سرویس جهان مشرق - اگر دولت ترامپ تصمیم به مداخله نظامی در کره شمالی بگیرد، ممکن است پیونگ یانگ را دشمنی ترسناک تر از آن چه به نظر می رسد، بیابد.

جدای از تسلیحات هسته ای، جمهوری منزوی کیم جونگ-اون سیستم دفاع هوایی دارد که بسیار پیشرفته تر از چیزی است که تصور می شود.علاوه بر این، پیونگ یانگ گام هایی را هم برای افزایش توان مقاومت خود در برابر هر نوع یورش هوایی آمریکا در صورت وقوع جنگ، برداشته است. جمهوری دمکراتیک خلق کره هنوز درس های جنگ کره را فراموش نکرده است- که به لحاظ فنی هنوز این جنگ پایان نیافته است.

«مایک مک دِویت»، عضو ارشد مرکز تحلیل نیروی دریایی در این باره به نشنال اینترست گفت: " در فاصله ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۳، نیروی هوایی و نیروی دریایی ایالات متحده کره شمالی را با خاک یکسان کرد، پس پیونگ یانگ ۶۵ سال وقت داشته که برای جلوگیری از تکرار آن تجربه چاره ای بیاندیشد. از همین رو، در این مدت تعداد بالایی پناهگاه ها و تونل های مقاوم در برابر بمباران در سرتاسر کره شمالی ساخته شده است."

اما در کنار مستحکم سازی تاسیسات و ساخت پناهگاه، پیونگ یانگ سیستم دفاع هوایی پیشرفته ای ساخته که دور از انتظار است. در حالی که اکثر سیستم های دفاع هوایی کره شمالی متعلق به اتحاد شوروی است، این کشور برخی تسلیحات قدرتمند و غافلگیرکننده ساخته است. «واسیلی کاشین»، تحلیل گر نظامی ارشد در «مرکز اروپای یکپارچه» و مدرسه عالی اقتصاد مسکو می گوید:

" آن ها ترکیبی از موشک های SAM اتحاد شوروی(سطح به هوا)، شامل S-۷۵، S-۱۲۵ و S-۲۰۰ و کوادرات(Kvadrat) دارند که کمابیش در وضعیت خوبی هستند. خود کره شمالی موشک های S-۷۵ تولید می کند و البته تون آن را دارد که به طرز چشمگیری آن ها را ارتقاء دهد. به علاوه، از اوایل ۲۰۱۰، آن ها ساخت سیستم SAM بومی خود را آغاز کرده اند که کره جنوبی و آمریکا آن را KN-۰۶ نامیده اند."

روشن نیست که چه تعداد از سامانه های SAM یا KN-۰۶ ساخته شده است، ولی این سیستم کره شمالی به نحو چشمگیری توانمند است و شبیه مدل اولیه S-۳۰۰ روسی است. کاشین می افزاید: " KN-۰۶ مجهز به رادار و ردگیر آرایه فازی است و احتمالا معادل نسخه های اولیه S-۳۰۰p روسی با برد بیشتر است."

کاشین که متخصص مسایل آسیاست، می گوید که مقامات کره جنوبی آزمایش موفق KN-۰۶ را توسط همسایه شمالی خود گزارش داده اند. این سلاح بردی حدود ۱۵۰ کیلومتر دارد. یکی از دلایلی که KN-۰۶ معمولا نادیده گرفته می شود- با وجود در دسترس بودن اطلاعات تسلیحاتی کره شمالی- این است که تحلیل گران غربی قابلیت های صنعتی پیونگ یانگ را دست کم می گیرند. کاشین در این زمینه چنین می گوید:

" عموما یک نوع دست کم گرفتن توانایی های صنعتی کره شمالی در دنیا وجود دارد. تا جایی که من می دانم، آن ها ماشین های جنگی با کنترل رایانه ای، روبوت، فیبر نوری، برخی نیمه هادی ها، همین طور انواع خودرو و و کامیون، تجهیزات راه اهن و لوازم الکترونیک مصرفی تولید می کنند. از این رو، می توان عملکرد فنی آن ها را با اتحاد شوروی دهه ۱۹۷۰ و و اوایل دهه ۱۹۸۰مقایسه کرد- به ویژه وقتی همکاری آن ها با ایرانی ها را هم در نظر بگیریم.

کاشین درباره دفاع هوایی ارتفاع پایین کره شمالی هم توضیح می دهد. به گفته او، حتی با وجود قدیمی بودن فناوری، این نوع تسلیحات کره شمالی هم نسبتا قدرتمند هستند:

" در ارتفاع پایین، آن ها شمار عظیمی از سیستم های ضدهوایی دوش پرتاب(MANPAD) و توپخانه ضدهوایی ۵۷ میلیمتری دارند- چندین هزار قبضه."

همچنین کره شمالی هواپیماهای زیادی هم در اختیار دارد که البته تقریبا به طور کامل از رده خارج هستند. تنها یک نوع از این هواپیماها شاید بتوانند برای نیروی هوایی ایالات متحده زحماتی ایجاد کنند و آن هم ناوگان کوچکی از جنگنده های Mikoyan MiG-۲۹ Falcrums است:

" طبق گزارش ها، آن ها حدود ۴۰ فروند از این میگ ها دارند، ولی مطمئن نیستم که چه تعداد از آن ها هنوز قابلیت عملیاتی دارند. آموزش خلبانی در کره شمالی محدود است و از ۲۰ ساعت پرواز در سال به طور میانگین تجاوز نمی کند."

با این حال؛ با وجود آن که فناوری کره شمالی نسبتا ابتدایی است- سیستم هوایی آن ها هماهنگ است. کاشین می گوید:

" آن ها دارای سیستم فرماندهی و کنترل ضدهوایی رایانه ای متعلق به دوران اتحاد شوروی هستند. بیشتر رادارها قدیمی هستند، ولی ان ها برخی رادارهای آرایه فازی جدید را از بیرون دریافت کرده اند. بر اساس اطلاعات من، واحدهای ضدهوایی کره شمالی، به طور گسترده ای از پناهگاه های زیرزمینی برای پوشش استفاده می کنند- که نابودی آن ها را دشوار می سازد.

بنا بر این، در حالی که کلیت فناوری کره شمالی قدیمی است، سیستم دفاعی ان سرسخت تر از آن است که انتظار می رود. افزون بر این، فلسفه اتکاء به خود پیونگ یانگ منجر به تولید بخش عمده سخت افزار نظامی آن در داخل شده است. آن ها چیزهای زیادی را خود تولید می کنند، گرچه شاید در بسیاری از موارد فناوری این تولیدات متعلق به ۲۰ تا ۴۰ سال پیش باشد، ولی آن ها تولیدات مستقل خود را دارند.

منبع: National Interest