ایران در سال ۱۹۷۰ به صورت رسمی عضو «NPT» شد، معاهده‌ای که بر اساس آن همه کشور‌ها حق دست‌یابی به انرژی هسته‌ای دارند.

کشورهای عضو این پیمان موظفند برای تعیین نحوه نظارت آژانس بر عملکرد خود توافقنامه دوجانبه‌ای با آژانس منعقد کنند، در سال ۱۹۹۷ کشورهای عضو «NPT» برای تقویت هدف جلوگیری از اشاعه سلاح‌های هسته‌ای توافق‌نامه تازه‌ای را بنام «پروتکل الحاقی» امضا کردند. این سند اختیارات آژانس را برای نظارت بر نحوه عملکرد کشورهای عضو نسبت به وضعیت قبل از آن بسیار افزایش می‌دهد.

جمهوری اسلامی ایران پروتکل الحاقی را در دسامبر ۲۰۰۳ (سال ۸۲ شمسی) امضا کرد ولی هنوز آن را به تصویب نرسانده است بنابراین از نظر حقوق بین‌الملل ملزم به اجرای مفاد آن نیست.

اما در جریان مذاکرات اخیر لوزان که منجر به صدور «بیانیه مطبوعاتی سوییس» از سوی طرفین و «گزاره برگ» آمریکایی شد، از اجرای پروتکال الحاقی از سوی ایران نیز سخن به میان آمده است. 

درباره پذیرش پروتکل الحاقی از سوی ایران و تعهدات آمریکا و 5+1 و  نیت‌های آژانس در قالب این پروتکل با ابراهیم کارخانه‌ای عضو کمیسیون امنیت ملی و رئیس کمیته هسته‌ای مجلس شورای اسلامی به گفتگو نشسته‌ایم که در ادامه آن را می‌خوانید.

البته این موضوع بستگی دارد به اینکه ما در مذاکرات چگونه برخورد کنیم، اگر توافق به گونه‌ای باشد که در افکار عمومی جهان، عزت و اقتدار ملت ایران به علت زیاده خواهی آمریکایی‌ها خدشه‌دار شود و آنها بتوانند فعالیت‌های هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران را به شدت محدود کرده و به صورت مدیریت شده امکان دسترسی به حریم امنیتی و دفاعی ایران را پیدا کنند؛ یقینا در این صورت جایگاه جمهوری اسلامی ایران در منطقه به شدت تنزل خواهد یافت. ولی چنانچه ایران قدرتمندانه پای میز مذاکرات ایستادگی کرده و مفاد توافق نامه براساس احترام متقابل، متوازن و به طور معقول و منطقی تدوین شود، بدون شک بر اقتدار جمهوری اسلامی ایران در منطقه خواهد افزود. بنابراین اگر توافق به گونه ای باشد که آمریکایی ها اعلام کنند که ما توانستیم ذخایر اورانیوم غنی شده ایران را از 10 تن به 300 کیلو کاهش داده و قلب راکتور اراک را که می‌توانست پلوتونیوم تولید کند منهدم و محدودیت‌های 10، 15، 20، 25 ساله و حتی فراتر از آنرا بر برنامه هسته‌ای ایران  تحمیل کرده و به مدت 15سال اجازه ورود مواد شکافت‌پذیر را به فردو که دژ مستحکم برنامه هسته‌ای ایران است از آنها سلب کنیم، مسلما چنین توافقی از عزت و اقتدار جمهوری اسلامی ایران در منطقه  می‌کاهد.

جمهوری اسلامی ایران در طی سال های 82 تا 84 فعالیت‌های هسته‌ای خود را تحت عنوان اقدامات شفاف‌ساز به حال تعلیق در آورد که این اقدام نه تنها تاثیر مثبتی نداشت بلکه بر زیاده خواهی غربی‌ها افزود، به گونه‌ای که پس از توقف کامل فعالیت‌های هسته‌ای ایران در آن زمان، آنها مجددا موضوع موشک‌های دور برد را  مطرح کردند و اکنون نیز در ادامه همان سناریوی توقف 18 ماهه فعالیت‌های هسته‌ای و پذیرش محدودیت‌های شدید، موضوع دسترسی به اسناد، دانشمندان، اماکن نظامی و امنیتی حساس کشور را تقاضا می‌کنند. بنابراین بدون شک مذاکره با دشمنی که از مذاکرات به عنوان یک اهرم برای اعمال توطئه استفاده می‌کند نه تنها فایده‌ای ندارد، بلکه امنیت ملی کشور را نیز مورد تهدید جدی قرار می‌دهد.

