به گزارش مشرق، نزدیک هزار و چهارصد سال از قیام عاشورا می گذرد اما راهی که حضرت اباعبدالله(ع) با خون مطهر خود آغاز کرد همچنان ادامه داد. رهروان این راه پس از ظهر عاشورا خانواده حضرت سیدالشهدا(ع) بودند که خود از نزدیک جنایات یزیدیان را با خاندان پیامبر اکرم(ص) مشاهده کردند؛ در دورانی که هنوز عده ای بودند که چهره پیامبر(ص) را به خاطر داشتند و از عطر وجود حضرت سیراب شده بودند، با این حال سنت هایی که پیامبر(ص) با خون دل و سختی های بسیار در میان مردم جاری کرد، بنی امیه به دید خصم نگریستند و به نابودی آن ها پرداختند که امام حسین(ع) به عنوان بازمانده عترت علیه جنایات مذهبی خاندان سفاک اموی قد علم کرد و به دفاع از دین خدا پرداخت.

 

پس از جنایات یزیدیان در ظهر عاشورا، خانواده سیدالشهدا(ع) خود را حامل پرچم بزرگ خاندان دیدند و خواستند ادامه دهنده راه پدرشان باشند. راهی سیدالشهدا(ع) آغازگر آن بود، توسط پاهای زخمی و تن رنجور رقیه و سکینه و دل داغدیده زینب و دست و پای به زنجیر زین العابدین(ع) ادامه یافت و این پرچم نسل به نسل در میان شیعیان دست به دست و سینه به سینه گشت تا به سال 1437 هجری قمری رسید؛ جلوه های ایستادگی اباعبدالله(ع) و هم نوایی با کاروان اسیران کربلا در همایش مردمی اربعین نقش بسته است.

 

برای آشنایی بیشتر با آنچه در اربعین در دل زائران می گذرد با حجت الاسلام «مهدی پیروزمند» از استادان برجسته حوزه علمیه قم در همین خصوص گفتگو کرده ایم که در ادامه می خوانید:

سیدالشهدا(ع) در فلسفه قیام خود فرمودند که آیا نمی بینید به حق عمل نمی شود و کسی از باطل نهی نمی کند؛ چنین شرایطی که در زمان اباعبدالله(ع) رخ داده بود و زمینه مقاومت و ایستادگی امام حسین(ع) و در اصحاب ایشان که نسبت به زمان خود بصیرت داشتند، ایجاد کرد. باید توجه کنیم که مقاومت امام حسین(ع) در برابر جبهه انحراف عملی زمانی اتفاق می افتد که دشمنان خود را در اوج قدرت احساس می کردند و خاندان اهل بیت را به ویژه پس از صلح امام حسن(ع) به عنوان اقلیتی می دانستند که شیعیان از اطراف آن ها پراکنده شده اند.

 

اما سیدالشهدا(ع) با ایستادگی خود علاوه بر اینکه در کوتاه مدت جبهه مقاومی را در مقابل این انحراف ایجاد کرد، با بذل خون مقدس خود و اصحاب چهره انحراف را رسوا کرد که در نتیجه باعث شکل گیری قیام هایی مانند قیام توابین، مختار و امثال آن ها شد. اما مهم تر آن است که مقاومت حضرت اباعبدالله(ع) یک جبهه تاریخی علیه شرک و نفاق و کفر ایجاد کرد و الگویی برای همه آزادگان عدالتخواه و حق  طلب در طول تاریخ شد که با بهره گیری و الهام از این الگو بتوانند در برابر ظلم و جور ایستادگی کنند و ظرفیت های خود را شناخته و فرصت های جدیدی در بستر مقاومت ایجاد کنند.

در هر قیامی علاوه بر عواملی که باعث ایجاد قیام می شود، عواملی هم ضامن بقاء آن هستند. به عنوان نمونه عامل بقاء انقلاب اسلامی ایران افرادی هستند که حامل پیام انقلاب باشند و آن را به نسل های آینده و جوامع و افرادی که به صورت مستقیم در معرض انقلاب نبوده اند، برسانند. اگر این انتشار فرهنگ انقلاب در اقصی نقاط دنیای اسلامی نباشد، طبیعتا دسیسه گران و شیاطین می توانستند در زمان ما هم چهره وارونه ای از انقلابی که اتفاق افتاده نمایش دهند و همه خون های ریخته شده و مقاومت های به انجام رسیده را هدر دهند. در دوران سیدالشهدا(ع) نیز ماجرا به همین ترتیب بوده است.

