به گزارش مشرق، هر چند سالی هم که بگذرد و هر تفکری هم بر سیستم ورزش کشور حاکم باشد، سهم بومی ها در اسکی غیر قابل انکار و تمام نشدنی است. شرایط کاملا طبیعی است، چرخ اسکی کشور توسط بومیانی همچون شمشکی ها، دربندسری ها ، دیزینی ها و ... می چرخد و تجربه هم ثابت کرد حذف این عناصر از اسکی ایران نشدنی است و اگر هم شدنی باشد با تعطیلی همیشگی اسکی ایران همراه خواهد بود.
فدراسیون اسکی پس از ریاست انقلابی ناصر طالبی و حذف به یکباره تمام نیروهای بومی و قدیمی زیر نظر احمد سعادتمند اداره شد در حالی که راه مهره های بومی و انحصاری بیش از قبل به این فدراسیون باز شد و فدراسیون در چرخشی ۱۸۰ درجه ای کاملا به دست شمشکی ها افتاد و با آمدن عبدی افتخاری این شرایط تا حد زیادی تعدیل شد.
پس از پایان فصل نه چندان موفق اسکی، فدراسیون این رشته در انعطافی قابل توجه و البته مثبت راه را برای منتقدان و دور افتادگان این رشته باز کرد. بزرگترین مصداق آن بازگرداندن رستم کلهر به جمع فدراسیون نشینان بود. کلهر در المپیک زمستانی ۲۰۱۰ ونکوور هدایت تیم ملی اسکی را بر عهده داشت و پس از آن نیز برای مدتی کوتاه مدیریت تیم های ملی جوانان و استعدادیابی فدراسیون را عهده دار بود اما بعد از آن در حدود ۷ سال هیچ همکاری با این فدراسیون نداشت. وی با پست سرپرست کمیته برنامه‌ریزی و توسعه دوباره به اسکی بازگشت. شاید بتوان مهمترین مهره دیگری که مدتها با بی عدالتی از اسکی ایران فاصله گرفت را فاطمه کیادربندسری دانست.
کیادربندسری که هدایت تیم ملی اسکی بانوان ایران را بر عهده داشت به دلیل اختلافات مغرضانه و کارشکنی ها این تیم را رها کرد و برای ماه ها قید فعالیت در این رشته را زد. وی که از تحصیلکرده های ورزش و از قهرمانان سابق اسکی است حالا در پست نایب رئیسی بانوان به فدراسیون بازگشته است تا اقدام مثبت دیگری برای فدراسیون عبدی افتخاری باشد.
راهی که افتخاری طی روزهای اخیر در پیش گرفته است می تواند نقطه قوتی در این فدراسیون زمستانی باشد به شرطی که ادامه دار باشد و به شرطی که راه برای بازگشت پیشکسوتان متخصص دور افتاده از فدراسیون اسکی باز شود. همانهایی که در طی سالیان اخیر با بی مهری از اسکی فاصله گرفته اند در حالی که می توانستند و می توانند کمکی برای پایان دادن به درجا زدن اسکی باشند.
