به گزارش سرویس فرهنگی مشرق، پرویز بیگی حبیب‌آبادی شاعر و مسئول انتشارات فصل پنجم در گفت‌وگو با تسنیم از جمع‌آوری و انتشار مجموعه خاطراتش با شاعران در ایام دفاع مقدس خبر داد و گفت: در حال حاضر تدوین مجموعه خاطرات سفر به جبهه در ایام دفاع مقدس را در دست دارم. این اثر به بهانه چرایی سرودن شعر «یاران چه غریبانه رفتند از این خانه» نوشته می‌شود.

وی با بیان اینکه این مجموعه که هنوز عنوان خاصی برای آن انتخاب نشده است، در ۱۲۰ صفحه منتشر خواهد شد، افزود: در سال ۶۰ که خرمشهر و آبادان در اختیار دشمن بود، با شاعران سفرهای متعددی را به مناطق جنوب داشتیم. در این سفرهای متعدد سعی داشتیم که با حضور و شعرخوانیمان فضای جبهه‌ها را تغییر داده و به رزمندگان روحیه دهیم. حضور ما تأثیرات جالبی داشت. علاوه بر این، همین حضور باعث می‌شد تا بارقه‌های تولد یک شعر جدید در ذهن شاعران رقم بخورد.

این شاعر ادامه داد: در این سفرها دوستان زیادی با بنده بودند، مانند قیصر امین‌پور، سیدحسن حسینی، حسین اسرفیلی و ... . اتفاقات جالبی در این سفرها رخ می‌داد که همگی آنها به خاطره مبدل شده است. برخی از این خاطرات تلخ است، مانند حصر آبادان و سقوط خرمشهر. دیدن شهری با آن آبادانی در دست دشمن برای همه ما سنگین بود. وقتی خرمشهر فروریخته را در دست دشمن می‌دیدیم، برایمان دشوار بود. وقتی هم که دوباره خرمشهر به کشور بازگشت، شعر «یاران چه غریبانه»ر ا سرودم. تمام خاطرات این کتاب به همین ماجراها بازمی‌گردد. بخش دیگر خاطرات مربوط به خطراتی می‌شود که ما طی این سفرها با آن مواجه شده بودیم. به عنوان نمونه ما از موقعیت جنگی اطلاعی نداشتیم و همین باعث شده بود که از زمینی که پر از مین بود، عبور کنیم. در حالی که با کمال تعجب هیچ آسیبی به ما نرسیده بود. جبهه پر از خاطرات تلخ و شیرین بود که در این کتاب قسمتی از آنها را نوشته‌ام.

بیگی‌ حبیب‌آبادی در کنار جمعی از شاعران در جبهه جنوب؛ قیصر امین‌پور و سبزواری هم در این جمع هستند

بیگی حبیب‌‌آبادی افزود: در بخشی از این کتاب نیز تعدادی از تصاویر و اسنادی که تاکنون از شاعران برای این ایام منتشر نشده است، عرضه می‌‌شود. البته به دنبال این هستم که بر تعداد این مدارک بیافزایم. با پیش‌بینی‌های انجام شده به نظر می‌رسد که نگارش این کتاب تا پایان سال جاری به اتمام برسد و در دوره آتی نمایشگاه کتاب به مخاطبان عرضه شود.

شاعر «غریبانه» در بخشی از خاطرات خود با اشاره به چگونگی سرودن این غزل می‌نویسد: ««تا هشت سالگی در آبادان بودم با خاطره‌های بسیار؛ با خاطره‌های بسیاری که گم نشدند، هنوز زنده‌اند، ۲۰ سال بعد، ۱۳۶۰ به آبادان و خرمشهر می‌رفتم. خرمشهر در دست دشمن بود و از محله «کوت شیخ» به آن می‌نگریستم، می‌گریستم. این شعر همانجا جرقه‌اش خورد. خبر آزادسازی شهر را در تهران شنیدم. احساس کردم زیر پوستم هزاران منور روشن کرده‌اند. حس و حال عجیبی داشتم، اما سرودن «غریبانه» قبل از اینها بود، بعد از برگشتن از خرمشهر و بعد از عارض شدن تبی شدید؛ در اوج تب، به «یاران چه غریبانه، رفتند از این خانه» رسیدم و در عرض چند ساعت، شعر کامل شد.

یک هفته بعد بچه‌ها عازم خرمشهر شدند و من هم سخت بیمار بودم. وحید امیری وقتی از جبهه خرمشهر برگشت، خبر آورد که این شعر در تمام جبهه دهان به دهان می‌گردد و همه جا را پر کرده است. اولین‌بار آقای سلحشور آن را اجرا کرد. بعد حسام‌الدین سراج آن را همراه با موسیقی خواند. بعد آقای کویتی‌پور اجرایش کرد. بعد حاج صادق آهنگران خواندند و همین طور بر تعداد این خوانندگان اضافه شد. در چند فیلم سینمایی خوانده شد. در چند نمایشنامه اجرا شد.