به گزارش مشرق، امیرحسین یزدان پناه در یادداشت روزنامه خراسان نوشت:

در منطقه ای که رنگ جنگ و بلا گرفته است، مردم سربلند ایران دیروز در آرامش و امنیت پای صندوق رای رفتند و رئیس دولت دوازدهم را انتخاب کردند. در منطقه ای که انتقال قدرت در بسیاری از کشورهایش از این شاهزاده به آن شاهزاده و از این مَلِک به آن مَلِک رخ می دهد آن هم با دخالت و نقش تعیین کننده آمریکایی ها، مردم ایران با برگه هایی سفید از دورترین نقاط ایران تا کلانشهرهای کشور، «جمهوریت» نظام اسلامی را به رخ کشیدند. این حضور و قدرت نمایی را می توان از مناظر گوناگون نگریست اما  اگر از پنجره تحولات بین المللی و منطقه ای به آن نگاه کنیم دست کم ۴ برداشت را می توان بیان کرد.

اول این که حضور مردم ایران پای صندوق رای برای تعیین سرنوشت کشور، نشان دهنده بلوغ سیاسی آن ها در عرصه ای است که غرب آن را دموکراسی می نامد و سال ها آن را به رخ دیگران کشیده و مبتنی بر توسعه آن به جوامع دیگر، فرهنگ غربی را نیز به آن جوامع گسیل داشته است. عرصه ای که مردم ایران آن را در چارچوب یک نظام دینی قریب به ۴ دهه است که به منصه ظهور و بروز رسانده اند و در سخت ترین شرایط نیز از آن دست برنداشته اند. عرصه ای که مبتنی بر آن، تازه ترین تجدید عهد مردم با نظام را روز گذشته شاهد بودیم.

دوم این که برگزاری آرام و امن انتخابات نشان دهنده ثبات سیاسی یک کشور است. بدون شک در این ثبات مردم نقش اصلی را ایفا می کنند. آن جایی که حضور مردم و مشارکت باشکوه آن ها در سرنوشت شان در بستر یک کشور امن، نه تنها خود باعث قدرت افزایی برای کشور می شود بلکه باعث تثبیت امنیت و آرامش نیز می شود. لذا اگر می خواهیم این امنیت و لازمه آن یعنی حضور مردم همیشگی باشد باید به سراغ مردم رفت.

بدون شک اکثر مردمی که دیروز پای صندوق های رای آمدند تا بلوغ سیاسی و  وابستگی شان به نظام اسلامی را نشان دهند همان هایی هستند که  اگر همین حالا پای درد دلشان بنشینیم، مشکلات و گرفتاری های متعددی دارند. گرچه مردم با ناهنجاری های اجتماعی و فرهنگی زیادی دست و پنجه نرم می کنند اما عمده مشکلات آن ها به حوزه اقتصاد به خصوص بیکاری و شرایط معیشتی خانواده ها برمی گردد. شفاف تر اگر بخواهیم حرف بزنیم،  مردم می خواهند دیده شده و درک شوند. آن ها می خواهند مسئولان شان، چه به آنها رای داده باشند و چه به  آنها رای نداده باشند، شرایط زندگی آن ها را ببینند و درک کنند و برای حل مشکلات و برداشتن سنگ ها از پیش پای شان به سرعت و با اولویت وارد عمل شوند.

سوم این که ساختن ایران نه یک پروژه حزبی و جریانی بلکه یک پروژه کلان است که نیاز به مشارکت همه جریان ها و احزاب و گرایش ها دارد. تک تک مردمی که دیروز رای دادند با برگه های رای خود مسیر ساخت ایران را رفته اند، کمااین که آن ها با تحمل مشکلات و صبوری دربرابر فشارها نیز همیشه در کنار مسئولان کشور بوده اند. لذا انتظار از کسی که دیروز با رای مردم انتخاب شده این است که به میان مردم رفته و منطبق بر نیازها و خواسته های عینی آن ها برنامه های کشور را مدیریت کند.

بالاخره مردم در قبال حضوری که پای صندوق های رای داشته اند که هم حق آن هاست و هم تکلیف شان، حقی نیز برگردن دولت منتخب  دارند و دولت هم تکلیف متقابلی دارد. این حق و تکلیف را باید دولت به خوبی بشناسد و عمل کند تا از این راه بتواند مردم را به ادامه راهی که می روند و اعتمادی که دارند ترغیب و مطمئن کند.

چهارم این که حتی اگر بخواهیم از منظر بین المللی و منطقه ای به ایران نگاه کنیم، ایران را کشوری خواهیم یافت که به یک قدرت موثر و بازدارنده تبدیل شده است.

آنچنان که در حوزه قدرت سخت، نفوذ و جایگاه ایران غیرقابل مقایسه با دهه های پیشین و نیز بالاتر از بسیاری از کشورهاست.

قدرتی که غرب و متحدان منطقه ای اش تصور می کردند با ایجاد بحران های پس از بیداری اسلامی ممکن است فروکاسته شود اما به مدد فرماندهی دقیق و حکیمانه در عرصه های منطقه ای، ایران نه تنها توانست مرزهای پهناور خود را از لوث وجود اشرار و تروریست ها مبرا دارد بلکه با حضور به موقع خود در عراق و سوریه به عنوان کانون های تولید و توزیع ناامنی عملا نقش اصلی را در ایجاد امنیت در منطقه داشته است.

لذا ادامه این قدرت افزایی و حضور پرقدرت نیازمند ساخت درونی کشور و توانمندی از درون است. مردم دیروز با رای های شان بازهم برای این توانمندی قدم های مستحکمی برداشتند و اکنون فارغ از آن که برگزیده آن ها کیست، خود مردم «برندگان اصلی» هستند؛ این برندگان باید در اداره و حل مشکلات کشور دیده شوند و مسئولان باید با درک این گام های مستحکم، پاسخی درخور به مطالبات برحق مردم بدهند؛ ان شاء ا... .