به گزارش مشرق به نقل از مهر، فدراسیون جودو با حضور در مسابقات قهرمانی آسیا و کسب دو مدال برنز کار خود را در سال 90 آغاز کرد. تیمی که بدون محمدرضا رودکی راهی ابوظبی شده بود با دو مدال برنز معلومات و قاسمی نژاد به کار خود در رقابتهای قاره ای پایان داد.
کسب عنوان نایب قهرمانی کاتا در مسابقات جهانی دوسلدورف و مسابقات آسیایی بانکوک، قهرمانی نوجوانان با دو طلا ، یک نقره و دو برنز در مسابقات آسیایی لبنان، کسب دو مدال نقره و یک برنز توسط بانوان در مسابقات جوانان آسیا و کسب سه نقره و سه برنز توسط جوانان در همین مسابقات لبنان را باید از عمده ترین نتایج تیم های ملی در سال 90 عنوان کرد.
تیم ملی بزرگسالان بعد از کسب این دو مدال در مسابقات قهرمانی آسیا، یک نقره و دو برنز هم در مسابقات کسب سهمیه المپیک کسب کرد. اما فدراسیونی که می بایست با حضور در مسابقات متعدد به دنبال کسب سهمیه باشد، فرصت ها را یکی یکی از دست داد تا اکنون به کسب تنها یک سهمیه المپیک قانع باشد و برای افزایش آن به دنبال اما و اگرها باشد.
مسئولان فدراسیون جودو که از مدتها قبل قول استخدام یک مربی طراز اول خارجی را داده بودند، اردیبهشت ماه به وعده خود عمل کرده و "جیرولامو جیووینازو" از ایتالیا که مدال المپیک را در کارنامه داشت برای هدایت تیم ملی به ایران آمد.
متاسفانه شیوه استفاده از این مربی از همان ابتدا اشتباه بود و به او آنقدر اختیار داده شد که هم خود او وهم کادر مدیریتی فدراسیون را به چالشی بزرگ کشاند و در نهایت هم تمام کم کاری چند سال اخیر مدیرانی که ادعای فنی بودن را داشتند به گردن او افتاد و با آن وضعیت از ایران اخراج شد.
تیم ملی جودو با هدایت این ایتالیایی کوتاه قامت در رقابتهای جهانی ، جام جهانی یا جایزه بزرگ کشورهای برزیل، آذربایجان، قزاقستان، ازبکستان و امارات شرکت که حاصل آن دو عنوان پنجمی، یک نقره و دو برنز بود که نمی تواند برای مربی که 5500 یورو حقوق دریافت می کند کارنامه قابل قبولی باشد.
در واقع مشکل جودو ایران مربی نبود، مگر تیم های ملی ما با مربیان داخلی نتایجی بهتر از آنچه با مربی 5500 یوریی نگرفته بود. در اقع مشکل جودو نه فنی بود و نه ربطی به مربی و ورزشکار داشت، هستند مربیانی از جنس همین آب و خاک که بتوانند جودو را به روزهای خوب گذشته بازگردانند.
جودو ایران با مشکلی به نام چشم های بسته مواجه بود، در حقیقت مسئولان فدراسیون جودو آنچه باید بدانند و ببینند را نمی خواستند که درک کنند. فرار از انتقاد سازنده و توجه ویژه به تعریف های بی مورد، باعث شده بود که واقعیت با وجود شفافیت کامل دیده نشود. حضور آدم های تکراری و خسته کننده که انگیزه ای برای تلاش نداشتند همین مشکل بزرگ جودو ایران بود.
نمونه بارز آن طرز اخراج "جیرو"ی ایتالیایی بود. عملکرد این مربی ایتالیایی ضعیف و غیرقابل دفاع بود و در حالی که خیلی راحت می شد با بیان یک جمله "با نارضایتی از عملکرد جیرو به کار او در تیم ملی خاتمه داده شد" به قضیه پایان داد، اعلام شد که به دلیل مشکلات خانوادگی استعفا داده و بعد هم خود جیرو استعفا را تکذیب کرد تا حواشی بعد از آن به خصوص در برنامه ورزش و مردم و جریان میزان حقوق و آن فیلم کزایی از اعتیاد جیرو یک آبرو ریزی تمام عیار باشد.
