به گزارش وبلاگستان مشرق، نویسنده وبلاگ "نسل خمینی" در مطلب اخیر خود نوشت: بعد از ارایه­ی پاسخ گورباچف به امام خمینی، امام فقط چند جمله­ی خیلی کوتاه به حامل پیام دادند. امام فرمودند که محوریت نامه­ی من به گورباچف درباره جهان آخرت بود. در متن نامه­ی امام هم اگر مرور کنیم، دو خط دیده می­شود؛ نخست استدلال مبنی بر وجود ماوراء الطبیعه و عالم غیب و نیز دعوت دانشمندان به مطالعه آثار عرفا و فلاسفه­ی اسلامی.(+)

آیت­الله جوادی­آملی نیز در سفری که چند سال پیش به واتیکان داشتند در جلسه با شورای پاپی که علمای اصلی مسیحیت محسوب می­شوند به دو محور اصلی توجه داشتند اول اخلاق، دوم دین، که روی مبانی حقوق بشر، احترام به ادیان و دلایل کارآمدی دین در زندگی بشریت و امثالهم بحث کردند.(+)

 آنچه در موارد مشابه دیده می­شود هرگز دعوت به فقه اسلامی نکردند و این عدم تصریح در دعوت مسیحیان به فقه شیعه­ی اثنی­عشری، هرگز نشان از اومانیست بودن امام خمینی، آقای جوادی آملی و یا دیگر علما نیست. بلکه این یک قاعده­ی عقلانی و عقلایی است که هر دعوت و یا ارتباطی را از نقاط مشترک شروع می­کنند. مضافا اینکه ارتباط با مردم عادی جهان احتیاج به نرمش بیشتر و هدف­گرفتن فطرت آنها دارد. در داستانِ حضرت ابراهیم که ایشان فطرت حق­جوی مردم را هدف گرفت(بت شکستن و ارجاع بت­پرستان به بت بزرگ)، خیلی سطحی­نگری است اگر ما آن­همه ظرافت و منطق جناب ابراهیم در رویارویی انسانها با فطرتشان را نبینیم و برنامه­ی ارشادی او را فقط در تبرِ او خلاصه کنیم و مدعی روش چکشی انبیاء شویم!

بگذارید داستانی تعریف کنم: خواهرم هر روز که از درب شرقی دانشگاه تهران خارج می­شد در مسیر خوابگاه، از جلوی یک کلیسا رد می­شد تا اینکه یک روز از روی کنجکاوی داخل کلیسا شده و از جناب کشیش درباره­ی حقانیت مسیحیت پرسید. روحانی مسیحی نیز شروع به توضیح دادن احکام شرعی مسیحیت مثل غسل تعمید و امثالهم کرد و بعد هم یک فیلم ویدئویی از همین احکام شرعی مسیحیت را به خواهرم داد تا او را به راه راست(!) هدایت کند.

این سخنان سطحی که لایه­ی بیرونی دین مسیحیت است هیچ جذابیتی برای خواهرم به عنوان یک دانشجوی فنی نداشت فیلم ویدئویی را هم پاک کرد و رویش "روایت فتح" ضبط کرد!

برادر متدین و مذهبی­ام! وزارت کشور آقای ناطق­نوری و وزارت ارشاد مهاجرانی دو لبه­ی یک قیچی بودند که اولی مردم را به سوی دومی سوق داد. قطعا دوره­ی وزارت ارشادی طرز فکرهایی مثل آقایان میرسلیم، لاریجانی، ناطق­نوری وامثالهم گذشته است. دوره­ی قیچی کردن موهای پسران و رنگ زدن دستهای جوانانی که آستین کوتاه پوشیده اند به سر آمده و حتی بزرگواری مثل صفارهرندی هم که به این جریان فکری نزدیک بود بخاطر اینکه حرف جدیدی در حوزه­ی ارشاد نداشت، مدیریتی کاملا منفعل داشت. مدیریت سینمایی منفعل، خسته، شعارگوی دوران ایشان را مقایسه بفرمایید با مدیریت سینمایی امروز که فعالانه تلاش می­کند با ریل­گذاری نظام­مند، کم­کم سینما را از دست مافیای غرب­پرست در بیاورد در اختیار انقلاب اسلامی قرار دهد. (شخصا معتقدم زوجِ طلایی شمقدری- سجادپور در مدیریت سینمای ما تکرار نشدنی هستند.) حال اینکه در شعار، دَم از مذهب حقه­ی شیعه و فقه جعفری بزنی آسان است اتفاقا مورد اقبال هم مواجه می­شوی و همه برایت صلوات می­فرستند!

اما آنان که دستی بر آتش دارند می­دانند که در عمل، کار را باید از جایی روی زمین شروع کرد. در همین شهر تهران این همه روحانیِ متدین و دلسوز داریم. پای صحبت هرکدام که می­نشینیم، دل پر دردی از عدم نفوذ سخنان­شان دردل جوانان و انحراف اخلاقی آنها دارد. اشکال کار کجاست؟ واقعا اگر مثلا صدا و سیما را در اختیار یک روحانی می­گذاشتند، مشکلات حل می­شد؟

اگر کلام و روش این بزرگواران نافذ بود که وضعیت تهران چنین نبود. نمی­شود همه­ی تقصیر را به گردن دیگران انداخت. بهانه ها را کنار بگذاریم، باید تغییر اساسی در تبلیغ دین ایجاد کنیم. متاسفانه در حوزه­ی تبلیغ دین، ما مخاطب را نشناختیم. مادامی که با فلسفه و عرفان و روانشناسی و مدرنیته و امثالهم می­جنگیم، کار ما بیشتر شبیه کسی است که هنوز دنبال قاتل بروسلی می­گردد!

دین­شناسان باید وارد جامعه شوند مبلغان دین ما باید در دانشگاه­های دنیا تدریس کنند. حداقل باید با رواج زبان فارسی امکان ارتباط مردم جهان با منابع دینی خودمان را فراهم کنیم. نمی­شود گروهی خودشان منفعل باشند و حرکات دیگران را هم تکفیر کنند.