به گزارش مشرق، از دی ماه سال ۱۳۸۹ که وزارت ورزش در نتیجه ادغام سازمان تربیت بدنی با سازمان ملی جوانان شکل گرفت تا به امروز که این وزارتخانه در ششمین سال حیاتش به سر می برد، ورزش ایران دوره مدیریت دو وزیر را پشت سر گذاشته و در حال حاضر هم توسط سومین وزیر خود اداره می شود. این وزیر مسعود سلطانی فر است که در واقع اولین گزینه دولت فعلی برای تصدی پست وزارت روزش بود اما وی در جلسه علنی ۲۶ مردادماه سال ۱۳۹۲ مجلس موفق به کسب رای اعتماد نشد تا اینکه وقتی به عنوان پنجمین گزینه دولت یازدهم برای مدیریت ورزش به مجلس معرفی شد توانست یازدهم آبان ماه با از نمایندگان مجلس رای اعتماد بگیرد.
اینگونه سلطانی فر برای مدتی نامعلوم و حداقل تا پایان عمر دولت یازدهم عهده دار مدیریت وزارت ورزش شد. وی در واقع جایگزین محمود گودرزی شد که در پایان یک پروسه پر سر و صدا در راس وزارت ورزش قرار گرفت و پس از حدود سه سال همکاری پرحاشیه با دولت یازدهم اواخر مهرماه استعفا کرد.
پروسه ای پر سر و صدا که به گودرزی ختم شد
محمود گودرزی ۲۶ آبان ماه سال ۱۳۹۲ از مجلس رای اعتماد گرفت و به عنوان وزیر ورزش در دولت یازدهم معرفی شد. این در حالی بود که انتخاب وزیر ورزش برای کابینه حسن روحانی با حواشی های زیادی همراه شده بود چراکه پیش از گودرزی، سه گزینه دیگر برای تصدی این پست انتخاب شده بودند که هیچ یک نتوانستند رای اعتماد مجلسی ها را بگیرند.
بعد از اینکه مسعود سلطانی فر به عنوان اولین گزینه پیشنهادی دولت یازدهم برای ورزش نتوانست از مجلس رای اعتماد بگیرد، حسن روحانی طی حکمی رضا صالحی امیری را به سرپرستی وزارت ورزش و جوانان منصوب کرد و دو ماه بعد هم وی را به عنوان وزیر پیشنهادی معرفی کرد اما صالحی امیری هم توسط مجلسی ها رد صلاحیت شد. بعد از آن بود که محمد شریعتمداری از سوی حسن روحانی به عنوان سرپرست وزارت ورزش منصوب شد.
البته سومین گزینه حسن روحانی برای وزارت ورزش نصرالله سجادی بود که وی هم در جلسه بررسی صلاحیت نتوانست از نمایندگان مجلس رای لازم را بگیرد. اینگونه شد که محمود گودرزی به عنوان چهارمین گزینه به مجلس انتخاب شد و با وجود ۴۴ رای مخالف و ۲۴ رای ممتنع، وی توانست به عنوان وزیر ورزش از مجلس رای اعتماد بگیرد.
۳۵ ماه مدیریت پرحاشیه
گودرزی از ۲۶ آبان ماه ۹۲ تا ۲۷ مهرماه ۹۵ وزیر ورزش ایران بود. طی این مدت ورزش کشور در زمینه های مختلف، از داخل خود وزارتخانه گرفته تا فدراسیون ها و مسائل جانبی با حاشیه های زیاد همراه بود. گودرزی که طی این مدت بارها با فاصله زیاد از جایگاهش به عنوان «وزیر» صحبت کرد و بعضا اظهارنظرهای نا به هنگامی را هم داشت، در بسیاری موارد تصمیمات و نگرش هایی داشت که بدنه ورزش را متضرر می کرد.
گودرزی در دوره مدیریتش نسبت به فوتبال، تیم ملی و حتی کی روش موضع گیری های زیادی داشت طوریکه در برخی محافل از وی به عنوان مدیر ضد فوتبال نام برده می شد. البته فوتبال تنها فدراسیونی نبود که طی سه سال گذشته به خاطر اقدامات وزارت ورزش و شخص وزیر دچار مشکل شده بود و این مسئله به خیلی از رشته های دیگر و اهالی آنها هم تعمیم داده شد. تصمیم سیاسی که گودرزی در مورد فدراسیون اتومبیلرانی و برکناری رئیس آن گرفت، عزل ناگهانی رئیس فدراسیون جودو، بحرانی شدن اوضاع اسکی به خاطر تدابیر و اقدامات غیر کارشناسی، بحران مالی فدراسیون دوومیدانی و مشکلات ریز و درشتی که به خاطر آن ایجاد شد و ... از جمله این موارد است.
البته اختلافات وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک، نقش پررنگ برخی معاونان گودرزی در امور داخلی فدراسیون ها، سفرهای متعدد آنها با رشته های مختلف، نحوه مدیریت سرخابی ها و ... دیگر موارد مورد نقد در دوره مدیریت محمود گودرزی بود که مجموعا باعث شدند ورزش در این دوره بیشتر از متن در حاشیه باشد.
پایان نافرجام
در کل چگونگی حضور، عملکرد و رفتار محمود گودرزی در وزارت ورزش به گونه ای بود که پایانی نافرجام داشت. طوریکه وی در نهایت پس از ۳۵ ماه استعفا داد. گودرزی اولین وزیر ورزش بود که پیش از پایان عمر دولتی که با آن آغاز به کار کرده بود، کناره گیری کرد. البته برخی جلسات پشت پرده حکایت از این داشت که وزیر را به طور ناگهانی و به خاطر برخی مسائل زدند!
رفتن گودرزی که انتقادات زیادی به او و مدیریتش در ورزش وارد بود به نوعی حکایت از آن داشت که ورزش و عملکردش مقبول دولتمردان نیست و آنها هم می خواهند با یک تغییر کلیدی شرایط برای تغییر مسیر حرکتی ورزش ایجاد کنند.
