به گزارش مشرق، ویجی پراشاد- دونالد جی ترامپ میلیاردر بیرون از حلقه قدرت، هیلاری آر. کلینتون سیاستمدار داخل حلقه قدرت را در خیزشی بهت آور برای کسب جایگاه ریاست جمهوری آمریکا شکست داد.
تمامی نظرسنجی ها و صاحبنظران بر این گمان بودند که کلینتون قاطعانه برنده این انتخابات خواهد شد. اعتمادها نسبت به این امر آنچنان زیاد بود که آدم های کلینتون در حزب دمکرات بر این نظر بودند که او حتی در ایالت هایی که به طور سنتی جمهورخواه هستند نیز می تواند پیروز شود؛ حتی در تگزاس، این دژ محافظه کاری آمریکایی. گفته می شد که کلینتون می تواند در ایالت های رقابتی فلوریدا، اوهایو و پنسیلوانیا نیز اکثریت آرا را از آن خود کرده و راه ترامپ را برای رسیدن به پیروزی سد کند. اما آنگونه که معلوم شد ترامپ با تصاحب اکثریت آرا در تک تک این ایالت ها، راه پیروزی نهایی خود را هموار کرد.
ترامپ نه تنها پیروز انتخابات شد، بلکه حزب جمهوریخواه- که به واسطه نامزدی او گرفتار تشتت و اختلاف نظر عمیقی بود- مجلس نمایندگان، سنا و اکثریت فرمانداری ها را نیز برای خود حفظ کردند. این ترکیب قدرت بدین معناست که حزب جمهوریخواه- از ژانویه2017- کنترل هر سه قوه اصلی دولت آمریکا را در اختیار خواهد داشت. به عبارت دیگر رای دهندگان قیمومیت خود را به این حزب سیاسی محافظه کار تفویض کردند.
چرا این چنین شد؟
این اتفاق هیچ ربطی به شخصیت ترامپ ندارد. چرا که او میلیاردری است که حرفه خود را به بهای هدر دادن معیشت کارگران خود و بی اعتنایی به کیفیت زندگی کسانی که در نتیجه پروژه های املاک و مستغلات وی آسیب دیده بودند سامان داده است.
ترامپ در اظهاراتی که طی رقابت های انتخاباتی اش بر زبان آورد، غیرسفیدپوستان را تحقیر کرد، مکزیک ها را تجاوزکار نامید و خواستار ممنوعیت مهاجرت مسلمانان به ایالات متحده شد. اظهارت تند و تیز و نفرت انگیز او درباره زنان، حذف او را از گفتمان جامعه سیاسی تشدید کرد.
طبقه حاکم وی را فردی «نامناسب برای خدمت» اعلام کرد؛ کسانی که فقط طرفداران پر و پا قرص حزب دمکرات را شامل نمی شد، بلکه طرفداران حزب جمهوریخواه را نیز در برمی گرفت. خانواده بوش- که دو رئیس جمهور تحویل آمریکا داده است- از ترامپ فاصله گرفتند. به همین سیاق بسیاری از جمهوریخواهانی که در رقابت های سنا شرکت کرده بودند نیز همین رویه را در پیش گرفتند. جامعه باورمند به اصول اخلاقی، ترامپ را تجسم دون ترین غرایز بشریت می دید.
شکی نیست که ترامپ عمده حمایت های خود را از ناحیه رای دهندگان سفیدپوست به ویژه مردان سفید پوست اما همچنین زنان سفیدپوست کسب کرده است. آیا آنها به این دلیل به او رای دادند که مکزیکی ها و زنان را تحقیر می کرد؟ گزارش های خود من نشان می دادند که حمایت ترامپ به میزان قابل توجهی ناشی از دو دلیل است: یکی به این دلیل که او آشکارا از یک آمریکای فراموش شده سخن می گفت و دیگری به این دلیل که او جهانی سازی نابرابر را قویا محکوم می کرد.