 

یکی از فلسفه ها و حکمت های حضور خاندان اهل بیت(ع) به همراه کاروان اباعبدالله(ع) همین بود که افرادی پس از واقعه عاشورا باشند که پیام این قیام عظیم را به مردم برسانند؛ چرا که سپاه یزید عزم خود را جزم کرده بود که نسل خاندان پیامبر را از میان ببرند و به گمان خود کار دین خدا را یکسره کنند و بنابراین هیچ مردی از کاروان کربلا را زنده نگذاشتند و حتی به کودکان و نوجوانان هم رحم نکردند. اگر امام سجاد(ع) به مشیت الهی زنده ماند، به این دلیل بود که یزیدیان تصور می کردند بیماری حضرت سجاد(ع) به قدری جدی است که این امام همام به صورت طبیعی از دنیا خواهد رفت.

اگر خاندان اهل بیت(ع) نبودند، پیام رسانی برای پیام عاشورا باقی نمی ماند و اثر حضور خانواده سیدالشهد(ع) را از همان اولین موضع گیری که امکان بروز داشت در روز داوزدهم محرم در کوفه و در مجلس عبیدالله بن زیاد مشاهده می کنیم. در همان اولین فرصت، حضرت زینب(س) و امام سجاد(ع) و حضرت سکینه(س) و سایر اهل بیت سیدالشهدا(ع) به سخنوری پرداختند و مرثیه سرایی کردند و توانستند ماهیت پلید دستگاه اموی را افشا کنند و فضای کوفه ای که خود را برای جشن گرفتن آماده می گرد، به هم زدند.

 

این امر در طول مسیری که کاروان اسیران تا شام و دربار یزید طی کرد ادامه داشت و یک حرکت تاریخی اغاز شد. امروز هم که عاشقان اهل بیت(ع) کاروان تشکیل داده و به زیارت  سیدالشهدا(ع) می روند یکی از انگیزه های آن ها این است که خود را در کاروان اسرا حس کرده و می خواهند زیر بیرق این کاروان همراه با خانواده اباعبدالله(ع) به عزاداری بپردازند و از آن مهم تر، اعلام کنند که همچنان راه سیدالشهدا(ع) و خانواده حضرت ادامه دارد و کسانی هستند که در این راه گام بر می دارند.

واقعه اربعین در سال های اخیر ویژگی هایی پیدا کرده است که آن را از سایر زیارات ائمه اطهار(ع) متمایز می کند. همچنین زیارت سیدالشهدا(ع) در هر مناسبت عبادی و هر زمانی زیارتی با فضیلت دانسته شده و قلوب مشتاق زیارت اهل بیت(ع) سعی می کنند حتما به زیارت امام حسین(ع) بروند حتی در ایام دیگر مانند نیمه شعبان زیارت این سنت حسنه توسط شیعیان انجام می شود اما قضیه کنگره اربعین یک وضعیت متفاوت و متمایزی دارد که به نظر می رسد به اشاره امام عسکری(ع) که زیارت اربعین را از علامات مؤمنان قرار داده اند ارتباط دارد.

 

همچنین در روایات متعددی زیارت سیدالشهدا(ع) به صورت پیاده به صورت مستقیم و غیرمستقیم اشاره شده است و همه این عوامل باعث شده که در اربعین شاهد یک حماسه باشکوه و فراگیر و چند ده میلیونی باشیم و این زیارت به یک اجتماع انسانی بی نظیر در عصر ما تبدیل شود که هیچ ملیت، مذهب و قدرتی امکان اینکه چنین جمعیتی را با این شور و شعور خلوص بتواند در یک نقطه جمع کند، را ندارد.

 

ما در اربعین شاهد موج خروشان انسانی هستیم که بر محور محبت سیدالشهدا(ع) و ولایت امام عصر(عج) تشکیل شده است؛ چه آنهایی که به قصد زیارت مشرف می شوند و چه آن هایی که با  اخلاص و از خودگذشتگی  از زائران پذیرایی می کنند.

تشکیل دادن این اجتماع فقط یک تظاهرات نیست بلکه ایجاد تجربه ای جدید در روابط انسانی است که در دورانی که غرب مدعی مدنیت دارد و خود را الگوی برتر تمدن سازی معرفی می کند،  مدنیت اسلامی متفاوتی را به نمایش می گذارد. آن ها باید بیایند و آنچه در اجتماع اربعین اتفاق می افتد را مشاهده کنند تا بپذیرند مدین اسلامی شکل و ساختار متفاوتی نسبت به آنچه غربیان تمدن می نامند، دارد و بر اراده انسان هایی که بر ایمان به خداوند تکیه کرده اند و شعور خود را از حماسه عاشورا گرفته و امید جامعه خود را از مهدی موعود گرفته اند، استوار است و همه این عوامل باعث خلق یک جامعه متفاوت هرچند در یک زمان و مکان محدود شده است.

