سرویس تاریخ مشرق - مطابق برآوردهای بخش نظامی سفارت آمریکا در تهران ارتش شاه در صورت درگیری با کشوری مثل عراق در صورت عدم دخالت آمریکا فقط دو هفته توان مقاومت داشت و در نهایت نیز جنگ با از دست رفتن مرزهای غربی ایران پایان می‌یافت. در اسناد لانه جاسوسی در این باره می‌خوانیم:

«آبان ۱۳۵۵... نیروهای مسلح ایران قادر بوده‌اند که امنیت داخلی را برقرار کنند و تحت اغلب شرایط غیر از بی نظمی ملی سرتاسری قادر به این کار خواهند بود. آن‌ها نمی‌توانند حمله‌های خارجی از دوجهت را متوقف کنند و یا به طور مؤثر حمله یک قدرت اصلی (بزرگ) را به تأخیر بیندازند. ایران قادر است که حمله‌ای از جانب عراق را متوقف کند، ولی احتمال از دست دادن قسمتی و یا تمام مرز آبرفتی بین ایران و عراق وجود دارد. نیروهای نظامی ایران اخیراً در ظفار به لحاظ جنگی آزمایش شدند ولی آنها هنوز فاقد درجه رهبری میانه حرفه‌ای که در اغلب نیروهای غربی وجود دارد هستند.»[۱]

همچنین در سال ۱۳۵۷ و قبل از فروپاشی حکومت پهلوی گزارش بخش نظامی سفارت آمریکا چنین است: «ایالات متحده همچنان فراهم کننده عمده تجهیزات پیچیده نظامی و نیروی انسانی آموزش دیده برای ایران برای چند سال بعد باقی خواهد ماند مگر اینکه تغییرات انقلابی و غیر محتمل در جهت گیری کشور نسبت به ابرقدرت‌ها پیش آید. ایالات متحده مدتی است عرضه کننده عمده اسلحه برای ایران است و با توجه به اینکه معادل چندین میلیارد تجهیزات هنوز باقی مانده که باید تحویل شود ایالات متحده در سراسر دوران اواسط دهه ۱۹۸۰ عرضه کننده عمده اسلحه به ایران باقی خواهد ماند به ویژه برنامه‌های نیروی هوایی و دفاع هوایی تقریباً تماماً متکی به ایالات متحده است و در اواسط سال ۱۹۷۸ تقریباً ۹۵۰۰ آمریکایی در ایران در بخش دفاعی کار می‌کردند. اتکای نظامی ایران به ایالات متحده در واقع به اندازه‌ای حساس است که اگر پشتیبانی ایالات متحده پس گرفته شود نیروهای مسلح ایران احتمالاً قادر نخواهند بود در مقابل عملیات خصمانه تمام عیار بیش از دو هفته دوام بیاورند.»[۲]