به گزارش خبرنگار ورزشی مشرق، درگیری در کاراته میان دو مسئول روی داده است. کار به جای آن که توسط بزرگان و ریش سفیدان این عرصه حل شود، به دادگاه و حکم قضایی کشیده شده است. نتیجه نیز آن است که نظام قضایی حکم حبس برای رئیس فعلی صادر کرده و باقی قضایا که دانید و دانیم.
کاری به این نداریم که این حکم بر چه اساسی صادر شده است. اساسا، کاری به این نیز نداریم که این دعوی بر چه مبنایی در دادگاه اقامه شده است. سوال این است که به چه قیمتی؟ برای چه؟
روزگاری نه چندان دور، ورزش این مرز و بوم را به منش پهلوانی می شناختند؛ نه قهرمانی. در آن دوران، حجم  تعداد مدال ها اهمیت چندانی نداشت. آنچه میزان مردی و مردانگی بود، آیین پهلوانی بود که در مردانی چون پوریای ولی یا غلامرضا تختی تعین پیدا می کرد؛ اما امروز چه؟
اتفاقاتی که در کاراته روی داده، تاسف برانگیر است و شاید دور از انتظار. در چنین ورزشی که همه چیز بر مدار کسوت و مردانگی است، چه دلیل موجب می شود این دعوای درون خانوادگی، به بیرون درز کند؟ حتی شنیده شده که وساطت برخی بزرگان و اهالی ورزش نیز موجب نشده تا شاکی (رشیدی، نایب رئیس سابق) از موضع خود عقب نشینی کند که اگر ماجرا صحت داشته باشد، مدیر بر افسوس ماست. آیا بهتر نیست در آستانه ماه مبارک رمضان، از در صلح و بخشش وارد شویم؟ آیا نباید در چنین عرصه هایی، پهلوانی و رسوم مردانگی را زنده کنیم؟
امید است که فردا، منتشر کننده خبر یک بخشش و صلح دیگر باشیم که بر ورزشیان افتخار همین بس که به مولای متقیان اقتدا می کنند و بس.