بیشتر سیاستمداران آمریکایی این دیدگاه را تکرار می کنند که آمریکا نه تنها بزرگ ترین کشور است، بلکه باید تا همیشه بزرگ باقی بماند. ولی شعار ترامپ- بیایید عظمت آمریکا را به آن بازگردانیم- حکایت از این دارد که آمریکا بزرگ نیست، بلکه زیرفشار قرار دارد.
درست است که این حرف رگه هایی قدیمی تر از تفکر نژادپرستانه را در خود دارد، خاصه آنکه می توان آن را چنین خواند که آمریکا زمانی عظمت داشته که سفیدپوستان به طور کامل بر سر قدرت بوده اند. اما این تنها راه خوانش این شعار نیست. می توان آن را به این گونه نیز تعبیر کرد که «مردان و زنان فراموش شده ای در کشور ما وجود دارند»- همچنان که ترامپ در مناطق روستایی آپالاچیا بر این مسئله تاکید کرد- «مردمی که سخت کار می کنند اما دیگر صدایی ندارند.» زمانی که تیم ترامپ این سخنرانی را در اختیار مطبوعات قرار داد، سطر دیگری را با حروف بزرگ بر آن افزود که تاکید داشت: «من صدای شما هستم.» برای ایده «مردان و زنان فراموش شده» دو تاریخچه را می توان شناسایی کرد:
تاریخچه اول به پرزیدنت دوایت روزولت بازمی گردد که – پس ار دوران رکود بزرگ- از ملت خواست به «انسان های فراموش شده در قعر هرم اقتصادی روی آورند.» زمان بیان این سخنان سال 1932 بود که روزولت در تلاش برای به راه انداختن مشوق های اقتصادی به منظور جلوگیری از ظهور فاشیسم و اوج گیری کمونیسم بود. تاریخچه دوم به پرزیدنت ریچارد نیکسون بازمی گردد که از «اکثریت خاموش» سخن گفت که- پس از «شورش های نژادی» سال 1968- به سفیدپوستانی ارجاع داشت که از پایان دوران نژادپرستی رسمی در آمریکا (جیم کرو) خشمگین بودند؛ کسانی که جنبش ضد جنگ را تحقیر می کردند. به عبارت دیگر ایده جماعت «فراموش شده» ریشه در سیاست های اقتصادی و فرهنگی دارد.
ترامپ در سخنرانی هایش هر دوی این پیشینه ها را تکرار می کرد؛ سخن گفتن درباره ضرورت بازگرداندن فعالیت های اقتصادی به بخش های فراموش شده روستایی و شهرهای کوچک آمریکایی و ضرورت پرداختن به دغدغه های نژادی علیه مهاجران و اقلیت های نژادی به تازگی از حق رای برخوردار شده. انزجاری که در زمینه های فرهنگی به خوار شمردن اوباما (یک مرد سیاهپوست) و کلینتون (یک زن سفیدپوست) سرایت کرد.
پیروزی ترامپ را نمی توان صرفا به انزجار و عصبانیت محصور کرد. ایده «مردان و زنان فراموش شده» حاکی از انتقاد شدید ترامپ از جهانی سازی است که بر جذابیت او در شهرهای کارخانه ها و اجتماعات کشاورزی رو به مرگ، آن بخش هایی از کشور که به آفت متروک و رها شدن گرفتارند، افزود. انتقادات او از افت مشاغل واقعی بود که ریشه در تجویزهای سیاستگذاری های نئولیبرال دارد. به همراه حرف های بیشتر درباره مشاغل دارای دستمزدهای بالا برای جایگزین شدن با مشاغل طبقه حقوق بگیر؛ حرف هایی که برای جمعیتی با دسترسی اندک به تحصیلات عالیه جذابیت داشت. درونمایه های مطرح شده از سوی برنی سندرز با انتقادهای همراه با حرافی ترامپ تناسب دارد. به این ترتیب بود که بیکاری پنهان و در مقیاس بزرگ ناکامی در بهبودی از بحران اعتبار سال 2008 به سطح آمد. ترامپ صرفا تقلید کننده این درونمایه ها بود.