شکست های متوالی جودو و حواشی متعدد انتقادات زیادی را متوجه مدیریت فدراسیون نمود و در نهایت اواسط بهمن ماه محمدرضا رودکی به دلیل آنچه اعتراض به وضعیت موجود در فدراسیون شد از تیم ملی کناره گیری کرد و در پی آن مثبت اعلام شدن آزمایش دوپینگ سه جودوکار کار را به جایی رساند که وزارت ورزش با ورود به این بخش روز اول اسفندماه محمدعلی رستگار را به سمت سرپرست جدید این فدراسیو منصوب کرد.
این انتخاب از چند جهت حائز اهمیت بود و می توان به صراحت اعلام کرد که انتخاب درستی بود. قبل از هر چیز از داخل جودو این انتخاب صورت گرفت. ضمن اینکه رستگار به دلیل آنکه سابقه طولانی در تیم های ملی و مدیریت در بخش های مختلف به خصوص دبیر فدراسیون داشت مورد وثوق جامعه جودو بود و اهالی این رشته خیلی زود او را قبول کردند.
رستگار نیز در اولین اقدام آرش میراسماعیلی را به عنوان مدیر تیم‌های ملی و نایب رئیس منصوب کرد تا بحث فنی تیم های ملی به این قهرمان پرمدال و با اخلاق جودو واگذار شود.
جودو ایران سال 91 رقابتهای المپیک را در پیش دارد. قبل از این مسابقات با انجام رقابتهای قهرمانی آسیا، تکلیف سهمیه ها مشخص می شود ولی جودو ایران باید چشم به آینده داشته باشد و رستگار و میراسماعیلی باید با رفع مشکلات ساختاری، استعدادیابی، جوانگرایِی، نگاه ویژه به مربیان سازنده، تشکیل پایگاه قهرمانی، ارتقاء سطح دانش مربیان داخلی و.... اهتمام ورزند.
کسب عنوان نایب قهرمانی کاتا در مسابقات جهانی دوسلدورف و مسابقات آسیایی بانکوک، قهرمانی نوجوانان با دو طلا ، یک نقره و دو برنز در مسابقات آسیایی لبنان، کسب دو مدال نقره و یک برنز توسط بانوان در مسابقات جوانان آسیا و کسب سه نقره و سه برنز توسط جوانان در همین مسابقات لبنان را باید از عمده ترین نتایج تیم های ملی در سال 90 عنوان کرد.
تیم ملی بزرگسالان بعد از کسب این دو مدال در مسابقات قهرمانی آسیا، یک نقره و دو برنز هم در مسابقات کسب سهمیه المپیک کسب کرد. اما فدراسیونی که می بایست با حضور در مسابقات متعدد به دنبال کسب سهمیه باشد، فرصت ها را یکی یکی از دست داد تا اکنون به کسب تنها یک سهمیه المپیک قانع باشد و برای افزایش آن به دنبال اما و اگرها باشد.
مسئولان فدراسیون جودو که از مدتها قبل قول استخدام یک مربی طراز اول خارجی را داده بودند، اردیبهشت ماه به وعده خود عمل کرده و "جیرولامو جیووینازو" از ایتالیا که مدال المپیک را در کارنامه داشت برای هدایت تیم ملی به ایران آمد.
متاسفانه شیوه استفاده از این مربی از همان ابتدا اشتباه بود و به او آنقدر اختیار داده شد که هم خود او وهم کادر مدیریتی فدراسیون را به چالشی بزرگ کشاند و در نهایت هم تمام کم کاری چند سال اخیر مدیرانی که ادعای فنی بودن را داشتند به گردن او افتاد و با آن وضعیت از ایران اخراج شد.
