مشرق- هنوز از بُهت تماس اوليه خارج نشده‌ام که بايد رأس ساعت 9 شب در محل کارگاه ساخت ضريح حاضر باشم که به سفر بيايم.

هنوز سير دختر کوچکم زينب را نديده‌ام. هنوز نتوانسته‌ام با علي 9ساله‌ام حرف‌هاي پدر و پسري را خوب بزنيم. هنوز...

اما بايد به کربلا فکر کنم. به اينکه آنجا چه بنويسم؟ چگونه بنويسم؟ اتفاق نادري در تاريخ شيعه در حال رقم‌خوردن است يعني تعويض ضريح حسين عليه‌السلام. اتفاقي که شايد تا قرن‌ها ديگر تکرار نشود. سرگردانم که چه بايد بکنم. البته مي‌دانم کربلا، خودش مرکز نزول کلمات است.

سراغ استاد ميرباقري را مي‌گيرم؛ حضوري موفق به ديدار نمي‌شوم اما تلفني صداي ايشان را مي‌شنوم. راهنمايي مي‌خواهم و اين گونه پاسخ مي‌شنوم:

دلم محکم مي‌شود. در طول اين چند روز مضطرب بودم اما با اين جملات، آرام مي‌شوم. شيدايي‌ام.. سرمستم.. سرخوشم.. بي‌خود از خويشم.. يادم مي‌آيد که چقدر اين صلوات خاصه، آرام‌بخش است.