در این باره باید گفت، اینکه اندازه و حدود سایت سفارتخانه‌ها بر اساس قانون به چه میزان است و اینکه سایت این سفارت به مقامات کشورمان اهانت کرده یا نه، موضوع این گزارش نیست، بلکه موضوع اصلی این گزارش، این است که چرا سایت سفارت ما در انگلستان، چنین جسارتی را در پرداختن به موضوعات دولت انگلیس ندارد.
افزون بر این، درباره مرگ یکی از خبرنگاران «بی.بی.سی»، که در زمان حملات شیمیایی صدام به ایران و در حین حضور در منطقه آلوده شده، تنها به یک بیانیه بسنده کرده است، در حالی که این مسأله، موضوعی بود که سفارت ایران می‌توانست روزها درباره آن مانور دهد؛ کاری که ظاهرا این هم ارزش زحمت را نداشته است.
این گزارش همچنین آورده است، هنگامی که ما بی‌تفاوتی سفارت ایران در لندن در این موارد را با شور و حرارت سفارت انگلیس در تهران برای توهین به مقامات کشورمان مقایسه می‌کنیم و همچنین نقشی از سفارتخانه ایران برای تولید خبر و تحلیل در مطبوعات انگلیس نمی‌بینیم، به یقین می‌رسیم که کار‌ها را واگذاشته‌اند؛ جالب اینکه سالها پیش و به تازگی نیز یکی از هفته نامه‌های تهران، ارتباط گسترده و مؤثر دکتر ظریف، نماینده سابق ایران در سازمان ملل با نشریات، دانشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی آمریکا را نقطه ضعف و منفی او تلقی کرده بود! غافل از اینکه این در دل همین ارتباطات است که دغدغه‌های ایران، منافع ملی آن و رویکردش به مسائل بین‌المللی به طرف مقابل تفهیم می‌شود.
گویا، ضرروی است هم‌اکنون رسانه‌ها به جای نقد کلی وزارت خارجه، رویکرد خود را به نقد اجزای دستگاه دیپلماسی تغییر دهند، تا شاید از این راه و با بررسی‌های تطبیقی و ملموس به کاستی‌های دستگاه دیپلماسی بپردازند؛ کاستی‌هایی که عواملی توقف‌زا در مسیر تأمین منافع ملی ایرانیان است.