در سطح جهان غرب از رای برگزیت انگلیس گرفته تا رای به ترامپ در آمریکا، شکلی خشن و حتی هیولاوار از محکومیت نئولیبرالیسم ظهور کرده است. نیروهای چپ در این بخش ها ضعیف و از بازکردن جای خود در سطح جامعه با انتقادهای سنجیده تر و مبتنی بر تاریخ نئولیبرالیسم ناتوان است. در این انتقاد مشکل به درستی تشخیص داده می شود، اما بعد تازیانه را متوجه بیگانه هراسی ضد مهاجران می کند. عصر نئولیبرالیسم به آخر رسیده است. این امر از پیروزی های به دست آمده در سطح جهان آتلانتیک روشن می شود، اما همچنین در اظهارات نخ نمای طبقه نئولیبرال نسبت به بحران واقعی نابرابری نیز مشهود می شود. با این حال هنوز عصر جدیدی متولد نشده است. بدون ظهور یک چپ قدرتمند چنین عصری نمی تواند متولد شود. در این دوره فترت است که هیولاها ظاهر می شوند؛ چه بوریس جانسون در بریتانیا باشد یا دونالد ترامپ در ایالات متحده.
آخرین باری که یک جمهوریخواه پیروز انتخابات ریاست جمهوری آمریکا شد، نامزد آنها- جرج دبلیو بوش- مظهرجهانی سازی نئولیبرال بود. او سخت برای پیش بردن دستور کار نئولیبرالی تلاش کرد که معیارساز دمکرات این دیدگاه، بیل کلینتون به منصه اجرا گذاشته بود. آنها به جای مبارزه با صنعتی زدایی شدن، آن را تسریع کردند. تشدید فعالیت های پلیسی و افزایش تعداد زندانیان در داخل کشور، تصویر آینه وار منازعه طلبی تشدید شده در خارج از کشور بود. سقوط بخش مالی در سال 2008 و جنگ های به راه افتاده در سطح جهان پس از یازدهم سپتامبر، روند افول در ایالات متحده را تشدید کرد. باراک اوباما و هیلاری کلینتون نیز رهبری این دستورکار سیاسی خطرناک را به ارث بردند.
ترامپ و همتایانش در اروپا به هیچ روی پاسخ کافی و مناسبی برای این مشکل ندارند. تیم اطراف ترامپ چشم انداز چندان روشنی درباره سیاستگذاری های تجاری ندارد. استیو مور از بنیاد هریتیج و لری کودلاو از سی ان بی سی مشاوران ترامپ در امور تجاری هستند. هر دوی آنها در درون اجماع طرفدار تجارت آزاد و طرفدار جهانی سازی زندگی می کنند. هیچ یک از آنها مشکلی با پیمان تجارت آزاد آمریکای شمالی(نفتا) یا مشارکت فراآتلانتیک (تی پی پی) ندارند. چیزی که با آن مخالفند روند تصمیم سازی در این توافقات تجاری است نه خود این توافقات.
شگفت آنکه تنها چیزی که آنها - در گفتگویی با بن وایت از برنامه پولیتیکو- توانستند پیشنهاد کنند، قوانین سختگیرانه تر در زمینه صیانت از اموال معنوی، حفاظت بهتر از پیشرفت های فناوری و مذاکرات بهتر در توافقات دوجانبه بود. در جناح طرفدار جهانی سازی نخبگان حاکم، هیچ کس با آنها مخالف نیست. ترامپ سرپوش ها را از روی ناکامی های نئولیبرالیسم برداشت، اما تیم او به نظر می رسد در ارزیابی خود در مورد چگونگی پیش بردن این بحث اتفاق نظر ندارند. به عبارت دیگر تقدیر از پیش روشن ریاست جمهوری ترامپ، ناکامی وی در اجرای وعده های اقتصادی خود برای آوردن مشاغل به درون کشور است.
نویسنده: ویجی پراشاد[1]
ترجمه: هادی سعادت
منبع: http://www.alternet.org/election-2016/voters-just-delivered-mandate-pack-absolute-fiends-and-monsters
[1] . Vijay Prashadاستاد مطالعات بین الملل در کالج ترینتی در هارفورد و نویسنده کتاب های متعدد از جمله «بهار عربی، زمستان لیبی.»
