سرویس ورزش مشرق - تیم ملی والیبال ایران امسال یکی از پرترافیک‌ترین سال‌های تاریخ خود را پشت سر می‌گذراند، چرا که ملی‌پوشان ایران از اواسط خرداد ماه تا اواسط مهر ماه و در بازه زمانی پنج ماهه، در 4 تورنمنت بین‌المللی که هر کدام در نوع خود از اهمیت خاصی برخوردار هستند، شرکت کرده و خواهند کرد.

تاکنون لیگ ملت‌های والیبال ۲۰۲۳ با نتایج دور از انتظار به اتمام رسیده، و در مسابقات قهرمانی آسیا هم در ارومیه با شکست برابر ژاپن در فینال باز هم ناکامی نصیب تیم کشورمان شد. در یکماه پیش رو هم دو تورنمنت بازی‌های آسیایی و رقابت‌های انتخابی المپیک پاریس پیش روی بلندقامتان ایران قرار دارد.

بهروز عطایی این روزها سیبل اصلی منتقدین قرار دارد و به نظر می رسد اولین ناکامی بعدی تیم ملی منجر به کنار گذاشته شدن وی شود. نایب قهرمانی آسیا آن هم در خانه و پیش چشم هواداران والیبال آن هم با تیم اصلی که پس از یک ماه استراحت بعد از مسابقات فرسایشی لیگ ملت‌ها به دست آمد حسابی بازار منتقدان را گرم کرده است.

از چند روز دیگر رقابت‌های والیبال بازیهای آسیایی از ۲۸ شهریور ماه در هانگژو برگزار خواهد شد و باتوجه به اهمیت مدال آوری رشته والیبال برای کاروان ورزشی ایران قطعاً مسئولان ورزش کشورمان انتظار تکرار مدال طلای دوره گذشته را از والیبال دارند؛ اما باید پرسید به چه قیمتی؟!

به خاطر این انتظار مسئولان ارشد ورزش و کمیته ملی المپیک، تیم ملی والیبال با نفرات اصلی در بازی‌های آسیایی هانگژو شرکت خواهد کرد، هر چند علاقه مندان می دانند که در مسابقات آسیایی رنکینگ‌شان افزایش یا کاهش پیدا نمی‌کند و رتبه ما در این این بازی‌ها، هیچ کمکی به جایگاه‌مان در مسابقات زیرنظر فدراسیون جهانی نمی‌کند.

از همه مهمتر اینکه ملی‌پوشان والیبال باید بلافاصله پس از بازی‌های آسیایی راهی کشور برزیل شوند تا در حساس‌ترین و مهم‌ترین مسابقات پیش رو برای والیبال کشورمان یعنی رقابت‌های انتخابی المپیک به مصاف رقبا بروند. این در حالیست که بین فینال بازی‌های آسیایی در چین و نخستین دیدار تیم ملی در مسابقات انتخابی المپیک در برزیل فقط ۴ روز زمان برای سفر و ریکاوری وجود دارد. باتوجه به فاصله ۲۰ هزار کیلومتری چین تا برزیل، شاگردان عطایی حداکثر می‌توانند یک جلسه تمرینی پس از سفر هوایی طولانی داشته باشند و سپس باید ۷ بازی فشرده و حساس را انجام دهند.

همین اهمیت مسابقات انتخابی المپیک باعث شده است که تیم ملی والیبال ژاپن با تیم دوم خود در مسابقات حضور پیدا کند و تیم اصلی را برای مسابقات مهمتر در برزیل آماده نگه دارند. حال باید از تصمیم گیران پرسید که دوراندیشی و اولویت بندی مسابقات را چگونه دیده اند که از عطایی خواسته اند علی رغم میل باطنی خودش با تیم اصلی به هانگژو بروند.

مسابقاتی که قطعا حکم شمشیر دو لبه را برای ما دارد؛ چرا که هیچ تضمینی برای قهرمانی ما حتی با وجود تیم دوم ژاپن وجود ندارد. تیمی که به گفته عطایی بیش از 10 بازی تدارکاتی در اروپا داشته اند و به هیچ عنوان نباید این تیم را دست کم گرفت. از آن سو تیم های خوبی مثل کره جنوبی و قطر هم در کنار تیم ملی چین میزبان مسابقات خطری برای قهرمانی محسوب می شوند. چین روی طلای این مسابقات حساب باز کرده و به همین خاطر تیم اصلی خودش را به ارومیه و مسابقات قهرمانی آسیا نفرستاد.

