به گزارش مشرق، غلامعلی خوشرو، نماینده ایران در سازمان ملل متحد در یادداشتی در روزنامه نیویورک‌تایمز به تشریح فرض‌های غلط دولت آمریکا درباره توافق هسته‌ای با ایران پرداخته است.
وی این یادداشت را در شرایطی نوشته که دولت آمریکا به ریاست «دونالد ترامپ»، بایستی طبق قوانین داخلی این کشور سومین گزارش خود درباره پایبندی ایران به توافق هسته‌ای را روز 15 اکتبر به کنگره آمریکا ارائه کند. شواهد متعدد حاکی است که ترامپ قصد دارد در این گزارش ایران را عدم پایبند به توافق هسته‌ای اعلام کند.
خوشرو یادآوری کرده که تأیید پایبندی ایران به برجام جزو مفاد این توافق هسته‌ای نیست و در این توافق، آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به عنوان تنها مرجع داوری، برای راستی‌آزمایی اجرای تعهدات ایران در نظر گرفته شده است.
دیپلمات ایرانی نوشته است: «تأیید پایبندی ایران جزو الزامات خود توافق نیست و این توافق، آژانس بین‌المللی انرژی اتمی را تنها مرجع برای راستی‌آزمایی پایبندی ایران به توافق هسته‌ای قرار می‌دهد. پیشنهاد تأیید پایبندی ایران توسط کاخ سفید را کنگره آمریکا در سال 2015 مطرح کرد.»
وی اضافه کرد: «به طور خلاصه، این موضوع جزو مسائل داخلی آمریکا است، اگرچه می‌تواند به طور بالقوه اجرای تعهدات آمریکا ذیل توافق هسته‌ای را تحت تأثیر قرار بدهد.»
خوشرو در ادامه به توضیح درباره مفروضه‌های نادرستی پرداخته که باعث شده کاخ سفید و منتقدان توافق هسته‌ای در واشنگتن در اندیشه ابطال توافق هسته‌ای «برجام» باشند.
او می‌نویسد: «اولاً، برخی از مخالفان این توافق ادعا می‌کنند که «برنامه جامعه اقدام مشترک» بدترین توافقی است که ایالات متحده وارد آن شده است. این، یک حقیقت مهم را نادیده می‌گیرد و آن اینکه توافق هسته‌ای، توافقی دوجانبه میان تهران و واشنگتن نیست.»
نماینده ایران در سازمان ملل متحد تصریح کرده که برجام، حتی توافقی چند جانبه هم نیست که نیازمند تأیید در کنگره آمریکا یا حتی مجلس ایران باشد. وی نوشته است: «این توافق، قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد است.»
دومین، مفروضه اشتباه، به نوشته خوشرو، این است که عده‌ای گمان می‌کنند که این توافق بایستی سیاست‌های ایران را در موضوعاتی بی‌ارتباط با توافق هسته‌ای دیکته کند. او نوشته است: «گزارش‌ها اکنون حاکی است که دولت ترامپ می‌خواهد توافق هسته‌ای را به برنامه موشکی ایران گره بزند، اقدامی که از اهداف تعیین‌شده برنامه جامع اقدام مشترک فراتر می‌رود.»
سومین مفروضه اشتباه به انتقادات درباره منقضی شدن برخی محدودیت‌های ایران در برجام مربوط می‌شود. او نوشته است: «در حالی که این صحیح است که برخی از مفاد مربوط به محدودیت‌ها منقضی خواهند شد، جنبه‌های اساسی مربوط به بازرسی‌ها چنین نمی‌شود. علاوه بر این، در توافق تصریح شده که شش سال دیگر، با این فرض که تمامی مشارکت‌کنندگان به تعهداتشان پایبند بمانند، ایران بایستی پروتکل الحاقی که بخشی از معاهده منع اشاعه است را اجرا کند.»
خوشرو تأکید کرده است: «این، کشور ما را در معرض فرایندهای گسترده بازرسی آژانس قرار می‌دهد. ایران به عنوان یک عضو عادی جامعه ملل و امضاکننده معاهده منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای (ان‌پی‌تی) برنامه هسته‌ای خود برای اهداف انرژی و پزشکی را ادامه خواهد داد.»
وی در پایان این مقاله تأکید کرده است: «تصمیمی که رئیس‌جمهور [آمریکا] و کنگره درباره صدور مجدد تأییدیه می‌گیرند، در نهایت یک مسئله داخلی است، اما اگر ایالات متحده می‌خواهد در مذاکرات چندجانبه آتی حائز اعتبار باشد، نمی‌تواند بر خلاف اجماع بین‌المللی عمل کرده و برای انتقام گرفتن از دولت قبلی یا بازنگری‌های دائمی در منافع ملی آمریکا دیپلماسی قبلی را باطل کند.»