طرف مقابل به دنبال حل موضوع نیست بلکه به دنبال هموار ساختن راهی است که از طریق آن بتواند به اهداف شوم از قبل طراحی شده خود برسد، طبق فرمایشات مقام معظم رهبری نرمش قهرمانانه به عنوان یک تاکتیک بوده است نه به معنای پذیرش، اگر نرمش به عنوان یک نقطه ضعف تلقی شود بدون شک دشمن سعی می‌کند از همان نقطه وارد شود متاسفانه در مذاکرات در مواردی عقب نشینی جای نرمش را گرفت و بر زیاده خواهی آمریکایی‌ها افزود لذا جا دارد که تیم مذاکره‌کننده قدرتمندانه و قهرمانانه در واپسین روزهای توافق مانع از تضییع حقوق هسته‌ای، عزت و اقتدار ملت ایران و خون بهای شهیدان شود.

آمریکایی‌ها با تلقی اینکه ایران مصمم به توافق است بر زیاده خواهی خود افزودند و به مرور با عقب نشینی تیم مذاکره کننده از سقف خواسته‌ها بر شدت محدودیت‌های خود علیه جمهوری اسلامی ایران دامن زدند و متاسفانه عقب نشینی از خواسته‌ها جای نرمش قهرمانانه را گرفت. بیش از 40 داده شفاف در برابر یک ستانده مبهم بر نگرانی‌ها افزوده است. کاهش تعداد سانتریفیوژهای نصب شده  از بیش از 19000 به حدود 6000 دستگاه و ممنوعیت 15 ساله غنی‌سازی در فردو یک نمونه بارز از آن است.

عملا فلسفه تدوین پروتکل الحاقی اعمال محدودیت و فشار بیشتر بر کشورهای بود که عضو NPT شده اند، در حال حاضر پروتکل الحاقی که برای پنج کشور قدرتمند صاحب سلاح هسته‌ای است کاملا متفاوت با سایر کشورهای اجرا کننده آن است لذا پروتکل الحاقی اهرمی است برای کنترل بیشتر کشورهایی که فناوری هسته‌ای در اختیار دارند و سیاست‌های آنها در راستای منافع قدرت‌های سلطه‌گر به ویژه آمریکا نیست که در این کشورها آژانس به عنوان یک عامل هموار کننده توطئه عمل می‌کند.

وضعیت ایران با هیچ‌کدام از کشورهای دیگر جهان قابل مقایسه نیست یعنی اگر 120 کشور پروتکل الحاقی را پذیرفته‌اند، جمهوری اسلامی ایران با هیچ‌کدام از این کشورها در یک مسیر قرار ندارد چراکه هویت جمهوری اسلامی ایران، استکبارستیزی است، بنابر این یک تقابل دائمی بین جمهوری اسلامی ایران و قدرت‌های زورگو و سلطه‌گر که بیشترین نفوذ را در آژانس دارند، وجود خواهد داشت. آمریکا 36 سال است که علیه ملت ایران در حال توطئه است.

 پس از فرو پاشی شوروی با دو قطبی شدن جهان، لیبرال دمکراسی آمریکایی در مقابل اسلام ناب محمدی (ص) که کانون جوشان آن جمهوری اسلامی ایران است قرار دارد،  لذا آمریکا دشمن اصلی خود را در این تقسیم‌بندی اسلام انقلابی می‌داند که برگرفته از دکترین استکبار ستیزی امام‌خمینی (ره) و در استمرار آن مقام معظم رهبری(مدظله) است. بنابراین ما نمی‌توانیم به بهانه پذیرش 120 کشور جهان که اکثریت آنها فاقد هر نوع تاسیسات هسته‌ای هستند پروتکل الحاقی را آنگونه که آنها می‌خواهند، بپذیریم. قبول بدون قید و شرط پروتکل الحاقی یعنی موافقت با ورود دشمن به حریم امنیتی و دفاعی کشور، که چنین اتفاقی هرگز محقق نخواهد شد.