 

از ویژگی های دیگر اجتماع مردم در اربعین و در کربلا این است که دوران ما دورانی پر از آشوب و بلوا است که ناامنی گوشه گوشه دنیای شیعیان را دربرگرفته و هر روز سیاست بازان و مکاران روزگار نقشه ای تازه برای درهم تنیدن طومار پرعزت و افتخار شیعیان می چینند. در چنین دورانی همین بیرق سرخ عاشورا است که دانه های زهرآلود نیرنگ دشمنان را رسوا می کند و مشت پوچ استکبار را به جهانیان نشان می دهد.

 

شیعیان اربعین را به عنوان میعادگاه خود برای عرض ارادت و عشق به ساحت مطهر سیدالشهدا(ع) برگزیده اند و هرسال از سراسر دنیا در کربلا گردهم می آیند و همایشی عظیم از عزت و افتخار حسینی را به جهانیان نمایش می دهند؛ بیرق سرخ عاشورا بر پیشانی هر زائر حسینی نقش بسته است و نشان دهنده پیام عزت و آزادگی به دنیای بردگان است.

 

مسلما گروه های تکفیری که این روزها در منطقه آشوب به پا کرده اند از این امر نگران و خشمگین اند؛ نگران از این جهت که این اجتماع میلیونی در واقع حقانیت شیعیان و باطل بودن آن ها را ثابت می کند و خشمگین اند که در برابر این اجتماع هیچ دسیسه ای کارساز نبوده و نمی تواند در آن خللی وارد کنند.

 

نظم و ترتیبی که هرساله در این گردهمایی عظیم شیعیان مشاهده می شود، در نمایش حقانیت شیعیان بسیار مؤثر است؛ هیچ دوربین و هیچ خبرنگار وابسته ای نمی تواند در برابر این خیل عظیم عاشق به یاوه گویی پرداخته و مطالبی غیرواقعی به جهانیان عرضه کند چرا که همه خود شاهد حضور منظم و چند ده میلیونی عاشقان اهل بیت(ع) هستند.

 

امام حسین(ع) در کربلا برای امر به معروف و نهی از منکر و بازگشت به اسلام راستین قیام کرد؛ در روزگاری بسیاری از سنت های الهی و دینی در حال فراموشی بود، سیدالشهدا(ع) به مخالفت با حکومت اموی برخاست، در حقیقت آنچه امام حسین(ع) در برابر آن قیام کرد، شخصی به نام یزید بن معاویه نبود، دربرابر کجی ها و ناروایی هایی که مسلمانان پس از تنها 50 سال از رحلت پیامبر اکرم(ص) در دین اسلام وارد کرده بودند. این ناراستی ها باعث دسته بندی هایی در جامعه اسلام شده بود که این چنددستگی ها کم کم در طول تاریخ خودنمایی کرد و اگر نبود تلاش های مکرر ائمه اطهار(ع) در معرفی اسلام راستین شاید این چنددستگی ها باعث از بین رفتن اسلام ناب محمدی(ص) می شد.

 

سیر تاریخی رفتارشناسی ائمه(ع) در واقع معرفی اسلام حقیقی به مردم بود؛ آن هم در شرایطی که حکومت مرکزی همیشه اهل بیت پیامبر(ص) را تحت فشارهای سیاسی قرار داده و از فعالیت اجتماعی آن ها جلوگیری می کرد. امام حسین(ع) و دیگر ائمه بزرگوار ما با هدایت مردم به سمت اسلام حقیقی تلاش می کردند تا از چنددستگی ها در میان مسلمانان جلوگیری کرده و به مردم بیاموزند که با یکدیگر متحد باشند. بنابراین یکی از پیام هایی که از قیام عاشورا به دست می آید، همین اتحاد و وحدت است.

 

انقلاب اسلامی ایران به عنوان نماد استکبارستیزی در منطقه شناخته می شود و همه ملت های منطقه در مبارزه با استکبار از انقلاب ما الگو می گیرند. این جایگاه برای نظام جمهوری اسلامی ایران که در میان مردم منطقه به دست آمده است، تنها به دلیل الگوگیری از قیام عاشورا و عزتمندی امام حسین(ع) است.

 

اقتداری که امروز نظام جمهوری اسلامی ایران در منطقه دارد به طوری که حل مشکلات سوریه، و معضل داعش بدون حضور ایران امکان پذیر نیست، همه با پیروی از رفتار امام حسین(ع) و الگوگیری از مکتب اهل بیت(ع) بوده است. اگر عزت حسینی را از جامعه ما حذف کنند، بسیاری از دستاوردهای انقلاب اسلامی هم در یک فرآیند طبیعی حذف خواهند شد و ایران مانند دیگر کشورهای منطقه، کشوری بی خاصیت و بی خطر برای استکبار جهانی خواهد بود.

 

مقاومت ما در برابر استکبار عزتمندانه بوده و در راه حفظ این عزت خون های بسیاری بر زمین ریخته است و امروز وظیفه ما و همه سیاستمداران پایداری از این شرافت و عزت است.