گروه بین‌الملل مشرق- "هیلاری رودهام کلینتون" وزیر اسبق امور خارجه آمریکا در کابینه اول باراک اوباما و همسر "بیل کلینتون" چهل و دومین رئیس‌جمهور آمریکا است. کلینتون که نتوانست در سال 2008 میلادی نامزدی حزب دموکرات را برای شرکت در انتخابات ریاست‌جمهوری به دست آورد، به عنوان یکی از نامزدهای انتخابات سال 2016 میلادی در نظر گرفته می‌شود. کلینتون در سال 2016 میلادی، 69 ساله خواهد شد و نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد در صورتی که بخواهد وارد عرصه انتخابات شود و به عنوان نخستین رئیس‌جمهور زن آمریکا انتخاب شود، از حمایت قابل‌توجهی در میان دموکرات‌ها برخوردار خواهد بود.

هیلاری پس از ترک پست خود در وزارت خارجه آمریکا، در 10 ژوئن 2014 کتاب خاطراتش را تحت عنوان "انتخاب‌های سخت" منتشر کرد. این کتاب به موضوعاتی همچون کشته شدن اسامه بن‌لادن، سرنگونی رژیم قذافی در لیبی، خروج نظامیان آمریکایی از افغانستان و عراق، انقلاب‌های عربی، سیاست‌های مرتبط با ایران و کره شمالی، افزایش قدرت چین و روابط با روسیه و متحدان آمریکا می‌پردازد.

فصل پنجم کتاب به بیان خاطرات کلینتون با موضوع چین می‌پردازد که این فصل، "پکن: ناسازگار" نام دارد. گروه بین‌الملل مشرق قصد دارد طی روزهای آتی متن کامل فصل مربوط به چین در کتاب "انتخاب‌های سخت" را در چند شماره منتشر کند.

بخش اول این فصل را می‌توانید از این‌جا، بخش دوم را از این‌جا، بخش سوم را از این‌جا، بخش چهارم را از این‌جا، بخش پنجم را از این‌جا و بخش ششم را از این‌جا بخوانید.

هیلاری کلینتون در کنار کتاب تازه‌منتشرشده "انتخاب‌های سخت"

بخش هفتم/فصل "پکن: ناسازگار"

در پاسخ به خبرنگار آسوشیتدپرس، صحبت هایم را با قرائت متنی آغاز کردم که با موافقت مقامات چینی به دقت تهیه شده بود و مطالبی نیز خود به آن اضافه کرده بودم: "اجازه دهید از همین ابتدا تصریح کنم تمامی تلاش هایی که در رابطه با موضوع آقای چن صورت پذیرفت در راستای تامین خواسته های ایشان و ارزش های آمریکایی بوده است. خوشحالم به عرض شما برسانم امروز سفیر آمریکا بار دیگر با ایشان صحبت کرده است. به علاوه پزشک سفارت و تعدادی از همکاران مان نیز این فرصت را یافته اند تا با او ملاقات کنند. آقای چن تصدیق کرده است که به همراه خانواده اش قصد دارد به آمریکا بیاید تا بتواند تحصیلاتش را ادامه دهد. بیانیه رسمی که امروز از سوی دولت چین منتشر شد ما را به ادامه مسیر مطمئن تر ساخت. بنابراین او می تواند با این هدف برای مسافرت به خارج از کشور اقدام نماید."

"امروز به منظور کمک به او در جهت نیل به آینده ای که به دنبال آن است کارهایی انجام گرفته است. ما همچنان در طول این راه با او در تماس خواهیم بود. با این حال اجازه دهید این نکته را نیز بیفزایم که کمک های ما فقط محدود به فعالان مدنی شناخته شده نیست بلکه این مسئله ناظر بر حقوق بشر و آرمان های بیش از یک میلیارد شهروند چینی و میلیاردها انسان دیگر در اقصی نقاط جهان می شود. این موضوع آینده این ملت بزرگ و آینده تمامی ملت ها را در بر می گیرد. از این رو ما همچنان با مقامات چینی در عالی ترین سطوح مذاکره می کنیم تا آنکه چنین مسائلی در بطن دیپلماسی ما جای خود را بیابند."

همزمان با به صدا در آمدن فلاش دوربین ها و یادداشت برداری خبرنگاران من از بیانیه و راه حل ارائه شده احساس رضایت داشتم. پس از کنفرانس مطبوعاتی، اعضای تیم مذاکره کننده آمریکایی را برای صرف خوراک اردک مخصوص و دیگر خوراک های لذیذ چینی به عنوان پاداش به ضیافت شام دعوت کردم. ضمن صرف شام، کورت و هارولد بداقبالی های مضحکی را که در این هفته برای آنها پیش آمده بود، بازگو کردند. ما می خندیدیم و احساس آرامش داشتیم.

روز بعد به فرودگاه رفتم و از آنجا عازم داکا، پایتخت بنگلادش شدم. چن همچنان در اتاقش در بیمارستان به سر می برد. همه ما به خوبی می دانستیم که احتمال دارد فرصت دوم نیز همچون توافق اولیه از بین برود. به همین دلیل تا زمانی که او وارد خاک آمریکا نمیشد هیچ یک از ما واقعا آرام و قرار نداشتیم. بر اساس توافق صورت گرفته با چینی ها، عزیمت چن به آمریکا چند هفته ای به طول می انجامید. البته در طول این بحران آنها به تعهدات خود پایبند بودند و من اطمینان داشتم که این بار نیز چنین خواهد بود. بدین ترتیب، 19 می همان سال چن و خانواده اش وارد آمریکا شدند تا چن بتواند با استفاده از بورسیه تحصیلی که به او اعطا شده بود تحصیلاتش را در دانشگاه نیویورک آغاز کند.