حتی اگر ما پروتکل الحاقی را بطور کامل بپذیریم و به تمامی خواسته‌های هسته‌ای آنها تن بدهیم باز آنها دست از سر ملت ایران بر نخواهند داشت چرا که تا زمانی که ملت ما به ارزش‌های انقلاب و حفظ دستاوردهای آن پایبند باشد، دشمنی آمریکا با ملت ایران تمامی ندارد و آنها توطئه‌های زنجیره‌ای خود را به اشکال دیگر از قبیل تروریسم، حقوق بشر و یا سایر موارد ادامه خواهند داد و این چیزی است که آمریکایی‌ها بارها آن‌را اعلام کرده‌اند. حال سوال این است وقتی طرف مذاکره‌کننده رسما اعلام می‌کند که به تحریم‌ها ادامه خواهد داد و دست از تهدید بر نخواهند داشت، چرا ما باید به آنها امتیاز بدهیم و در مقابل آنها تعهد پذیر باشیم.

آمریکایی‌ها حتی معاهدات بین‌المللی را هم در صورتی می‌پذیرند که با منافع آنها در تضاد نباشد که از جمله آن "معاهده کیوتو" است. از طرفی آمریکایی‌ها دشمن ملت ایران هستند و ما نمی‌توانیم به دشمن اعتماد کنیم. در توافق ژنو، ایران به تمامی تعهدات خود عمل کرد ولی آنها عهد شکنی کردند و حتی تحریم‌های جدیدی نیز علیه ملت ایران وضع کرده‌اند بنابراین در این دوره از مذاکرات اکنون نوبت راستی آزمایی 5+1 در قبال پرونده هسته‌ای ایران است. نکته دیگر این که با توجه به حساسیت و دشمنی دیرینه آمریکا علیه ملت ایران هیچ تضمینی وجود ندارد که تعهداتی را که دولت اوباما پذیرفته است دولت بعدی به آن پایبند باشد؛ بنابراین در شرایطی که حتی دولت اوباما در توافق ژنو به تعهدات خود پایبند نبوده چطور می‌توان مطمئن بود که دولت بعدی در آمربکا به تعهدات اوباما پایبند باشد.

همان‌گونه که مقام معظم رهبری بارها فرموده‌اند آمریکایی‌ها اهل حیله و نیرنگ هستند. تیم مذاکره کننده باید مراقب باشد در زمین نیرنگ دشمن بازی نکند، چراکه اکنون آمریکایی‌ها برای آنکه فکت شیت ظالمانه خود را تثبیت کنند بر سر مواردی عهد شکنی (دبه) می‌کنند تا تیم مذاکره کننده را وادار کنند که به فکت شیت آنها تن بدهد بنابراین حیله و نیرنگ آمریکایی به گونه‌ای نیست که غیر طبیعی جلوه کند بلکه هنر حیله‌گر ان است که از ترفندی استفاده کند که طرف مقابل خود به سراغ نیرنگ برود.

آمریکایی‌ها بدون شک سعی می‌کنند حیله‌های خود را به وسیله ابزارهای رسانه‌ای بزرگ در جهان پوشش دهند و در افکار عمومی جهان طوری وانمود کنند که رضایتی از آنچه با ایران توافق شده ندارند، چرا که این موضوع خود یکی از موضوعات مشاجرات کنگره آمریکا با اوباماست که اگر ایران حاضر به مذاکرات و قصد دادن امتیاز به آمریکا را دارد شما باید امتیازات بیشتری از ایران دریافت کنید و این دعواهای رسانه‌ای همه بر سر گرفتن امتیازات بیشتر از ایران است.