به گزارش مشرق، روزنامه لس آنجلس تایمز در مقاله ای به قلم «جوزف سیرینسیونی» به بررسی مخالفان و موافقان توافق هسته ای با ایران پرداخته و می نوسید، اگر سنای آمریکا این توافق را رد کند، موجب تحقیر آمریکا، افزایش خطر بروز جنگ جدید در خاورمیانه و همچنین ادامه برنامه هسته ای بدون محدودیت ایران خواهد شد.
توافق هسته ای ۱۴ جولای با ایران تقریباً توسط تمامی کشورهای جهان مورد قبول واقع شده است. در داخل آمریکا نیز تقریباً همه نهادهای امنیتی از این توافق حمایت خود را اعلام کرده اند؛ حتی دانشمندان هسته ای و کارشناسان سیاسی نیز با این توافق موافقند. آن ها بر این باورند که هیچ گزینه موثقی جایگزین این توافق وجود ندارد.
اما از سوی دیگر، در کمتر از یک ماه مانده به رأی گیری کنگره در خصوص توافق هسته ای موسوم به «برجام»، هیچ سناتور جمهوریخواهی از آن حمایت نکرده است. حتی دموکرات هایی مانند «چاک شومر» و «رابرت منندز» از برجستگان حزب دموکرات هم مخالفت خود را با توافق هسته ای مذکور اعلام کرده اند.
اما باید توجه داشت که رأی منفی کنگره به این توافق، علاوه بر تحقیر آمریکا در سطح جهان، موجبات بروز جنگ و نزاع را در خاورمیانه مهیا کرده و نیز برنامه هسته ای ایران را بدون محدودیت به پیش خواهد راند.
این تبعات منفی به این صورت ایجاد خواهد شد که:
اولاً، متحدین ما، ما را رها خواهند کرد و ما تنها خواهیم ماند؛ چرا که این توافق چیزی نیست که فقط میان آمریکا و ایران منعقد شده باشد. توافق هسته ای کنونی با بیش از ۲ سال مذاکره میان ایران و کشورهای ۱+۵ به دست آمده است. آمریکا بازنده خواهد شد اما روسیه و چین از یک سو و دولت های محافظه کار انگلیس، فرانسه و آلمان از سوی دیگر و حتی تمامی کشور های اتحادیه اروپا شرکاء مشابهی در این خصوص قلمداد می شوند. همه باید درباره تمامی مفاد توافق مذکور توافق داشته باشند؛ در غیر اینصورت، توافقی در کار نخواهد بود.
مخالفان؛ سودای «توافق بهتر» با مفاد سختگیرانه تر را در سر می پرورانند. این امر بیهوده گویی است. شرکاء اروپایی ما به ما گوشزد کرده اند که یا این گزینه و یا هیچ.
اگر آمریکا بر سر راه اجرای توافق هسته ای جامع با ایران کارشکنی کند، هیچ کشوری در جهان باور نخواهد کرد که آمریکا قادر به انعقاد توافق و حفظ آن است. در این صورت اعتبار آمریکا به سرعت در هم خواهد شکست.
حتی نظام تحریم ها هم فرو خواهد پاشید. دلیل آن، این است که آمریکا کشورهای جهان را متقاعد کرد که چون راه حل دیپلماتیک برای حل و فصل مسأله هسته ای ایران را به این کشور نشان داده است، آن ها تجارت و روابط مالی خود با ایران را محدود کنند. اما اکنون و پس از به نتیجه رسیدن دیپلماسی، دیگر تحریم ها برجای نخواهند ماند و هیچ کشوری از آمریکا پیروی نمی کند.
رئیس پیشین خزانه داری آمریکا هفته گذشته گفته بود که این ایده که می توانیم حتی به تحریم شرکاء خود در این راه بپردازیم، صحیح نیست. اینکه از جهانیان انتظار داشته باشیم که چون آمریکا به تنهایی با توافق هسته ای کنونی موافق نیست، آن ها باید تحریم های جدیدی را علیه ایران اجرا کنند، بی فایده و عبث خواهد بود. حتی شرکاء و متحدین ما به تبادلات اقتصادی، بانکداری و خرید نفت از ایران و بالاخره سرمایه گذاری در این کشور ادامه خواهند داد و آن را تقویت خواهند نمود.
جنگ نیز نمی تواند توانمندی های هسته ای ایران را متوقف سازد. جنگ به عکس، این توانمندی را تسریع نیز خواهد نمود. سران نظامی آمریکا اذعان نموده اند که جنگ با ایران برنامه هسته ای این کشور را حداکثر یک تا سه سال به تعویق خواهد انداخت و از سویی ملت ایران را در برابر آمریکا متحد و یکپارچه خواهد نمود. می توان از تمامی این تبعات جلوگیری کرد.
