نخست آنکه باشگاه پرسپولیس بلیت‌های بازی را از طریق شعب بانک تحت قراردادش به فروش رساند که این مساله علاوه بر مجهول بودن چگونگی فروش بلیت به هواداران شهرستانی، از ناحیه ضرورت حضور فیزیکی خریدار در محل شعبه هم قابل نقد بود. به هر حال در دنیای امروز که با چهار تا کلیک می‌شود هواپیما معامله کرد، خیلی بحث‌برانگیز است که ما هوادار را مجبور کنیم یک بار شال و کلاه کند، صف بایستد و از بانک بلیت بازی را بخرد و بار بعدی دوباره همه این کارها را برای حضور در استادیوم انجام بدهد. مشکل اصلی بلیت‌فروشی در دربی اما این نبود، بلکه طبق معمول حضور هزاران تماشاگر بدون بلیت در استادیوم و پشت در ماندن تعداد زیادی از تماشاچیانی که بلیت داشتند مایه دردسر شد.

روز گذشته مسؤل برگزاری مسابقات سازمان لیگ اعلام کرد روز پنج‌شنبه حدود ۶۰هزار قطعه بلیت ورزشگاه آزادی توسط باشگاه پرسپولیس به فروش رسیده است. با این وجود بلندگوی ورزشگاه اواخر بازی تعداد تماشاگران حاضر در استادیوم را ۸۰ هزار نفر اعلام کرد و ناظران بر این باورند که این عدد حتی می‌توانست بیش از این هم باشد. حالا سوال اینجا است که بیش از ۲۰ هزار هوادار مازاد با چه فرمولی وارد استادیوم شده‌اند؟ چطور ممکن است ۲۵ درصد تماشاگران حاضر در استادیوم ملی ایران با این همه گیت و مامور و نیروهای کنترلی، کاملا رایگان و بدون بلیت به سکوها رسیده باشند؟ تازه باید تعداد همه هواداران بلیت به دستی که موفق به حضور در ورزشگاه نشدند را هم به این آمار اضافه کنیم. یعنی اگر پنج‌ هزار نفر بلیت داشتند و پشت در ماندند، طبعا تعداد تماشاگران قاچاقی دربی به ۲۵ هزار نفر افزایش پیدا می‎‌کند؛ اما این اتفاق چطور رخ می‌دهد؟

۲۳ درصد بلیت‌ها فروخته نمی‌شود!

این ماجرا اما از یک زاویه دیگر هم قابل بحث است. دوستان در باشگاه پرسپولیس درحالی از فروش ۶۰ هزار قطعه بلیت سخن می‌گویند که ورزشگاه آزادی درحال‌حاضر تقریبا ۷۸ هزار صندلی دارد. به این ترتیب باید پرسید چرا از ظرفیت همه صندلی‌ها برای فروش بلیت استفاده نمی‌شود؟گیریم که تعدادی از این صندلی‌ها باید در اختیار عوامل باشگاه، نزدیکان تیم و میهمانان ویژه قرار بگیرد، اما آیا واقعا این تعداد حداکثر از هزار صندلی بیشتر است؟ پس تکلیف بقیه ظرفیت چه می‌شود؟ ما چگونه از اقتصاد باشگاه‌داری حرف می‌زنیم، وقتی در همین یک قلم نمی‌توانیم حدود ۲۳ درصد بلیت‌ها را حتی به‌صورت کاغذی هم که شده به فروش برسانیم؟ طبعا همان‌طور که لازم است جلوی ورود تماشاگران بدون بلیت به ورزشگاه گرفته شود، نیاز است که با سازماندهی شرایط، حداکثر ظرفیت ورزشگاه هم برای فروش بلیت مورد استفاده قرار بگیرد.

درآمد تقریبا ۶۰۰میلیونی

همه چیز هم البته همین‌قدر تیره و تار نیست. به هر حال باشگاه پرسپولیس در این تجربه نادر موفق به فروش ۶۰ هزار قطعه بلیت شد. قیمت بلیت‌های شهرآورد بین ۸ تا ۲۰ هزار تومان بود و اگر به‌طور متوسط بهای هر قطعه بلیت را ۱۰ هزار تومان در نظر بگیریم، می‌توان گفت باشگاه پرسپولیس توانسته چیزی حدود ۶۰۰ میلیون تومان از این بازی کسب درامد کند. البته واضح است که این رقم شامل کسوراتی مثل سهم تیم میهمان، فدراسیون فوتبال، نیروی انتظامی، اورژانس و اجاره ورزشگاه آزادی می‌شود، اما باز همین که از آن سهم عجیب ۳۵ درصدی شرکت واسطه خبری نیست، می‌تواند مایه خرسندی باشد! البته باید منتظر ماند و دید واکنش برهان‌مبین به فسخ یکطرفه قرارداد از سوی فدراسیون فوتبال چیست؟ به هر حال به فرض آنکه آن موضوع به شکل مسالمت‌آمیز حل شود، می‌توان گفت باشگاه‌های ما در مسیر درستی در حرکت هستند و با ادامه این روند و تصحیح اشتباهات، فروش بلیت توسط باشگاه‌ها می‌تواند اتفاق فرخنده‌ای برای فوتبال ایران باشد.

راهکار عجیب

نکته پایانی این بحث اما به راهکاری مربوط می‌شود که مسوول برگزاری مسابقات سازمان لیگ پیش پای تماشاگران بلیت‌دار، اما ناکام از حضور در ورزشگاه گذاشته است. سعید فتاحی در این مورد گفته این گروه می‌توانند با مراجعه به باشگاه پرسپولیس پول‌شان را پس بگیرند یا بلیت دربی برگشت را دریافت کنند! اولا که میزبان دربی برگشت استقلال است و آنها بلیت می‌فروشند، ثانیا کدام آدم عاقلی چند هزار تومان هزینه ایاب و ذهاب می‌دهد و راهی باشگاه پرسپولیس می‌شود تا اگر توانست مسوولان مربوطه را ببیند و متقاعدشان کند، بین ۸ تا ۲۰هزار تومان پول بلیت به فنا رفته‌اش را پس بگیرد؟ ثالثا این وسط تکلیف هواداران شهرستانی از این جنس چیست؛ آنها که شاید چند صد هزار تومان پول خرج کردند و بازی را ندیدند؟