*********

و واکاوی عملکرد یکساله دولت مسعود پزشکیان مورد توجه روزنامه‌های اصلاح‌طلب قرار دارد، برخی دولت را مطلوب خوانده و برخی دیگر معتقدند که پزشکیان نتوانسته رئیس‌جمهور جریان چپ باشد.

روزنامه هم‌میهن ارگان خبری اصلاح‌طلبان نهادی در تحلیلی درباره دولت پزشکیان آن را دولتی کند خوانده و نوشته است:

شفاف‌سازی عمومی و مطالبه‌گری اجتماعی و تامین و تضمین امنیت برای نقد و پرسش‌گری جامعه نیز می‌تواند به دولت کمک کند تا بر این مقاومت‌ها غلبه کند.سران قوا اگر بخواهند نقشی واقعی در اجماع‌سازی ایفا کنند، باید از منطق سهم‌خواهی و نگاه‌بخشی عبور کنند. یعنی نه‌تنها بر سر تقسیم قدرت و منابع به توافق برسند، بلکه اراده‌ای مشترک برای کاستن از هزینه‌های ساختار و باز کردن فضا برای نهادهای مدنی و بخش خصوصی داشته باشند.

در ادامه این یادداشت آمده است:

در این مسیر، صداقت در برابر مردم، شفاف‌سازی تصمیم‌ها و کنار گذاشتن رقابت‌های درون‌قدرت اهمیت دارد. اجماع‌سازی زمانی ثمربخش است که از بالاترین سطح حاکمیت پشتیبانی شود، اما در کف جامعه هم بازتاب پیدا کند. اگر اجماع سران قوا صرفاً توافقی در اتاق‌های بسته باشد، به سرعت در برابر فشار مشکلات واقعی فرو می‌پاشد. توافق تک‌ساحتی محکوم به شکست است. این رویکرد باید نه‌فقط در حاکمیت، بلکه با جامعه و نیز عرصه بین‌الملل بروز و ظهور یابد.

روزنامه آرمان ملی نیز حجت را بر دولت پزشکیان تمام خوانده و می‌نویسد:

آقای پزشکیان طی یکسال گذشته می‌خواسته حجت را بر طرف مقابل تمام کند و بگوید همه جوره کنار آمدم که جامعه دچار تنش نشود. اما اینکه این رویه برای آینده جواب می‌دهد یا نه به نظرم خود آقای پزشکیان هم به این نتیجه رسیده که باید تجدیدنظرهایی در روش‌های مدیریت خود انجام دهد تا وفاق باعث از بین رفتن سرمایه اجتماعی رئیس‌جمهور نشود. چرا که اگر این سرمایه اجتماعی از بین برود حضور مردم کاهش پیدا خواهد کرد. مهاجری بیان کرد: من اگر جای وزرا بودم قطعا حاضر می‌شدم استیضاح شوم، کنار بروم و افشاگری هم می‌کردم اما به خواسته تندروها تن نمی‌دادم. به دولت هم چنین پیشنهادی می‌کنم. پزشکیان باید موضوع را شفاف با مردم در میان بگذارد و فشار افکار عمومی کار خود را خواهد کرد.

برخی اصلاح‌طلبان همواره در بزنگاه‌های سیاسی، رویکردهای سیالی از خود نشان داده‌اند. عبور آنان از چهره‌هایی مانند خاتمی، روحانی و اکنون پزشکیان، بیش از آن که صرفاً ناشی از نارضایتی از عملکرد اجرایی باشد، نشانه‌ای از استراتژی بقا در فضای متحول سیاست ایران است.

به بیان دیگر، اصلاحات همواره در جست‌وجوی چهره‌هایی بوده که بتوانند نمایندگی گفتمان آنان را در ساختار قدرت بر عهده بگیرند؛ اما زمانی که یک شخصیت سیاسی به سمت نوعی عمل‌گرایی و تعامل با حاکمیت میل پیدا می‌کند جریان اصلاحات ترجیح می‌دهد مسیر خود را از او جدا کند.

عبدی که یکی از فکری این جریان است، با تأکید بر این که «فرصت برای بهانه‌گیری تمام شده است»، تلویحاً این پیام را مخابره می‌کند که پزشکیان دیگر در مدار اصلاح‌طلبی قرار ندارد!