كنج اتاقي كوچك در شهر اهواز، روي تختي كنار ديوار آرام خوابيده است. يك روز و دو نه، 29 سال است كه همين‌جا توي این اتاق خوابيده است. به تنهايي توان حركت ندارد؛ دست و پاهايش كوچك و نحیف شده‌اند، اما چشم‌هايش هنوز حرف‌ها مي‌زنند. زمانی که خواهرش قرآن را جلوي صورتش مي‌گذارد و او با زبانش آن را ورق مي‌زند و با چشم‌هايش آیات الهی را دنبال مي‌كند، آنجاست كه مي‌فهمي آقا فتح‌الله، اين جانباز قطع‌ نخاعي سال‌هاي خون و آتش، حرف‌هاي زيادي در سينه دارد كه زبانش براي بيان آن حرف‌ها ياريش نمي‌كند؛ اما قطره اشكي كه گاهي بر گونه اش مي‌دود، نشانی از ناگفته‌هاي جنگ هشت‌ساله است.