به گزارش مشرق، شهید «علیرضا نوری»، قائم مقام لشکر ۲۷ حضرت رسول (ص) یکی دیگر از گوهرهای پاک بود که در کربلای ۵ به لقاء حق شتافت و جامه خونین شهادت را به تن کرد.
شهید نوری در سال ۱۳۳۱ در شهرستان ساری متولد شد. علیرضا از همان کودکی به همراه پدرش در مراسم مذهبی و اسلامی، از جمله قرائت قرآن، شرکت در نماز جماعت، فعالیت‌های مذهبی و عزاداری ائمه اطهار و … شرکت می‌کرد. او در حین تحصیل، کلاس ششم دبیرستان بود که پدرش دار فانی را وداع گفت؛ و به معبود خویش پیوست.
بیشتر بخوانیم:
واقعیت «ویلایی‌ها» / شهید نوری «پریزِ نارنجی» را داد و رفت
تابلوی جهاد در «سه راه» شهادت
دست قطع شده شهیدعلیرضا نوری باب آشنایی ما شد
علیرضا در سال ۱۳۵۰ موفق به اخذ دیپلم و در همان سال به خدمت سربازی اعزام شد. وی در سال ۱۳۵۳ به استخدام راه‌آهن درآمد و یک سال بعد در کنکور سراسری دانشگاه‌ها شرکت کرد و در رشته مهندسی راه و ساختمان پذیرفته شد. وی در سال ۱۳۵۷ همراه با امت به پا خاسته ایران در مبارزات شرکت کرد. پس از این پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی‌مان به فعالیت‌های سیاسی و مذهبی خود در راه‌آهن ادامه داد. او در شرایط حساس به کمک همکاران دلسوزش در حفظ و نگهداری امکانات حیاتی راه‌آهن تلاش می‌کرد.
شهید نوری اولین هسته مقاومت و استحکام را در راه‌آهن تحت عنوان کمیته انقلاب اسلامی راه‌آهن مرکز به وجود آورد و به عنوان مسئول آن به انجام وظیفه پرداخت. وی در اوج خراب‌کاری‌های گروهک‌ها در راه‌آهن اهواز به آنجا رفت و پس از تشکیل کمیته انقلاب اسلامی راه‌آهن جنوب، به تهران بازگشت و در اولین فرصت به عضویت افتخاری سپاه پاسداران درآمد و مشغول انجام وظیفه شد.
پس از پایان دوره آموزش به عنوان مسئول سپاه راه‌آهن انتخاب شد. با شروع جنگ، گروه‌های ۷۲ نفره را سازمان‌دهی و به جبهه‌های جنوب اعزام می‌کرد. محاصره سوسنگرد، توسط همین برادران اعزامی شکسته شد. رشادت شهید نوری در مقابله با بعثیون زبان‌زد همه بود. در عملیات علی (ع) از ناحیه دو پا سخت مجروح شد و علاوه بر آن ۱۲ ترکش به بدن پاکش اصابت کرد. در همین زمان او را قائم مقام راه‌آهن در امور انتظامی کردند، اما او حاضر به قبول این شغل و حتی ترک موقت جبهه‌های جنگ نبود. ولی به عنوان نیروی ساده از طرف پایگاه ابوذر به جبهه‌ها شتافت و، چون چهرة شناخته شده‌ای داشت، به عنوان فرمانده لشکر ابوذر منصوب شد.
در عملیات والفجر ۱ دست راستش را تقدیم انقلاب کرد. پس از آن مسئولیت قائم مقامی پایگاه ابوذر را عهده‌دار گرفت. متعاقب آن بنای ارودگاه دوازدهم قدس را که هم اکنون نام وی بر آن گذاشته شده، پی ریخت. پس از چندی مسئولیت طرح و عملیات منطقه یک ثارالله به او واگذار شد. از آنجایی که عطر جبهه همیشه در مشامش بود برای چندمین بار به جبهه شتافت و این بار به عنوان مسئول ستاد لشکر حضرت رسول (ص) قبول خدمت کرد. او همسر و فرزندان خود را نیز نزد خود به منطقه جنگی برد.
علیرضا که به سمت قائم مقام لشکر ۲۷ حضرت رسول (ص) را به عهده داشت در عملیات کربلای ۵ شرکت کرد و در تاریخ ۱۹ بهمن ۶۵ به ملکوت اعلی پرواز کرد.
وی چهار روز قبل از شهادتش به همسرش گفته بود: «اگر در غیاب من همکارانم برای رفتن به تهران به شما مراجعت کردند بدون اینکه سوالی کرده باشید به اتفاق آنان حرکت کنید.»
