به گزارش مشرق به نقل از مهر، حجت الاسلام محمد کاظم صديقي در مراسم چهلمين روز درگذشت آيت الله محمد حسن احمدي فقيه يزدي که با حضور آيات عظام مکارم شيرازي، صافي گلپايگاني، جوادي آملي، نوري همداني و سبحاني، طلاب و اساتيد حوزه علميه، اعضاي جامعه مدرسين، سقاي بي‌ريا مشاور رئيس‌جمهور در امور روحانيت، مسئولين استان و مردم قم در مسجد اعظم برگزار شد با تجليل از شخصيت علمي و معنوي آيت الله احمدي فقيه يزدي اظهار داشت: ايشان فردي بي‌تکبر، بي آلايش و اخلاقي بودند و در تمام مراسم‌هايي که براي تجليل از علما برگزار مي‌شد شرکت مي‌کرد و مجلسي نبود که در تجليل عالمي برگزار شود ولي ايشان حضور نداشته باشد.اهم اظهارات امام جمعه موقت تهران عبارت است از:
عالم وقتي عالم است که در نظام و قانون بگنجد و خود را عضوي از حکومت ديني بداند.
اقتضاي وحدت تنها بر يک محور است. با چند محور نمي‌شود وحدت را برقرار کرد و حرکت در راستاي نظام جزو اصول اوليه عقل و نقل است.
بايد همه در زير سايه و پرچم رهبري وحدت را حفظ کنند و در راستاي نظام حرکت کنند.
خوشا به حال کسي که از اين دنيا سالم برود و با قلب سليم به آخرت سفر کند و غير از خدا چيز ديگري را در دل خود راه ندهد.
انسان بايد اول خودسازي را ازخود آغاز کند تا بتواند خود را بيابد و انساني که خود را پيدا نکرده است نمي‌تواند ديگران را به آموزه‌هاي ديني سوق دهد و قلمش نيز تأثيرگذار نخواهد بود.
حوزه‌هاي علميه با ساير مراکز علمي بدين دليل تفاوت دارند که در حوزه ابتدا به تهذيب و تذکيه پرداخته مي‌شود و بعد تعليم ادامه مي‌يابد و شاگردان امام صادق(ع) نيز قبل از آنکه يک شيمي‌دان و منجم و رياضي‌دان باشند يک فقيه و دين شناس بودند.
انزار براي کسي است که در وجودش خشيت الهي موج مي‌زند و کسي که بدنبال علوم الهي است دچار تکبر نمي‌شود.
بنده سال‌ها در درس آيت الله بهجت شرکت مي‌کردم و در طي اين مدت يک بار هم از ايشان کلمه من را نشنيدم اما برخي اين گونه نيستند.
وقتي از آيت الله بهجت مي‌پرسيدم اعلم کيست، ايشان مي‌فرمودند مگر مي‌شود بدين سادگي گفت چه کسي اعلم است بايد درس همه آقايان را شرکت کرد تا بتوان تشخيص داد که چه کسي اعلم است و ايشان هيچگاه براي خود قائل به اعلمي نبودند.
مشکلاتي که براي جامعه رخ مي‌دهد دليل آن ناشي از عدم ساخته شدن انسان است. پيامبر اکرم(ص) در روايتي فرمودند سه چيز براي امت من ترسناک است.
اول اينکه عالمي بلغزد دوم اينکه کسي دم از قرآن بزند ولي دلش تاريک باشد و سوم نيز کسي که آنقدر فريب دنيا را بخورد تا در اين راه سرش را از دست بدهد.
