به گزارش خبرنگار جنگ نرم مشرق، چوک فريليچ، مشاور پيشين امنيت ملي رژيم صهيونيستي، در سرمقاله خود در مرکز امور بين المللي و علمي بِلفِر (Belfer Center) با بيان اينکه تغيير رژيم در ايران بايد اولويت اول خاورميانه امروز باشد، براي اين تغيير رژيم و فروپاشي آن، 5 پيشنهاد را به اوباما مطرح کرد.
اين استاد دانشگاه تل آويو، هاروارد، کلمبيا و نيويورک در مقاله خود تحت عنوان "تمرکز بر ايران" ضمن آنکه با صراحت از "تغيير رژيم ايران" سخن مي گويد؛ مي نويسد: قيام هاي مردمي که سراسر خاورميانه را فراگرفته اند در نوع خود خيره کننده اند و از قرار معلوم نيز هنوز در ابتداي راه خود قرار دارند. چشم انداز کلي خاورميانه بعد از چند دهه سکون و بي تحرکي اکنون در برابر ديدگان ما در حال دگرگوني است. منطق حکم مي کند که آمريکا تلاش کند تحولات را در مسير مورد نظر خود هدايت کند.
بحث در اينجا، ليبي نيست. ليبي خود اهميتي ندارد بلکه اين نتيجه تحولات آن است که مي تواند تاثيرات مهمي داشته باشد. اينکه به قذافي اين امکان داده شود که در نهايت پيروز شود يا خير، تاثيرات خاص خود را بر روند آتي قيام ها در کشورهاي ديگر منطقه خواهد داشت.
مشاور امنيت ملي اسراييل که پيش از اين نيز مقالاتي را عليه جمهوري اسلامي نوشته و سخن گفتن از "لزوم تغيير رژيم در ايران" به امري عادي براي او بدل شده است، در ادامه مدعي مي شود: "با شتاب روزافزون تحولات در خاورميانه، توجهات از ايران منحرف شده است، ايراني که همه شرايط انقلابي لازم که عامل اصلي قيام هاي جهان عرب هستند، را داراست. جمعيت ناآرام و جوان ايران مثل جمعيت جوان ديگر کشورهاي منطقه است اما در عمل از آنها تحصيل کرده تر و آشناتر با جهان امروز است. تغيير رژيم در ايران بايد اولويت اول خاورميانه امروز باشد و مساله اي است که تقريبا همه هم پيمانان آمريکا در منطقه و فراتر از آن مي توانند درباره آن با هم به توافق برسند. همه خواستار سرنگوني رژيم کنوني ايران هستند. تغيير در ايران باعث تغيير کلي منطقه در همه سطوح سياسي، اجتماعي-اقتصادي و نظامي-استراتژيک خواهد شد. اين در واقع مي تواند نشانه ظهور خاورميانه جديد باشد."
وي مي افزايد: "به جاي داشتن اميدهاي واهي براي تعامل با تهران که دولت اوباما خود مي داند به جايي نخواهد رسيد، مساله اصلي، اعمال تلاش هايي با رهبري آمريکا در عرصه عمومي و پشت صحنه براي ايجاد شکاف در رژيم ايران است."
چوک فريليچ همچنين معتقد است که "تغيير رژيم در ايران بايد فقط از داخل و از سوي مردم اين کشور صورت گيرد و اساسا نمي توان آن را از بيرون اعمال کرد اما مي توان به آن کمک کرد، حمايت کرد و تغذيه و تشويق و پشتيباني لازم را براي اجراي آن ارائه نمود. نبايد اجازه داد موفقيت رژيم در مهار تظاهرات مردمي ژوئن 2009 و تظاهرات محدودتر ايام اخير ، تکرار شود."
فريليچ همچنين مي نويسد: اکنون بهترين زمان براي رهبري آمريکا جهت ايجاد يک فرايند جديد در منطقه است. آمريکا صرف نظر از هر اقدامي که بکند يا نکند، در هر صورت مورد سرزنش واقع خواهد شد . برخي مدعي خواهند شد که اين کشور به اندازه کافي مداخله نکرده است و برخي ديگر مي گويند که بيش از حد مداخله کرده است. ايران يک آزمون بزرگ است و مکاني است که رهبري آمريکا مي تواند باعث تغيير شود.
5 تدابيري که وي به اوباما آنها را توصيه مي کند، به قرار زير هستند:
1. درخواست صريح از سوي باراک اوباما از مردم ايران براي قيام عليه رژيم به جاي اظهارات دوپهلو و غيرمستقيمي که تاکنون براي حمايت از تغيير صورت گرفته است. هرگز هيچ فرصتي بهتر از اين پيش نمي آيد. اين موضوع مي تواند با نگاهي به آينده بهتر و جديد براي ايران بعد از تغيير رژيم بيان شود مثل ابراز اميد براي برقراري رابطه با آمريکا به عنوان تقدير از اين قيام.
2. گسترش جدي دامنه تحريم هايي که در حال حاضر به خاطر برنامه اتمي ايران عليه اين کشور وضع شده اند طوري که شامل رفتارهاي رژيم و تدابيرش براي مهار معترضان نيز بشود. تحريم هاي جدي نه فقط بر رژيم بلکه بر مردم ايران نيز تاثير مي گذارد. تغيير رژيم دردناک خواهد بود اما به قيمت ارزان بدست نمي آيد.
3. حمايت مالي و مادي گسترده از گروه هاي مخالف در ايران بصورت مستقيم يا پنهاني.
4. شيفتگي جوانان ايران به اينترنت و علاقه زبانزد آنها به شبکه هاي اجتماعي که تاثيرات سياسي مخرب آنها تاکنون ثابت شده است، بايد مورد بهره برداري قرار گيرد. اين کار مي تواند مثلا از طريق ارسال غيرمستقيم تعداد انبوهي آي پد و ديگر تجهيزات اينترنتي رايگان صورت بگيرد. به جاي برنامه «اتمي ها براي صلح» مي توان برنامه «اَپِل ها براي آزادي» را اجرا کرد.
5. ايران، ليبي نيست. ايران کشوري بسيار بزرگ و داراي قابليت انتقام گيري است بنابراين حتي نرم ترين گزينه هاي نظامي مثل تعيين محدوده پرواز ممنوع نيز در مورد اين کشور کارايي ندارند. اما زماني که ناآرامي گسترش يابد، برخي از تدابير بسيار محدود را مي توان اعمال کرد مثل ايجاد اختلال در ارتباطات رژيم.
وي مقاله خود را اينچنين به پايان مي رساند که: تدابير فوق احتمالا موفق به ايجاد تغيير مورد نظر در ايران نخواهد شد اما نتايج منفي آن در سطح حداقلي قرار دارند. چطور مي توانيم شکست خود را توجيه کنيم در حالي که حتي تلاش نکرده باشيم از فرصت ها استفاده کنيم؟
البته نبايد اين نکته را از نظر دور داشت که آمريکا همه اين 5 گزينه را تا کنون براي براندازي جمهوري اسلامي به کار بسته؛ اما هيچگونه موفقيتي در اين جهت کسب نکرده است. نکته ديگر اينکه بايد به اين واقعيت اذعان کرد که غرب در چند سال اخير به صراحت از اقدام جهت تغيير رژيم در ايران سخن مي گويد و از اينکه علنا از تلاش براي براندازي ايران دم بزند و موضع خصمانه خود را بروز دهد هيچ ابايي ندارد.
