به گزارش مشرق به نقل از مهر، مجله تايم در تحليل خود به قلم "ابيگليل هازلونر" مي نويسد: مصر از لحاظ ديپلماتيک به سمت ايران در حرکت است و بهبود روابط تهران و قاهره باعث بحثهاي زيادي در منطقه از جمله در اسرائيل شده است. مصر قصد دارد سياست هاي متفاوتي از آنچه که در دوران مبارک بود را به کار گيرد.
گگري سيک" متخصص مسائل خليج فارس در اين رابطه مي گويد "مصر در عرض حداقل دو دهه گذشته به جز ايفاي حرکت جدي در راستاي منافع آمريکا، نقش نداشته و در تمام سالهاي دولت مبارک حتي کمترين ايستادگي و اعتراضي به سياستهاي آمريکا نداشت. اما اکنون وضعيت در حال تغيير است و آمريکا بايد خود را با شرايط آتي وفق دهد. اکنون انقلابيون مصر، سياستمداران و رهبران جديد مصري بدنبال اتخاذ سياست خارجي هستند که کاملا متفاوت از آن چيزي است که در زمان مبارک اتخاذ شد که بالطبع سياست جديد شامل مترسک نبودن مصر در مقابل آمريکا، اسرائيل و بطور کلي غرب خواهد بود.
"کمال حبيب" يکي از سياستمداران که در زمان رياست جمهوري مبارک زنداني بود گفت: اکنون وقت آن فرا رسيده که هر کاري که مي خواهيم بدون کسب اجازه انجام دهيم ما ديگر نمي خواهيم روابط مبارک با آمريکا براي مصر تکرار شود.
مطلبي که باعث نگراني اسرائيل مي شود اين است که بسياري از مردم مصر خواهان بهبود روابط با فلسطينيان خصوصا ساکنين غزه مي باشند و اکنون بيشتر صحبت ها ميان عموم مردم و سياستمداران مصري مبني بر اين است که روابط بيش از سه دهه قطع شده با تهران گرم و گرم تر شود.
اوائل ماه جاري "نبيل العربي" وزير خارجه مصر خواهان بهبود روابط با تهران شد. هفته گذشته برخي گزارش ها حاکي از آن بود که تهران سفير خود در قاهره را نيز انتخاب و معرفي کرده است که البته طرفين اين خبر را تکذيب کردند.
خبرگزاري هاي مصري گزارش دادند که "علي اکبر صالحي" وزير خارجه ايران رسما براي ديدار از مصر به آنجا دعوت شده و حتي آخرين خبر اين بود که اعلام شد شرکت هاي توريستي ايران قراردادهايي با همتاهاي مصري خود امضاء کرده اند.
شايد اين خبر که روابط قاهره با تهران بهبود يابد براي معدودي خبر مناسبي نباشد، اما عکس قضيه نيز مي تواند عملي باشد، چرا که کشورهاي متحد غرب از جمله قطر و عمان که روابط خوبي هم با تهران دارند تاکنون توانسته اند به عنوان ميانجيگر ايفاي نقش کنند و حتي کشورهاي غير عرب مثل برزيل و ترکيه نيز تلاشهاي بسياري درخصوص مسائل هسته اي ايران انجام داده اند.
چنانچه فرض کنيم مصر بخواهد در بحث هسته اي ايران ميانجيگري کند يا نکند (که البته فعلا اين کار به زودي عملي نمي باشد) بحث بر سر اين نيست که مصر تمايلاتي ضد غربي دارد، بلکه مصر مايل است و قصد دارد بدون دستور گرفتن از غرب علي الخصوص آمريکا از قدرت خود براي تاثيرگذار بودن در مباحث منطقه اي بهره مند گردد. يعني دقيقا به دوران دهه هاي 1950 و 1960 ميلادي بازگردد که مصر به عنوان يک رهبر ناسيوناليست جهان عرب مشاهده مي شد.
تمامي مسائل و در واقع آتيه مصر بستگي به اين خواهد داشت که چه کسي رهبري در آنجا را به عهده خواهد گرفت. اگر چه انقلابيون و سياستمداران مايل هستند سياست هايي کاملا متفاوت از سياست هاي دولت مبارک را اجرا کنند، اما ژنرال هاي ارتش مصر که اکنون زمامدار امور هستند چندان مايل به اتخاذ مسيري کاملا عکس آنچه زمان مبارک بوده است را ندارند.
