«واقعا ضریح یک امام معصوم -علیه السلام- که هنوز نصب نشده و متبرک به هم جواری با مرقد شریف ایشان نشده، چقدر حرمت دارد و چه جای گاهی دارد؟ درست که عشق مردم ما به آن امام وصف نکردنی است و سرمایه ای است داشتنی و بی نظیر، اما این که ضریحی که در راه است تا برای مرقد شریف ایشان برسد را این قدر بزرگ بنمایانیم که خود امام و هدف او و مکتب و مسلک او تحت الشعاع قرار گیرد درست است؟!»
***
بنده با اندک فهم و انشاءالله ارادتی که دارم پاسخی به این شبهه می دهم که ادعای کامل بودن پاسخ را هم ندارم و البته مدعی سوءنیت نویسنده یادداشت فوق هم نیستم. اما ای کاش فضایی باشد تا این مساله و اساسا فراتر از آن مساله تبرک جستن به ائمه اطهار به ویژه در رسانه ملی مطرح و تبیین شود. چون این سوال را از برخی دیگر هم شنیده ام کمی تامل کردم و ضروری دیدم تا چند نکته را بنگارم:
یک - ایشان فرض گرفته که بزرگداشت ضریح امام حسین (ع)، خود امام و هدف او را تحت الشعاع قرار می دهد که فرض باطلی است.
نسبت دادن این نیت به برگزار کنندگان این مراسم هم تهمت است. اینکه باید به تک تک افراد شیعه و محب آل الله گوشزد کرد که مهمتر از زیارت و تبرک، عمل به دستورات اولیای دین است درست، اما احترام به نام و یاد و تبرک به منسوبین ائمه - علیهم السلام - جای خود را دارد و چه بسا به مصداق تعظیم شعائر الهی واجب هم باشد. اصلا تعظیم همین شعائر بوده است که مکتب و مسلک امام حسین را و اساس دین اسلام را زنده نگهداشته است.
دو - معلوم نیست اعتراض و انتقاد ایشان متوجه چه کسانی است؟ او توجه نکرده است که مراسم بدرقه ضریح مطهر سیدالشهدا همانند اصل پول دادن و ساختن آن حرکتی مردمی بوده و در ستادی مردمی شکل گرفته است و نقش اجزای مختلف حاکمیت تنها حمایت، تایید و پوشش خبری این رویداد بوده است.
خود مردم پول دادند و ساختند و خودشان هم گریستند و بدرقه کردند. آیا رسانه - حتی فقط به معنای حرفه ای اش - می تواند نسبت به رویدادی با این همه مخاطب و اعتبار بی تفاوت باشد؟! این در حالی است که این حرکت شگفت آور و احترام فوق العاده مردم ایران به ضریحی که هنوز نصب هم نشده، بی بی سی را وادار به اعتراف نمود که هنوز عمق مذهبی ایران را نشناخته و ضد انقلاب باید در معادلات خود سکولاریزه کردن جامعه ایران را فراموش کنند.
سه - اصل موضوعی که این برادر بزرگوار را آشفته کرده و به نظرم کمی در نوشتن متن اعتراضی اش به تعجیل واداشته این است که ضریح مذکور که هنوز متبرک به همجواری امام نشده که متبرک باشد؟!
سوال بنده این است که مگر ضریح فعلی امام در کربلا با بدن امام تماس داشته که متبرک شده باشد؟ مگر نه این است در و دیوار حرم به دلیل انتساب به نام سید الشهدا بوسیدنی است؟ آیا تنها ملاک ایشان همجواری با قبر شریف امام است؟
اگر این گونه باشد که قطعا نیست، تمام مغازه های اطراف حرم، تمام نقاط هتلها و مسافرخانه های اطراف حرم متبرک خواهند بود که نیستند. درست است که ضریح فعلی، پرچم فعلی و سایر اماکن حرم مطهر امام حسین ع به دلیل مجاورت طولانی با مضجع شریف ایشان ارج و قرب زیادی دارند، اما اصل موضوع نسبت و ارتباط آن با خود امام و قرار گرفتن نام امام روی آنهاست؛ دقت کنیم: ضریح امام حسین/ پرچم امام حسین/ درب حرم امام حسین و ... . به همین اعتبار ضریح جدید هم که مشتاقان زیادی از سالها قبل چه بسا تنها اندوخته دنیوی خود را نذر ساختش کرده اند، ضریح امام حسین است و محترم و متبرک، گرچه هنوز نصب نشده باشد. به عبارت دیگر اگر قرار باشد تبرک جستن، بدرقه کردن و گریه کردن پای کاروان انتقال ضریح به کربلا را قبول نکنیم نباید سایر امور متبرک را هم بپذیریم.
چهار - از ایشان سوال می کنم چرا وقتی یکی از بستگان یا دوستان ما عزم سفر حج می کند، او را بدرقه می کنیم، در آغوش می کشیم، می بوسیم و احیانا منقلب شده و می گرییم ولی با مسافرت تفریحی او چنین معامله ای نمی کنیم؟! مگر نه اینست که او هنوز در ایران است و به مدینه و مکه نرفته است و حتی ممکن است به هر دلیلی سفر او لغو شود و نرود؟! قطعا پاسخ این است که فرد مذکور عازم سرزمین وحی است و لذا محترم و مورد علاقه ماست (اساسا معنای حاجی همین است که کسی عزم زیارت خانه خدا کند) و البته که وقتی برود و برگردد، متبرک تر و بوسیدنی تر خواهد بود. با کمی تفاوت در موضوع همین گونه است کاغذی که یک کاتب قرآن جداگانه باپول حلال می خرد و کنار می گذارد تا قرآن بنویسد. فرد یا شیئی که نام خداوند، پیامبر و معصومین علیهم السلام بر رویش قرار گرفت و نیت انجام کاری شد محترم و متبرک خواهد بود.
پنجم - آغاز این حرکت از شهر مقدس قم و از جوار کریمه اهل بیت بود. آنجا شهر فقاهت و محل زندگی عالمان و بزرگانی دین شناس و متقی است. هیچ اعتراضی از میان آنها برنخواست که هیچ، مورد تایید همه علمای شیعه در سایر شهرها نیز بود. ضمن اینکه آیا بهتر نبود این مجری محترم که به واسطه کارش دسترسی زیادی به علمای دین دارد، با یکی از آنها تماس می گرفت تا خوب برایش توضیح دهند.
ندانستن و نفهمیدن عیب نیست؛ نپرسیدن و عجله عیب است!
