی در آزادی به هیچ تیمی رحم نکرده و برده بود، چون ...

سوت فغانی که به صدا درآمد تمام این انتظارات رنگ باخت و استرس و ترس جای اعتمادبه‌نفس و شجاعت را گرفت. باز دربی شد یک بازی بی‌کیفیت که بی‌جهت بزرگ شده است. باز دربی شد، بزن، بزن برای هیچ. باز دربی شد، نباز تا زنده بمانی. باز دربی شد، ترس از باخت. باز دربی شد، کری‌های بی‌مزه. باز دربی شد، هیاهوی بیهوده. بازی دربی شد، جنگ (ببخشید بازی کودکانه) ستارگان خاموش، باز دربی شد، 6 و 4. باز دربی شد، آنچه نباید می‌شد و شد!

به راستی چرا ما انتظار داشتیم دربی زیبا و تماشایی شود؟! آخر تیم امیر قلعه نویی در فصل جاری به غیر از دیدار مقابل سپاهان که 2 بر یک باخت در کدام بازی تیم برتر میدان بوده و 90 دقیقه به حریفش تاخته است؟! قلعه‌نویی در این فصل چند بار نالیده از «من‌»های داخل زمین و انتقاد کرده از کیفیت نازل بازی شاگردانش؟! این استقلال همان استقلالی است که مقابل بوریرام تایلند، در یکی از حساس‌ترین دیدارهای چند سال اخیرش، فقط 2 دقیقه خوب بازی کرد و پس از آن فقط دفاع و دفاع! این استقلال همان استقلالی است که جلوی صبا دست و پابسته و ترسو بود. این استقلال همان استقلالی است که هنوز جلوی استقلال خوزستان خیلی زود دست‌ها را بالا برد و باخت. این استقلال همان استقلال بود، بی‌کم و کاست.

استقلال قلعه‌نویی این فصل خوب بازی نمی‌کند و سرمربی‌اش به جای علاج درد، صورت مسئله را پاک می‌کند. او قبل و بعد از هر بازی از خستگی بازیکنان ملی‌پوش خود خرج می‌کند و هیچکس به او یادآوری نمی‌کند از آخرین بازی تیم ملی در آسیا نزدیک 3 ماه می‌گذرد! از این مربی آیا می‌شود انتظار داشت، از تیمش بخواهد شجاع باشد و در دربی برای برد به درو دیوار بزند؟ برای قلعه‌نویی همین که در دربی نبازد، برد است، حالا می‌خواهد از تاریخ قرض بگیرد که در گذشته چنین کرده و چنان یا نه. او هم مانند دایی اول می‌خواهد در دربی نبازد تا حداقل یک نیم فصل راحت باشد تا دربی بازی برگشت هم خدا بزرگ است.

اوضاع پرسپولیس هم بهتر از استقلال نیست. تیم دایی در فصل جاری به غیر از بازی با فولاد در تمام بازی‌ها ضعیف و سردرگم بوده است. از تیمی که مقابل نفت تهران 90 دقیقه بی‌هدف این سو و آن سو می‌زد، آیا می‌توان انتظار داشت که در دربی فوتبالی زیبا ارائه کرده و توپ و میدان را در اختیار داشته باشد؟ از تیمی که برای گل زدن به مس کرمان اتهام بازی ناجوانمردانه را به جان می‌خرد، آیا می‌توان انتظار داشت در مصاف با استقلال تاکتیکی بازی کند؟ از تیمی که افتخارش در هفته‌های اخیر داشتن آمار کمترین گل خورده است نه صدرنشینی، آیا می‌توان انتظار یک بازی هجومی آن هم در دربی را داشت؟! نه فعلاً دغدغه تیم دایی بردن دربی نیست!

محمد مایلی‌کهن چه خوب می‌گوید که «فوتبال ما همین است». دربی بزرگ‌ترین بازی و ویترین فوتبال هر کشور است. از ویترین فوتبال ایران می‌شود، فهمید در آن چه خبر است؟ آخر ما کره جنوبی را چطور بردیم؟ یک حمله و یک گل. از فوتبالی که تیم ملی‌اش کره جنوبی و ازبکستان را فقط و فقط با داشتن یک موقعیت گل می‌برد، انتظاری بیش از این نمی‌رود. در فوتبال ایران همه تیم‌ها رقابت نزدیکی دارند باهم برای نباختن. در این بین اتفاقات نتیجه غالب بازی‌ها را رقم می‌زند. همه حاضرند نبازند تا ریسک کنند برای پیروزی. حتی تیم ملی ما هم همین است، ماکتی از فوتبالی «زشت»، زشت‌تر از اصلش!

... و حکایت همچنان باقی است و امیدی نیست که اوضاع درست شود. در زمستان امسال باید منتظر تکرار یک نمایش ملال‌آور دیگر باشیم از 2 تیم مدعی، فقط مدعی! در این فوتبالی که نتیجه گرفتن به هرشکل شیرین است، نباید انتظار معجزه داشته باشیم. ماندن به هرشکل و دلیل فوتبال ما را درمانده کرده و در این بین بیچاره آنهایی که عشق می‌ورزند به هیچ. بیچاره آنهایی که عشق‌شان فوتبال است، قرمز و آبی. بیچاره نوجوانی که از راه دور آمده تا تماشایی‌ترین بازی فوتبال ایران را ببیند اما بلیت می‌خرد به بهایی گزاف تا تماشاگر مرثیه‌ای تلخ باشد از آنچه در این مملکت فوتبالش می‌خوانند و نیست آنچه باید باشد. ای کاش تماشای دربی رایگان بود!