توافق هسته ای کنونی نه تنها از رسیدن ایران به بمب هسته ای جلوگیری می کند، بلکه از بروز یک جنگ بالقوه در خاورمیانه جلوگیری خواهد کرد. لذا از دست دادن این فرصت برای کنگره آمریکا احمقانه خواهد بود.
توافق هسته ای ۱۴ جولای با ایران تقریباً توسط تمامی کشورهای جهان مورد قبول واقع شده است. در داخل آمریکا نیز تقریباً همه نهادهای امنیتی از این توافق حمایت خود را اعلام کرده اند؛ حتی دانشمندان هسته ای و کارشناسان سیاسی نیز با این توافق موافقند. آن ها بر این باورند که هیچ گزینه موثقی جایگزین این توافق وجود ندارد.
اما از سوی دیگر، در کمتر از یک ماه مانده به رأی گیری کنگره در خصوص توافق هسته ای موسوم به «برجام»، هیچ سناتور جمهوریخواهی از آن حمایت نکرده است. حتی دموکرات هایی مانند «چاک شومر» و «رابرت منندز» از برجستگان حزب دموکرات هم مخالفت خود را با توافق هسته ای مذکور اعلام کرده اند.
اما باید توجه داشت که رأی منفی کنگره به این توافق، علاوه بر تحقیر آمریکا در سطح جهان، موجبات بروز جنگ و نزاع را در خاورمیانه مهیا کرده و نیز برنامه هسته ای ایران را بدون محدودیت به پیش خواهد راند.
این تبعات منفی به این صورت ایجاد خواهد شد که:
اولاً، متحدین ما، ما را رها خواهند کرد و ما تنها خواهیم ماند؛ چرا که این توافق چیزی نیست که فقط میان آمریکا و ایران منعقد شده باشد. توافق هسته ای کنونی با بیش از ۲ سال مذاکره میان ایران و کشورهای ۱+۵ به دست آمده است. آمریکا بازنده خواهد شد اما روسیه و چین از یک سو و دولت های محافظه کار انگلیس، فرانسه و آلمان از سوی دیگر و حتی تمامی کشور های اتحادیه اروپا شرکاء مشابهی در این خصوص قلمداد می شوند. همه باید درباره تمامی مفاد توافق مذکور توافق داشته باشند؛ در غیر اینصورت، توافقی در کار نخواهد بود.
مخالفان؛ سودای «توافق بهتر» با مفاد سختگیرانه تر را در سر می پرورانند. این امر بیهوده گویی است. شرکاء اروپایی ما به ما گوشزد کرده اند که یا این گزینه و یا هیچ.
اگر آمریکا بر سر راه اجرای توافق هسته ای جامع با ایران کارشکنی کند، هیچ کشوری در جهان باور نخواهد کرد که آمریکا قادر به انعقاد توافق و حفظ آن است. در این صورت اعتبار آمریکا به سرعت در هم خواهد شکست.
حتی نظام تحریم ها هم فرو خواهد پاشید. دلیل آن، این است که آمریکا کشورهای جهان را متقاعد کرد که چون راه حل دیپلماتیک برای حل و فصل مسأله هسته ای ایران را به این کشور نشان داده است، آن ها تجارت و روابط مالی خود با ایران را محدود کنند. اما اکنون و پس از به نتیجه رسیدن دیپلماسی، دیگر تحریم ها برجای نخواهند ماند و هیچ کشوری از آمریکا پیروی نمی کند.
رئیس پیشین خزانه داری آمریکا هفته گذشته گفته بود که این ایده که می توانیم حتی به تحریم شرکاء خود در این راه بپردازیم، صحیح نیست. اینکه از جهانیان انتظار داشته باشیم که چون آمریکا به تنهایی با توافق هسته ای کنونی موافق نیست، آن ها باید تحریم های جدیدی را علیه ایران اجرا کنند، بی فایده و عبث خواهد بود. حتی شرکاء و متحدین ما به تبادلات اقتصادی، بانکداری و خرید نفت از ایران و بالاخره سرمایه گذاری در این کشور ادامه خواهند داد و آن را تقویت خواهند نمود.
جنگ نیز نمی تواند توانمندی های هسته ای ایران را متوقف سازد. جنگ به عکس، این توانمندی را تسریع نیز خواهد نمود. سران نظامی آمریکا اذعان نموده اند که جنگ با ایران برنامه هسته ای این کشور را حداکثر یک تا سه سال به تعویق خواهد انداخت و از سویی ملت ایران را در برابر آمریکا متحد و یکپارچه خواهد نمود. می توان از تمامی این تبعات جلوگیری کرد.
توافق هسته ای کنونی نه تنها از رسیدن ایران به بمب هسته ای جلوگیری می کند، بلکه از بروز یک جنگ بالقوه در خاورمیانه جلوگیری خواهد کرد. لذا از دست دادن این فرصت برای کنگره آمریکا احمقانه خواهد بود.
