به گزارش ویژه نامه ضیافت مشرق به نقل از فارس، انکار روز جزا و دادگاه بزرگ آن بازتاب وسیعى در اعمال انسان دارد، که در سوره مبارکه «ماعون» به آنها پرداخته شده است که به نکاتی از آن با استفاده از تفسیر «نمونه» خواهیم پرداخت.طبق آیه دوم این سوره «راندن یتیمان با خشونت»، یکی از پیامدهاب انکار روز جزا و معاد است؛ «أَرَأَیْتَ الَّذِی یُکَذِّبُ بِالدِّینِ؛ آیا کسى را که [روز] جزا را دروغ مىخواند دیدى (1)؛ فَذَلِکَ الَّذِی یَدُعُّ الْیَتِیمَ؛ این همان کس است که یتیم را به سختى مىراند (2)».
«یَدُعُّ» از ماده «دَعّ» (بر وزن حدّ) به معنى دفع شدید و راندن توأم با خشونت و عنف است و از آنجا که «یَدُعُّ» به صورت فعل «مضارع» آمده، نشان مى‌دهد این کار مستمر آنها در مورد یتیمان است.
با توجه به آیه بعد که درباره رفتار این دسته از افراد با مساکین است؛ این نکته جلب توجه مى‌کند که، در مورد «یتیمان» مسأله عواطف انسانى بیشتر مطرح است تا اطعام و سیر کردن؛ چرا که بیشترین رنج یتیم از دست دادن کانون عاطفه و غذاى روح است، و تغذیه جسمى در مرحله بعد قرار دارد.
آن کس که آن روز بزرگ و آن دادگاه عدل، و آن حساب و کتاب و پاداش و کیفر را در اعماق جان باور کرده باشد، آثار مثبتش در تمام اعمال او ظاهر مى‌شود، ولى آنها که ایمان ندارند، اثر آن در جرأتشان بر گناه و انواع جرائم کاملاً محسوس است.
