به گزارش مشرق، احمد پرویز سرپرست هیات شناسایی دشت سیلاخور اظهار داشت: قدیمی‌ترین محوطه‌های شناسایی شده در کف دشت سیلاخور دارای سفال موسوم به" باغ نوخرم آباد" هستند که با دهکده‌های هفت هزارساله همزمانی پیدا می‌کنند.
وی گفت: نتیجه نهایی این برنامه علاوه بر تعیین دقیق موقعیت مکان‌های باستانی و شناخت بهتر آثار اهمیت ویژه‌ای در پژوهش الگوهای اسکان و گاه‌نگاری آنها، شناسایی زیست بوم باستانی، تاریخ تحولات سیاسی فرهنگی انسان‌ها و نگاشتن گذشته و تاریخ بخش‌هایی از این حوزه دارد.
به گفته این باستان شناس، یافته‌های بدست آمده شامل بقایای معماری و آثاری از مواد فرهنگی قابل مشاهده سطحی است که به کمک آن و با کاوش‌های باستان شناختی و بررسی منابع مکتوب و بستر جغرافیایی منطقه می‌توان بخش مهمی از گذشته و تاریخ منطقه را بازسازی کرد.
به گزارش میراث فرهنگی پرویز در ادامه گفت: در بررسی دشت سیلاخور به مدارک مربوط به سبک‌های معماری، منابع تاریخی، شجره شناسی، اظهارات سیاحان، سفرنامه‌ها، اسناد و فرامین حاکمان، طرح‌ها، نقشه‌ها و تصاویر قدیمی، هوایی و ماهواره‌ای، واحدهای ژئومورفولوژی منطقه، زمین سیما و چشم اندازهای آن، مطالعه خواص هیدرودینامیکی و خصوصیات هیدروژئولوژیکی سازندها از نظر تأثیر آنها بر کیفیت آبهای زیرزمینی، مطالعه پدیده کارست و ذخائر آبخوان در گستره مورد نظر توجه ویژه‌ای شده است.
وی افزود: اغلب استقرارگاه‌ها در کنار رودخانه‌های سیلاخور و تیره و چشمه‌های کارستی قرار دارند که به دلیل وفور آب و خاک بسیار حاصلخیز شاهد بیشترین برپایی استقرارهای کهن در دشت سیلاخور هستیم.
این باستان شناس خاطرنشان کرد: اغلب محوطه‌های این منطقه بزرگ و در دوره‌های طولانی مدت دارای استقرارهای دائمی و یکجانشین بوده است و می‌توان گفت که این دشت در مقایسه با دیگر نواحی منطقه بیشترین جمعیت را در دوره‌های کهن در خود جای داده است.
وی گفت: نتیجه نهایی این برنامه علاوه بر تعیین دقیق موقعیت مکان‌های باستانی و شناخت بهتر آثار اهمیت ویژه‌ای در پژوهش الگوهای اسکان و گاه‌نگاری آنها، شناسایی زیست بوم باستانی، تاریخ تحولات سیاسی فرهنگی انسان‌ها و نگاشتن گذشته و تاریخ بخش‌هایی از این حوزه دارد.
به گفته این باستان شناس، یافته‌های بدست آمده شامل بقایای معماری و آثاری از مواد فرهنگی قابل مشاهده سطحی است که به کمک آن و با کاوش‌های باستان شناختی و بررسی منابع مکتوب و بستر جغرافیایی منطقه می‌توان بخش مهمی از گذشته و تاریخ منطقه را بازسازی کرد.
به گزارش میراث فرهنگی پرویز در ادامه گفت: در بررسی دشت سیلاخور به مدارک مربوط به سبک‌های معماری، منابع تاریخی، شجره شناسی، اظهارات سیاحان، سفرنامه‌ها، اسناد و فرامین حاکمان، طرح‌ها، نقشه‌ها و تصاویر قدیمی، هوایی و ماهواره‌ای، واحدهای ژئومورفولوژی منطقه، زمین سیما و چشم اندازهای آن، مطالعه خواص هیدرودینامیکی و خصوصیات هیدروژئولوژیکی سازندها از نظر تأثیر آنها بر کیفیت آبهای زیرزمینی، مطالعه پدیده کارست و ذخائر آبخوان در گستره مورد نظر توجه ویژه‌ای شده است.
وی افزود: اغلب استقرارگاه‌ها در کنار رودخانه‌های سیلاخور و تیره و چشمه‌های کارستی قرار دارند که به دلیل وفور آب و خاک بسیار حاصلخیز شاهد بیشترین برپایی استقرارهای کهن در دشت سیلاخور هستیم.
این باستان شناس خاطرنشان کرد: اغلب محوطه‌های این منطقه بزرگ و در دوره‌های طولانی مدت دارای استقرارهای دائمی و یکجانشین بوده است و می‌توان گفت که این دشت در مقایسه با دیگر نواحی منطقه بیشترین جمعیت را در دوره‌های کهن در خود جای داده است.
