سرویس جهان مشرق- «جمهوری سودان جنوبی» در سال ۲۰۱۱ میلادی با حمایت دولت‌های مخالف خارطوم از کشور اصلی سودان جدا شد. این اقدام با برگزاری یک همه‌پرسی که در آن ۹۸.۸ درصد از مردم به جدایی رأی دادند انجام شد و دو قبیله اصلی که دشمن مشترک خود را شکست داده بودند، بر سر تعیین رئیس‌جمهور و قائم‌مقام آن توافق کردند. فروش نفت، منبع درآمد اصلی این کشور قرار گرفت و امیدها برای توسعه در بستر صلح، افزایش یافت.
با این حال رئیس‌جمهور سالوا کِر در دسامبر ۲۰۱۳ میلادی قائم‌مقام خود ریک ماچار را به توطئه برای کودتا متهم کرد و یک جنگ داخلی جدید، این بار در سودان جنوبی آغاز شد. بار دیگر ۳.۵ میلیون انسان آواره شدند و خلاف آنچه در زمان رأی به جدایی تصور می‌کردند، شاهد کشته‌شدنِ عزیزان خود شدند. صدها هزار تن قید زندگی در سودان را موقتاً زدند و به اوگاندا پناه بردند و دیگران نیز در اردوگاه‌هایی که امنیت آن توسط سازمان‌های بین‌المللی تضمین شده بودند، ساکن شدند به این امید که جنگ داخلی تمام شود. گاردین نوشته است حدود ۴ میلیون طی ۵ سال اخیر آواره شدند که از این میان حدود دو میلیون و نیم راهی جز ترک کشور نیافتند.
سالوا کِر، ماچار را به رقابت در انتخابات ۲۰۱۸ فراخوانده که این در نگاه اول امیدوارکننده است، اما سابقه چند سال اخیر در کشورهای آفریقایی نشان می‌دهد شائبه تقلب در انتخابات حتی در کشورهایی که آرامش داشته‌اند، موجی از خشونت و ناآرامی را دامن زده است.
در دو ماه اخیر چند عکاس و خبرنگار خارجی به ثبت زندگی مردم سودان جنوبی در اردوگاه‌های پناهجویان اقدام کرده‌اند. مشاهده این تصاویر، همچون قدم‌زدن در خیابان‌های خاکیِ اردوگاه‌ها است و می‌تواند نکات تأمل‌برانگیزی از زندگی آنها را به نمایش بگذارد. ابتدا به پیگیرِنیا در شمال اوگاندا می‌رویم:
و او مجبور شده در چنین شرایطی حدود ۴۵ دقیقه تا اولین درمانگاه را پیاده طی کند و چند ساعت پس از زایمان نیز برای نجات جان خود و فرزندانش راهی اردوگاه آوارگان شود.
در کل تخمین زده می‌شود حدود ۸۵% از آوارگان را زنان و کودکان تشکیل بدهند که به شمار آنها نیز افزوده می‌شود. تنها در همین اردوگاه پیگیرنیا هر ماه ۴۰ نوزاد جدید به دنیا می‌آیند.
کار این پزشکان بسیار سخت و خطرناک است و با این حال باز هم کافی نیست.
از پسران ۱۵ ساله تا مردان ۳۵ ساله آمده‌اند تا مدرک ابتدایی خود را احیا کنند.
نسلی که فعلاً از کشورش فقط یک دهکده و اردوگاه را در اختیار دارد.
آن بالا سران قبایل بدون توجه به زندگی نسل‌ها و آرزوهای بربادرفته، نمی‌توانند دور یک میز برای آینده کشورشان تصمیم بگیرند و ترجیح می‌دهند صدای بلند سفیر گلوله‌ها خواب کودکان را پریشان کند.
او می‌گوید اینجا چه فرقی دارد که بهتر از بازیکنان و خوانندگان برتر جهان باشی. تو در هیچ صورتی دیده نمی‌شوی.
آنها هر روز غروب دور هم جمع می‌شوند و می‌خوانند «ما صلح می‌خواهیم... ما صلح می‌خواهیم... صلح در سودان جنوبی». نام خود را گروه «سوپراستعدادها» ی بیدی‌بیدی گذاشته‌اند.
بنابر این تشکیل ساختار جدیدِ روابط اجتماعی پس از گسستن از شبکه روابط پیشین مدتی به طول می‌انجامد.
زمان زیادی لازم است تا دوران رخوت و تنهایی سپری شده و بار سنگینِ خاطراتِ همسرانِ کشته‌شده بر دوش آنها سبکتر شود.
منابع
https://www.nationalgeographic.com/photography/proof/2018/05/mother-south-sudan-refugee-camp-northern-uganda-family-culture
https://www.theguardian.com/global-development/gallery/2018/may/25/safe-haven-nile-south-sudan-old-fangak-in-pictures
https://www.theguardian.com/world/2018/may/19/inside-world-largest-refugee-camp-uganda-south-sudan-civil-war#img-3
http://www.tabnak.ir/fa/news/781836
https://www.mehrnews.com/news/3711475