این تصمیم از پیش گرفته شده فدراسیون والیبال که البته به گفته عطایی خواسته مسئولان ارشد ورزش بوده در حالیست که به دلیل تغییرات در نحوه گزینش تیم‌ها برای صعود به المپیک، حفظ جایگاه مناسب در رنکینگ جهانی و ماندن در بین ۱۲ تیم برتر جهان تا پایان لیگ ملت‌های سال آینده امری ضروری است، از سوی دیگر اصرار برای اعزام تیم اصلی به هانگژو در حالیست که کسب مدال در بازی‌های آسیایی هیچ امتیاز موثری در رنکینگ جهانی ندارد.

به نظر می رسد بهتر بود با سبک، سنگین کردن اهمیت مسابقات پیش رو برای تیم ملی والیبال در مورد اعزام نفرات اصلی به تورنمنت‌های مختلف تجدید نظر شود، چرا که با نگاهی به برنامه ژاپنی‌ها برای مسابقات پیش رو می‌توان متوجه شد که سامورایی‌ها که یک ماه پیش مدال برنز لیگ ملت‌های ۲۰۲۳ را کسب کرده‌اند، باتوجه به ۳۰ امتیازِ مثبت مدال طلا در مسابقات قهرمانی آسیا، با نفرات اصلی راهی ارومیه شدند و به خواسته خود رسیدند، و حالا بر خلاف ایران قرار است تیم ملی ب یا همان دوم ژاپن در بازی‌های آسیایی هانگژو شرکت کند، زیرا قهرمانی در این رقابت‌ها هیچ امتیازی در رنکینگ جهانی ندارد و سامورایی‌ها از این بازی‌ها به عنوان فرصتی برای کسب تجربه استفاده می‌کنند.

از سوی دیگر خستگی ناشی از سفر طولانی از چین به برزیل می‌تواند اثرات زیان‌باری داشته باشد، زیرا حتی در صورت عدم صعود مستقیم به المپیک، باخت به تیم‌های همگروهی مانند آلمان، اوکراین، قطر، چین و کوبا می‌تواند باعث سقوط در رنکینگ جهانی و در نهایت از دست دادن شانس صعود به المپیک از طریق رنکینگ شود، اما متاسفانه کسب مدال طلای فرضی در بازی‌های آسیایی و پاداش خوب آن برای ورزشکاران منجر به دور شدن از اهداف و آرمان‌های از پیش تعیین شده برای تیم ملی والیبال شده و امیدواریم چندی بعد حسرت این تصمیم غیرکارشناسی و نتیجه گرا را نخوریم.

اگر الان تیم دوم ژاپن هم باعث تحسین سرمربی تیم ملی والیبال می شود حاصل سال ها ممارست و استعدادیابی و اعتماد به بازیکنان جوان تر بوده و مسئولان والیبال ژاپن هدف دور اندیشانه و بلندمدت را قربانی نتیجه گرایی و تصمیمات احساسی نکرده اند. قطعا ایران هم که همیشه در رده جوانان و نوجوانان مدعی قهرمانی جهان بوده می توانست با نگاهی بلند مدت الان دو یا سه تیم خوب و اماده داشته باشد تا مجبور نباشد تیم اصلی را راهی مسابقاتی با درجه اهمیت کم از نظر تاثیر روی رنکینگ جهانی به میدان بفرستد.

در پایان باید این نکته را به آقای داورزنی که چند ماه بیشتر به پایان ریاستش نمانده یادآور شد که درست است طبق گفته شما انتظارات از تیم ملی والیبال بالا رفته و مردم به نایب قهرمانی قانع نمی شوند، اما قطعا همین مردم و علاقه مندان اهمیت حضور در المپیک را درک می کنند و اگر خدایی نکرده به المپیک صعود نکنیم دوباره به دورانی که آرزویمان گرفتن یک ست از ژاپن و کره بود باز می گردیم، کم اینکه حداقل در 4 سال اخیر در خصوص ژاپن این مسئله روز به روز به واقعیت نزدیک تر می شود.