گوش‌مان عادت کرده به شنیدن اینکه «دست‌های پشت‌پرده نمی‌خواهند قهرمان شویم»، «می‌خواهند فلان تیم را قهرمان کنند»، «اراده‌ای هست که جام را به ما ندهند» و... چقدر این جملات آشناست. از ‌16ــ15‌ سال پیش که لیگ برتر تازه راه افتاده بود از این حرف‌ها می‌زدند و اکنون با گسترده شدن شبکه‌های اجتماعی راحت‌تر این صحبت‌ها را انجام می‌دهند. حکایت فوتبال ایران این روزها حکایت عجیبی است، همه از همه چیز ناراضی هستند و همه می‌گویند که همه چیز علیه آنهاست. هر 16 تیم لیگ برتری می‌گویند از داوری ضربه خورده‌اند و اگر اشتباهات داوری نبود الآن جایگاه بهتری داشتند. مشخص نیست چگونه هر 16 تیم ضرر دیده‌اند و هیچ تیمی هم سود نکرده است! لیگ برتر که به هفته‌های پایانی‌اش می‌رسد بیشتر شاهد چنین مسائلی هستیم. اعتراض، داد و فریاد، صحبت از دست‌های پشت‌پرده، صحبت از پرسپولیسی و استقلالی بودن فلان مسئول، صحبت از اینکه می‌خواهند یک تیم خاص قهرمان شود، صحبت از شرط‌بندی‌های میلیون‌ دلاری. دیگر حالمان را بد کرده‌اند با این حرف‌ها! وقتی پیروز می‌شوند حتماً بر اساس شایستگی‌های فنی‌شان بوده و ارتباطی هم به مسائل داوری و پشت‌پرده ندارد اما کافی است که در یک بازی بازنده باشند، آن وقت است که زمین و زمان را به هم می‌دوزند. در اینکه اشتباهات داوری در فوتبال ایران وجود دارد، شکی نیست، در اینکه در فوتبال ایران فساد وجود دارد و مسائلی مانند تبانی و شرط‌بندی هم هست شکی وجود ندارد اما چگونه است که وقتی پیروز می‌شویم و اتفاقاً در آن بازی اشتباه داوری به‌سودمان است هیچ‌کدام از این مسائل مطرح نمی‌شود؟ چطور وقتی می‌بریم و از داوری سود می‌کنیم، حرفی از شرط‌بندی و پشت‌پرده و داوری نیست اما به‌محض اینکه می‌بازیم پای همه این موارد به‌میان کشیده می‌شود؟ واقعیت این است که تمام تیم‌ها، هم از داوری سود کرده‌اند و هم ضرر دیده‌اند که البته مقدار آن کم و زیاد است و ممکن است ضررها بیشتر باشد یا بالعکس، آن چیزی که اهمیت دارد نحوه برخورد ما با این اتفاقات است. شرایط طوری شده که فوتبال پاک است به‌شرط اینکه ما موفق و قهرمان شویم.