پس بودن سیاست اسلامی در جامعه مسلمانان لازم و ملزوم هم می باشند ودر اینجاست که سیاست بعنوان خاص اداره امور برای رسیدن به اهداف و تعالی مسلمانان خواه از یک قبیله ، ایل،عشره، تا هزاران طایفه، نژاد و ملیت باید بر گرفته از دین مبین اسلام باشد یعنی به فرموده مرحوم مدرس، سیاست ما عین دیانت و دیانت ما عین سیاست ماست.
و این وضعیت بسته به دوره و زمان خاصی نیست بلکه در همه دوران و سرزمینهای اسلامی باید اجرا شود و عین واقعیت گستردگی و فراخی نا محدود بودن ودر عین حال نو، تازه، و به روز بودن دستورات قرآن، مفسران و عالمان شریعت دلیلی است برای سیاست اسلامی و حکومت مبتنی بر سیاست دینی در وطن مسلمانان و با عنایت به پیروزی انقلاب اسلامی در کشور ایران و وجود علمای دین و ساختار جمعیتی واحد، بودن از نظر مذهب که مسلمان میباشند واجب میکند که برای آرامش و پیشرفت این جامعه حکومتی اسلامی با سیاست های دینی باشد و در حکومت جمهوری اسلامی ما یک قانون اساسی داریم که از قرآن، فقه اسلامی و اجماع نظر فقه ها و صاحب نظران گرفته و با عقل مسلمین منطبق می باشد و تامین کننده خواسته ها الزامات یک ملت مسلمان می باشد و با عنایت به قوانین برگرفته از این منبع و اختیار واراده برای تعیین چگونگی اداره کشور که یکی از راهای پیشگیری از به وجود آمدن دیکتاتوری و ظلم است.و وجود اصل دمکراسی و آزادی و انتخاب بر اساس آرا و نظر اکثریت مردم است اما جمهوری اسلامی در طول تقریبا سی و چهار سال از موجودیتش با فرود با فرازهای فراوان ورشد وظهور سیّاسان مختلف همراه بوده که از همدلی و همراهی و ایثار تا تفاوت نظر و همچنین تشنگان قدرت و قدرت طلبان در این نوار سی و چندساله دیده می‌شود.
تمام کاندیداهای احتمالی انتخابات ریاست جمهوری یازدهم
اما امروزه تیتر برخی از جراید شده که: تنها راه حل جمهوری اسلامی دولت وحدت ملی است.
بر کسی پوشیده نیست که این خود به مثال نطفه ای حرام است برای آبستن کشور به فتنه ای سخت و دشوار و آغازیست شوم برای التهاب آفرینی و آشوب تولد فرقه ها و قوم گرایی و تکثیر خرافات مذهبی و این عبارت و ایده نه تنها وحدت نمی آورد، بلکه وحدت و همراهی موجود را نیز از بین می برد. در کشوری که نظام سیاسی آن الهی، اسلامی میباشد و ولایت فقیه در راس آن و سپس انتخابات آزاد دموکراتیک در هر ۴ سال، رئیس جمهوری و مجلس شورای اسلامی به عنوان قوه مقننه از سوی اکثریت مردم انتخاب می شود، پس دولت وحدت ملی دیگر چه وجهه ای می تواند داشته باشد!
بدیهی است که هر دولت که سر کار آید، افراد مورد نظر خود و نزدیک به خود را با در نظر گرفتن سوابق و صلاحیت آنها در هیات دولت انتخاب وبه مجلس برای گرفتن رای اعتماد معرفی می کند و این یک رسم معمول و راه حل دیپلماتیک و منطقی می باشد. پس طرح دولت وحدت ملی حربه ای است برای ایجاد فتنه و دسیسه ای است از سوی بانیان آن برای کسب قدرت نامشروع از راه های غیر مرسوم.
قابل تامل است که چگونه بعضی افراد مردم را می خواهند فریب دهند در حالیکه مردم ایران اسلامی از فهم و درایت بالایی برخوردارند ایا این افراد نمی پندارند که امت از سوابق انها مطلع است؟ آیا غیر این است این افراد سیلی خورده و ورشکسته سیاسی جز به وهم و پادشاهی و ریاست، به هیچ چیز نمی پندارند؟ آیا آنان نمی فهمند که یک قیاس ساده در دوره زمامداری خود با جامعه کنونی و حکومت چه چیز هایی را بر ملا میسازند؟
ودر واقع یکی دیگر از استنباط های منطقی وفعال و تدبیر اتخاذ شده در طرح این جمله شیطانی دولت وحدت ملی غیر دینی ولائیک کردن حکومت موجود در جمهوری اسلامی است به عبارتی واضح تر، دین زدایی از سیاست و سیاست را غیر دینی کردن و ترویج لیبرالیسم می باشند و این در حالیست که طی صدها سال گذشته همواره رجال مملکت برای دینی کردن حکومت وسیاست حکومتها چه جهادها وقیام ها کردند وزندان ها و سیاه چاه له ها رفتند تا اسلام را حاکم نمودند.
حال عده ای با انگیزه های فاسد چه لزومی دارد که این طرح را ارائه نمایند؟ ولی باید متوجه بود که این هم فتنه ای است کثیف و برای عبور از این فتنه، که از سوی غربی ها پی ریزی شده، فقط مسلمان بودن کافی نیست بلکه باید بصیرت داشت وبا بصیرت دینی وشعور سیاسی میتوان به عافیت از این فتنه عبور کنیم.
این ابو فتنه ها بدانند که ما از خیل عاشورائیانیم. هنوز شمشیرها از غلاف نکشیده ایم و با امید بخدا و عنایت به فرمایشات امام خامنه ای، چشم فتنه را از حدقه در خواهیم آورد و فتنه را یتیم میکنیم.
