مشکل بعدي توهم ايجاد يک جبهه بين‌المللي است. مقامات روس بارها اظهار داشته‌اند که ما متحد استراتژيک نداريم، اما اين موضوع در ايران چندان جدي گرفته نشده است. به‌عبارت ديگر، عدم درک دقيق از نظام بين‌المللي باعث شده است که اين تصور در ايران ايجاد شود که نظام بين‌الملل واقعاً نظامي متکثر است. نظام بين‌الملل در بهترين وضعيت، نظامي يک- چندقطبي است؛ يعني در اکثر موضوعات نظامي و استراتژيک يک قطب و در برخي موضوعات دو يا سه قطب حضور دارد. با اين حال، نظام بين‌الملل بيشتر تک‌قطبي است و اين موضوع مفهوم ايجاد جبهه بين‌المللي را محدود مي‌کند. بحث اتحادناپذيري در اکثر اسناد امنيت ملي، اظهارات و رفتارهاي روسيه کاملاً قابل درک است. در واقع وقتي روسيه حاضر نيست با بلاروس وارد اتحاد استراتژيک شود، ايران جاي خود را دارد. نتيجه اين درک غلط از سياست خارجي روسيه آن بوده است که به انتظارات غير واقعي از اين کشور دامن زده بشود.
 
عدم درک درست از سياست خارجي روسيه از جمله مشکلات ديگر در روابط تهران و مسکوست. روس‌ها در دکترين سياست خارجي خود تحت عنوان سند تدبير سياست خارجي يا سند مفهوم سياست خارجي اولويت‌هاي خود را بيان کرده‌اند. بر اساس اين دکترين، ايران اولويت پنجم سياست خارجي روسيه است. از طرفي در بحث تهديدات غيرمستقيم نيز ايران به عنوان يک تهديد غير مستقيم مطرح مي‌شود. حتي در آخرين سند صراحتاً گفته شده است که ايران هسته‌اي تهديدي امنيتي براي روسيه است.

روسيه را مي‌توان به عنوان يکي از کشورهاي تأثير‌گذار در جهان و منطقه به‌شمار آورد. شناخت نوع رابطه اين کشور با ايران، همواره از اهميت بسزايي برخوردار است. در ساليان متوالي، چه قبل از فروپاشي شوروي و چه پس از آن، سياست خارجي روسيه همواره در فضايي از ابهام، ترديد و عدم‌قطعيت دنبال شده با اين تفاوت که در قبل از فروپاشي، شوروي قدرت‌طلبي (رئاليسم کلاسيک)، ارزش‌ها و هويت‌ها (ساختارگرايي) را محور مناسبات بين‌المللي خود قرار داده بود و بعد از تغيير در ساختار سياسي اين کشور، روسيه منفعت‌محوري و مسئله امنيت را جايگزين ساختارگرايي کرده که اين امر با رهيافت تاريخي کاملا مشهود است. در روابط ايران با اين کشور مسائل متعددي همچون نيروگاه بوشهر، تعيين رژيم حقوقي درياي خزر، خطوط انتقال نفت و گاز، سامانه موشکي اس 300 اختلافات و بحث هاي بسياري را برانگيخته و نحوه برخورد روسيه با اين مسائل، اين شائبه را تقويت کرده که اين کشور در روابط با ايران، رفتاري فاقد صداقت و به‌شدت منفعت‌طلبانه را دنبال مي‌کند.

 

همواره روس‌ها در تعريف جايگاه خود ميان کشورهاي غربي بين يک رقيب استراتژيک يا يک شريک مهم در نوسان بوده‌اند و زماني که طرف روس به عنوان رقيب استراتژيک غرب نقش ايفا کند تعامل با ايران يا حداقل وانمود به آن را در دستور کار قرار داده و هرگاه نقش اين کشور به عنوان شريکي مهم با غرب مطرح شود، عکس اين حالت صادق است. براي اثبات اين ترديد و ابهام و عدم‌ثبات سياست خارجي روسيه نسبت به ايران مي‌توان به اين موضوع اشاره کرد که در گذشته نه‌چندان دور اين کشور به عنوان شريک اتمي و نظامي ايران نگريسته مي‌شد و بعضا در دوره تحريم صنعت نفت و گاز از سوي آمريکا و غرب جانب ايران را رها نمي‌کرد، اما در حالي که با پيش‌نويس قطعنامه‌هاي شوراي امنيت سازمان ملل مخالفت مي‌کرد، ولي عملا در هنگام تصويب نهايي قطعنامه‌ها مشارکت مي‌کرد. بر اساس اين رفتار دوگانه در چند سال اخير، به‌رغم نياز و منافع مشترک و با وجود برخي الزامات منطقه‌اي و بين‌المللي، ايران و روسيه نتوانسته‌اند روابط متناسب دوجانبه با ثباتي در زمينه‌هاي سياسي، اقتصادي و امنيتي برقرار کنند.

از دو سال پيش تا‌کنون روابط ايران و روسيه به سردي گراييد و اين رفتار نشانه آن است که نگرش جديدي در سياست خارجي روسيه در حال شکل‌گيري است و علت اين تفاوت را بايد در تغيير ساختار سياسي دولت فعلي جست‌وجو کرد. پوتين و نخبگان طرفدار او که طيف سنتي و سوسياليسم هستند با توجه به منافع مشترک بين ايران و خود معتقدند که روابط روسيه با ايران بايد دوستانه و نزديک باشد. آنها کوشيده‌اند روابط اين دو کشور را با توجه به نيازهاي امنيتي مشترک سازماندهي کنند، اما با تغيير ساختار سياسي دولت روسيه، سياست خارجي اين کشور نيز در رابطه با ايران تغيير کرد و سياست خارجي روسيه به سمت همکاري با غرب چرخيد. تفکر سياست خارجي روسيه بر اين پايه است که روسيه به ‌منظور توسعه اقتصادي و منافع ملي خود نيازمند ايجاد روابط بهتر با دنياي کاپيتاليسم، آمريکا و اتحاديه اروپاست.