تیم ملی جودو با هدایت این ایتالیایی کوتاه قامت در رقابتهای جهانی ، جام جهانی یا جایزه بزرگ کشورهای برزیل، آذربایجان، قزاقستان، ازبکستان و امارات شرکت که حاصل آن دو عنوان پنجمی، یک نقره و دو برنز بود که نمی تواند برای مربی که 5500 یورو حقوق دریافت می کند کارنامه قابل قبولی باشد.
در واقع مشکل جودو ایران مربی نبود، مگر تیم های ملی ما با مربیان داخلی نتایجی بهتر از آنچه با مربی 5500 یوریی نگرفته بود. در اقع مشکل جودو نه فنی بود و نه ربطی به مربی و ورزشکار داشت، هستند مربیانی از جنس همین آب و خاک که بتوانند جودو را به روزهای خوب گذشته بازگردانند.
جودو ایران با مشکلی به نام چشم های بسته مواجه بود، در حقیقت مسئولان فدراسیون جودو آنچه باید بدانند و ببینند را نمی خواستند که درک کنند. فرار از انتقاد سازنده و توجه ویژه به تعریف های بی مورد، باعث شده بود که واقعیت با وجود شفافیت کامل دیده نشود. حضور آدم های تکراری و خسته کننده که انگیزه ای برای تلاش نداشتند همین مشکل بزرگ جودو ایران بود.
نمونه بارز آن طرز اخراج "جیرو"ی ایتالیایی بود. عملکرد این مربی ایتالیایی ضعیف و غیرقابل دفاع بود و در حالی که خیلی راحت می شد با بیان یک جمله "با نارضایتی از عملکرد جیرو به کار او در تیم ملی خاتمه داده شد" به قضیه پایان داد، اعلام شد که به دلیل مشکلات خانوادگی استعفا داده و بعد هم خود جیرو استعفا را تکذیب کرد تا حواشی بعد از آن به خصوص در برنامه ورزش و مردم و جریان میزان حقوق و آن فیلم کزایی از اعتیاد جیرو یک آبرو ریزی تمام عیار باشد.
شکست های متوالی جودو و حواشی متعدد انتقادات زیادی را متوجه مدیریت فدراسیون نمود و در نهایت اواسط بهمن ماه محمدرضا رودکی به دلیل آنچه اعتراض به وضعیت موجود در فدراسیون شد از تیم ملی کناره گیری کرد و در پی آن مثبت اعلام شدن آزمایش دوپینگ سه جودوکار کار را به جایی رساند که وزارت ورزش با ورود به این بخش روز اول اسفندماه محمدعلی رستگار را به سمت سرپرست جدید این فدراسیو منصوب کرد.
این انتخاب از چند جهت حائز اهمیت بود و می توان به صراحت اعلام کرد که انتخاب درستی بود. قبل از هر چیز از داخل جودو این انتخاب صورت گرفت. ضمن اینکه رستگار به دلیل آنکه سابقه طولانی در تیم های ملی و مدیریت در بخش های مختلف به خصوص دبیر فدراسیون داشت مورد وثوق جامعه جودو بود و اهالی این رشته خیلی زود او را قبول کردند.
رستگار نیز در اولین اقدام آرش میراسماعیلی را به عنوان مدیر تیم‌های ملی و نایب رئیس منصوب کرد تا بحث فنی تیم های ملی به این قهرمان پرمدال و با اخلاق جودو واگذار شود.
جودو ایران سال 91 رقابتهای المپیک را در پیش دارد. قبل از این مسابقات با انجام رقابتهای قهرمانی آسیا، تکلیف سهمیه ها مشخص می شود ولی جودو ایران باید چشم به آینده داشته باشد و رستگار و میراسماعیلی باید با رفع مشکلات ساختاری، استعدادیابی، جوانگرایِی، نگاه ویژه به مربیان سازنده، تشکیل پایگاه قهرمانی، ارتقاء سطح دانش مربیان داخلی و.... اهتمام ورزند.
