به گزارش مشرق، سال‌های اخیر حوادث گوناگونی در منطقه رقم خورده است که واکنش‌های تمامی کشورهای جهان را به دنبال داشته ولی اسلام آباد سکوت معناداری در قبال آن اتخاذ کرده است.

آغاز فعالیت‌های گروه‌های تروریستی داعش ، جبهه النصره و... در عراق و سوریه و مشخص شدن موضع بسیاری ازکشورها در خصوص آن نیز باعث نشد تا اسلام‌آباد از لاک خود خارج شده و مشخصا از جبهه‌ای خاص حمایت کند.

حمله ناجوانمردانه آل سعود به یمن نیز نتوانست اسلام‌آباد را از حالت خنثی خارج سازد و علیرغم اصرار فراوان عربستان برای حضور نظامیان پاکستانی در این جنگ پاکستان تا مدت‌ها پاسخ درستی به ریاض نداده و عاقبت پس از کش و قوس‌های فراوان راضی شد تا فرمانده سابق ارتش خود را به فرماندهی ائتلاف منصوب کند، تصمیمی که تاثیر چندانی در تحولات یمن نداشت.

پاکستان در خصوص قطر نیز بی‌طرف عمل کرده و به عبارتی دیگر نه به دفاع از عربستان و متحدانش پرداخت و نه علیه آنها و به نفع قطر اقدام کرد.

سوالی که شاید در ذهن بسیاری از مخاطبان ایجاد شده و بدون پاسخ بماند این است که چرا پاکستان پس از یک دوره سکوت نسبتا طولانی به حرف آمده و مجددا در داستان استقلال کردستان بصورت صریح و رسمی مخالفت خود را اعلام کرده است.

شکی در این نیست ورود به جنگ افغانستان برای پاکستان بسیار گران تمام شده و با گذشت بیش از سی سال هنوز هم نسل‌های پاکستان چوب اشتباه نیاکان خود را می‌خورند، اشتباهی که به زعم کارشناسان در دوره پرویز مشرف بازهم تکرار شده و او با طناب پوسیده بوشِ پسر به چاه دخالت در جنگ افغانستان رفت.

این سخن را بارها کارشناسان پاکستانی مطرح کرده و اعلام کرده‌اند که ما از ابتدا نباید وارد این بحران می‌شدیم.

به نظر می‌رسد دولتمردان کنونی پاکستان از این وضع درس گرفته و با شناختی که از اعتقادات مختلف موجود در کشورشان داشته‌اند از دخالت در جنگ‌های منطقه‌ای پرهیز کرده‌اند.

ولی قصه استقلال کردستان کاملا متفاوت است زیرا دو دوست پاکستان ؛ تهران و آنکارا ؛ مخالف استقلال کردستان هستند.

در موضوع یمن پاکستان دعوت عربستان را قبول نکرد زیرا علاقه‌ای نداشت علیه منافع ایران که همسایه و دوست پاکستان است فعالیتی کند.

در موضوع قطر آنها نه می‌خواستند عربستان را از دست بدهند و نه قطر را بنابراین موضع بی‌طرف خود را حفظ کرده و از ورود به بحران اجتناب کردند.

در موضوع سوریه نیز آنها جانب احتیاط را رعایت کرده و با عدم ورود به جنگ نه باعث رنجش ایران شدند ونه باعث رنجش ترکیه.

بدون شک باید پذیرفت که پاکستان دیگر در سیاست‌هایی که اتخاذ می‌کند تجربه‌های فراوانی به دست آورده و از اقدامات عجولانه که به منافع ملی آن خسارت وارد می‌کند اجتناب خواهد کرد.

آنها حتی پس از اعزام ژنرال راحیل شریف به عربستان بارها و بارها با نمایندگان ایرانی دیدار کرده و به تهران اطمینان خاطر دادند که هیچ فعالیتی علیه منافع آنها صورت نخواهد گرفت.