به گزارش مشرق، سید احمد خوئی، فعال رسانه، در کانال تلگرام خود نوشت:

حاج قاسم و سقوط شوکت آمریکا

قبل از دورۀ مسئولیت حاج قاسم، ایالات متحدۀ آمریکا، صاحب پرستیژ بود و چهرۀ یک تمدن بالغ و بی‌نقص از خود ساخته بود، با سیستم و رجال سیاسی "جنتل‌من" که حتی اگر در پروندۀ پارتنر جنسی مخفی خود "یک دروغ کوچکی" بگویند به دادگاه کشیده می‌شوند ولو رئیس جمهور باشند. آمریکائی که اگر کسی را تروریست خطاب کند، همۀ دنیا پشت سر آن برای نجات ارزش‌های بشری صف می‌شوند و ائتلاف تشکیل می‌دهند.

آن روزها مصادف با جریان دوم خرداد، در داخل ایران نیز این چهرۀ آمریکا کارساز بود، علاقمندان به آمریکا با آب و تاب از سیستم آمریکا به عنوان الگو سخن می‌گفتند و اگر می‌گفتی یک روز محبوب‌ترین کاندیدای نظرسنجی مردمی آمریکا ممکن است در دادگاه "ردّ صلاحیت" شود، هیچ‌کس باورش نمی‌شد! اگر می‌گفتی در مرکز "رهبری!" دنیا عده‌ای به نتایج انتخابات اعتراض دارند و به ساختمان مجلس حمله‌ کرده‌اند، این صدها سال دور به نظر می‌رسید. اما زمان خیلی کوتاه شد و فرعونی که در زمین برتری جسته بود، به دام نیل افتاد.

آن روز، کمترین ارادۀ ایستادگی در برابر ارادۀ آمریکا، دیوانگی تلقی می‌شد! همۀ اینها، حق مسلّمی را به آمریکا داده بود که خود را "رهبر دنیا" بداند. آمریکائی‌ها، عمدتا قائل به استثناگرائی هستند؛ جناح محافظه‌کار که مذهبی‌تر است این استثناگرائی را به خدا وصل کرده و خود را نظرکردۀ الهی می‌دانند و این مفهوم، در مانیفست‌ برخی احزاب آمریکائی نیز آمده است. این مفاهیم، البته، بین ایرانیان چندان بازتاب ندارد، اما مردم با ترجمۀ آن آشنا هستند: "استکبار"، که از نظر آمریکائی‌ها، نوعی برتری طبیعی محسوب است و حق ایجاد می‌کند: من برترم چون خودم می‌گویم، پس همۀ دنیا باید تابع میل و رهبری و مفاهیم من باشد.

با همین ادعای رهبری دنیا، ایالات متحده تلاش کرد تجربۀ بلعیدن آسان سرزمین سرخپوست‌ها را تکرار کرده و سراغ غرب آسیا بیاید. غارت مردم و آواره کردن و تاراندن از خاکشان یک موفقیت و موهبت است، نه جنایت! استکبار باید تعیین کند چه کسی به راست برود و چه کسی به چپ! چه کسی زنده باشد، و چه کسی مرده! چه کسی مدافع است و چه کسی تروریست. ضعف شدید ملت‌های غرب آسیا هم که روی این خوی متوحش استکباری اضافه کنی، دیگر در و تخته جور است. و نوید "سرزمین موعود" جدیدی را می‌دهد که اتفاقا خیلی هم غنی از ثروت است. آمریکائی‌ها به خاک سرخپوست‌ها نیز "سرزمین موعود" می‌گفتند و می‌گویند.

کشورهائی که آمریکا و اسرائیل نتوانسته بودند با کودتا و جنگ نرم به زیر سلطۀ خود در آورند، فهرست شدند و قرار شد بعد از حادثۀ قلّابی 11 سپتامبر، زیر پوشش جلب خشم و احساسات جهانی، اشغال شوند! یکی از این کشورها ایران بود، ایرانی که با مشاهدۀ این دریدگی، باید تعارف را با این جبهۀ متوحش و متجاوز کنار می‌گذاشت؛ این، شروع مقابلۀ جدی و مستقیم ایران با غرب و محل درخشش حاج قاسم سلیمانی در رأس نیروی قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بود که به مثابۀ دفاع از نفس، دست درازی متجاوز را پاسخ گوید.

یک فرمانده به مثابۀ یک درخت ریشه دار در تمدن ایران یک طرف، یک سیستم تازه به دوران رسیدۀ خود رهبر پندار هم یک طرف! در طول سالهای نبرد تقریبا ده هزار میلیارد از سرمایه‌های آمریکا فنا شد، این مبلغ با مقیاس بودجۀ سالانۀ امروز ایران، معادل پنجاه سال هزینه است؛ حاج قاسم این کار با کمترین خرج ممکن و زیر خیانت و کارشکنی غربگرایان داخلی انجام داد.

فراتر، باخت آمریکا در برابر حاج قاسم، فقط سرمایه‌های مادی نبود؛ آمریکا در مصاف با ایران حاج قاسم، همۀ ژست و ادعای اخلاق و شرف و شوکت خود را باخت! گسترش جبهۀ مقاومت، خارج کردن یمن از استعمار صهیونیستی و جمع کردن داعشِ پروژۀ آمریکا، مسلح کردن فلسطین به سلاح و تامین دائم سلاح و امکان تاب‌‎آوری، میراث بارز حاج قاسم است، این میراث است که امروز فرصت قیام به مردم فراموش شدۀ فلسطین داد و آگاهی و بیداری در سراسر دنیا علیه بی‌اخلاقی، ریاکاری، توحش و جنایتکاری آمریکا و اسرائیل را شعله‌ور و برگشت‌ناپذیر کرد و انبان آمریکا را سوزاند. تنها کاری که دربرابر این حجم عظیم ناکامی و خسران و ضرر از دست آمریکا بر می‌آمد ترور بزدلانۀ حاج قاسم بود!

دیگر خبری از از پرستیژ و شرافت انسانی و ظاهر بشری تمدّن پیشروی آمریکائی نیست، حامیان فرومایۀ این ایالات متحدۀ شیطان بزرگ هم با رذالت تمام از لذت سوزاندن و اربا اربا کردن جسد حاج قاسم شهید، سخن می‌گویند و جسد سوختۀ یک انسان، یک میهمان رسمی دیپلماتیک در پناه در یک کشور دیگر را با همان توحش اشغالگری در قارۀ آمریکا، با یک نوع غذا مقایسه می‌کنند. این همان کشوری است که روزی تلاش می‌کرد خود را بالغ نشان دهد و حالا در میان قاطبۀ مردم دنیا، به عنوان سیاه‌ترین عامل و حامی جنایت در حق بشریت شناخته می‌شود.

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.