چن گوانگچنگ و خانواده‌اش 19 می بالأخره وارد آمریکا شدند

من به اعضای تیم مذاکره کننده و کلیه کسانی که در سفارت آمریکا در پکن حاضر بودند، عمیقا افتخار می کنم. ما چهار سال تمام از طریق گفتگوهای راهبردی و اقتصادی و مکانیزم های دیپلماتیک مشابه آن، خود را برای مواجهه با چنین بحرانی آماده کرده بودیم تا رابطه ای مبتنی بر اعتماد در سطوح مختلف میان همتایان سیاسی برقرار ساخته و روابط دو دولت آمریکا و چین را در چارچوبی برنامه ریزی کنیم که علاوه بر حفظ منافع دو طرف و احترام متقابل، شاخص های حقوق بشر و ارزش های دیپلماتیک نیز مورد توجه قرار گیرد.

از همان آغاز مشخص بود که پیمودن چنین مسیری بسیار دشوار است. با این حال من احساس می کنم که ما ثابت کردیم این مسیر ارزش طی کردن را دارد. همچنین به استناد دلیل و منطق دریافتیم روابط فی مابین به اندازه ای مستحکم است که می تواند در برابر بحران های آتی نیز مقاومت کند. چرا که با توجه به دیدگاه ها، ارزش ها و منافع متفاوت دو دولت، بروز چنین بحران هایی در آینده اجتناب ناپذیر می نماید.

یکی از مهم ترین اهداف طرح محوری آمریکا افزایش حضور موثر کاخ سفید در امور کشورهای آسیایی است. در واقع این کار باید به شکلی صورت پذیرد که علاوه بر تامین منافع ما در مناطق غنی، آزاد و بهره مند از دموکراسی، بر تلاش های دولت برای برقراری روابط سازنده با چین تاثیر سوء نداشته باشد. در واقع هر گونه اختلاف در روابط میان آمریکا و چین می تواند نشان دهنده عدم توافق دو دولت بر سر مسائل پیش رو و یا درک متفاوت آنها از شرایطی باشد که مطلوب جهان و یا لااقل قاره آسیا است.

آمریکا به دنبال آینده ای است که در آن همگان ضمن بهره مندی از رفاه، خود را برای تامین امنیت و صلح در جهان مسئول بدانند. تنها راه تحقق چنین آینده ای متوسل شدن به روش هایی است که علاوه بر ایجاد زمینه همکاری های مشترک، چین را به سمت صراحت و آزادی بیشتر سوق دهد. به همین دلیل ما مخالف محدودیت هایی هستیم که از سوی دولت چین بر آزادی های اینترنتی، فعالان مدنی همچون چن و اقلیت های تبتی و مسلمان های اویغور اعمال می شود. به همین دلیل ما به دنبال این هستیم که با پایان دادن به مخاصمات ارضی، میان چین و همسایگانش صلح جاری شود.

چینی ها گمان می کنند ما نمی دانیم آنها تا چه اندازه پیشرفت کرده و دگرگون شده اند؛ آنها فکر می کنند که ما نگرانی عمیق آنها از بروز درگیری های داخلی و تجزیه کشورشان را درک نمی کنیم. آنها تاب تحمل انتقادات خارجی را ندارند. مدعی هستند که در حال حاضر مردم چین بیش از هر زمان دیگری از آزادی بهره مند هستند. آنها آزادند تا کار کنند، حرکت کنند، پس انداز داشته باشند و ثروت اندوزی کنند. آنها به درستی به خود می بالند که سریع تر از هر ملت دیگری در طول تاریخ توانسته اند مردم خود را از بند فقر نجات دهند. به باور آنها، روابط ما باید بر اساس منافع متقابل هر یک از طرفین و عدم دخالت در امور داخلی یکدیگر شکل گیرد.

چینی‌ها گمان می‌کنند ما نمی‌دانیم تا چه اندازه پیشرفت کرده و دگرگون شده‌اند

از این رو هنگامی که با مخالفت ما مواجه می شوند تصور می کنند که ما از حضور چین در عرصه جهانی هراسانیم و می خواهیم آن را محدود کنیم. در حالیکه ما معتقدیم اختلاف نظرات بخش طبیعی هر رابطه ای است، چنانچه مدیریت این اختلافات به تقویت همکاری های مشترک کمک می کند. محدود ساختن چین حاصلی برای ما ندارد. اصرار کاخ سفید بر این است که چین نیز باید تابع قواعدی باشد که زمینه پیوند ملت ها را فراهم می کند.

به عبارت دیگر، هنوز نتیجه مشخص نیست. چین نیز همچون ما تصمیمات دشواری پیش رو دارد. بنابراین بهتر است به دنبال راهکاری باشیم که با گذر زمان کارایی خود را از دست ندهد؛ یعنی برای حصول بهترین نتیجه تلاش کنیم ولی در برنامه ریزی ها اهداف کوچکتری را مدنظر داشته باشیم. به علاوه همواره باید قائل به ارزش های خود باشیم. چنانچه اولین شبی که چن از ما درخواست پناهندگی کرده بود به جیک و کورت گفتم، دفاع از حقوق بشر یکی از اصلی ترین منابع قدرت آمریکا است.

تصویر چن نابینا و مجروح در حالیکه در آن شب پرخطر به دنبال جایی می گردد که ملجأ آزادی و فرصت های برابر باشد (همان سفارت آمریکا) یادآور وظایفی است که عمل به آنها اثبات می کند کشورمان همچنان چراغ هدایتی برای دگراندیشان و ایده آل گرایان در سراسر جهان است.