98 درصد جمعیت این شهر را شیعیان تشکیل می‌دهند.

تنها یک جاده به این منطقه منتهی می‌شود که البته حدود شش ماه است به خاطر نگرانی‌های امنیتی مردم، تقریبا بدون استفاده مانده و مردم تنها در موارد اضطراری از آن استفاده می‌کنند.

نام پاراچنار، به خاطر وجود درخت بزرگ چناری است که در این منطقه وجود دارد.

در این منطقه قبیله مشهوری به نام «پاری‌خیل» وجود دارد که معمولا برای حل و فصل مشکلات خود، در زیر این درخت جمع می‌شوند و به همین علت به این شهر، پاراچنار می‌گویند.

این شهر به‌رغم اینکه دارای زیبایی‌ها و منابع طبیعی منحصر به فردی است اما تقریبا یک شهر فراموش شده است.

تنها نخست‌وزیری که از این منطقه دیدن کرد، «ذوالفقار علی بوتو» بود که در سال 1975 به پاراچنار  رفت و قول داد که یک دانشکده پزشکی در این شهر تأسیس کند که این وعده هیچگاه عملی نشد.

این مکان به خاطر اینکه در قلب شهر اصلی قرار گرفته است، «نقطه صفر» نامیده می‌شود.

از 2000 سال پیش تاکنون، این منطقه به عنوان مسیری که افغانستان را به هند متصل می‌کرد مورد استفاده قرار داشته است.

در این شهر، 2 قبیله مهم به نام‌های «توری» و «بنگاش» زندگی می‌کنند که البته کنترل این منطقه بیشتر در دست قبیله توری است.

   «پارن دیتا» قدیمی‌ترین ساختمان در شهر پاراچنار

   جاده منتهی به پاراچنار

 به خاطر عدم توجه دولت و نیز ارتباط کم مردم این منطقه با سایر نقاط کشور، کیفیت آموزش در این شهر وضعیت مناسبی ندارد.

   رودخانه «مالانا»

  سد مالانا نیز اگرچه سد بزرگی نبوده و برق تولید نمی‌کند اما تاحدودی آب را برای مصارف محلی ذخیره می‌کند.

«کوه سفید» یا «اسپینگر»، اصلی‌ترین رشته کوه این منطقه است که چون در تمام ایام سال پوشیده از برف است به این نام خوانده می‌شود.

  «سیکارام سار» بلندترین قله این کوه است که  4728 متر ارتفاع دارد و نوعی مرز طبیعی با افغانستان است.

  «استراحتگاه چاپاری»، که در فصل تابستان محل اقامت مقامات و سایر مسافران است.

اغلب مردم این منطقه غالبا بیسواد بوده و از طریق کشاورزی در زمین ملاکان امرار معاش می‌کنند اما تعداد قابل توجهی از مردم این شهر نیز در خارج اقامت و کار کرده و باعث رونق نسبی این منطقه شده‌اند.