به گزارش مشرق، دنیس راس در پایگاه اینترنتی پولیتیکو می نویسد: مذاکرات اتمی بین ایران و آمریکا به نظر می‌رسد به بن‌بست رسیده باشد. این در حالی است که شاهد یکه‌تازی نیروهای ایران در کودتا در یمن، پشتیبانی این کشور از ماشین جنگی اسد در سوریه، دخالت در امور عراق و همکاری این کشور با حزب‌الله به‌عنوان عاملش در نزدیکی مرزهای اسرائیل هستیم. امروز شاهد نوعی آسیب‌دیدگی در جبهه متحدان آمریکا در منطقه هستیم به‌طوری که آنها شاهد یکه‌تازی ایران و جبهه مقاومت آن در سراسر منطقه هستند. این تحولات همزمان و بن‌بست در مذاکرات هسته‌ای و حرکت‌های تجاوزکارانه ایران در منطقه، اتفاقی نیست. این موضوع باید درس‌هایی برای رئیس‌جمهور اوباما به همراه داشته باشد.
بن‌بست اتمی با وضعیت موجود تنها در حالتی از بین خواهد رفت که واشنگتن بار دیگر در منازعات بیشمار در منطقه دخالت کند. یمن در حال حاضر آسیب‌پذیر است و خانواده سلطنتی عربستان پس از درگذشت ملک عبدالله حالتی آشفته دارند.
در جریان مذاکرات اتمی در یک‌سال اخیر شاهد عقب‌نشینی‌های سخاوتمندانه از طرف غرب بوده‌ایم. گروه 1+5 در برابر موضوع غنی‌سازی ایران عقب‌نشینی و با این موضوع که تهران شمار سانتریفیوژهای خود را کاهش ندهد و اینکه می‌تواند یک برنامه غنی‌سازی در مقیاس صنعتی پس از یک دوره زمانی داشته باشد، موافقت کرده است.
ایرانی‌ها در 10 سال گذشته با وجود بازگشت بر سر میز مذاکره و برخی عقب‌نشینی‌ها اما توافقات محدودی داشته‌اند. با وجود آنکه یک‌سال از توافق بر سر چارچوب طرح اقدام مشترک می‌گذرد اما [آیت‌الله] علی خامنه‌ای رهبر عالی ایران باز هم به این موضوع اشاره دارد که ایران می‌تواند بدون توافق هم به راه خود ادامه دهد.
در حقیقت مذاکره‌کنندگان وی تنها به دنبال عقب‌نشینی بیشتر غرب هستند تا اینکه پیشنهادات جدیدی ارائه دهند. حالا زمان آن فرارسیده است که راهبرد جدیدی را طرح‌ریزی کنیم.
این راهبرد باید به گونه‌ای باشد که ارزش‌های جمهوری اسلامی و تاثیرگذاری آن در خاورمیانه و اقتدار آن را از درون تهدید کند. باید عقب‌نشینی در مذاکرات اتمی متوقف شود تا شاهد توافقی قابل قبول باشیم. مقامات ایرانی باید به این درک برسند که عقب‌نشینی بیشتری از طرف غرب برای رسیدن به توافق وجود نخواهد داشت و زمان مذاکره در حال پایان است.
لازم است ایران این موضوع را بداند که نگرانی ما درباره رسیدن به توافق با این کشور نیست بلکه نگرانی ما درباره رفتار این کشور در منطقه است. ما باید به طور جدی و به گونه‌ای رفتار کنیم که توازن قدرت در سوریه به هم بخورد و باید هزینه‌های حمایت ایران از خاندان اسد در سوریه را بالا ببریم تا زمینه منافع حاصل از یک توافق سیاسی را فراهم کنیم.
در عراق ما باید درباره تهاجم ایران در این کشور تحت پرچم مقابله با داعش نگران باشیم. مقابله با داعش باید در چارچوب همکاری بین ارتش عراق و همکاری نزدیک آن با آمریکا و همپیمانان عرب آن تعریف شود. در خلیج‌فارس واشنگتن و ریاض باید در همکاری با هم راه‌های آبی را امن کنند و ایران را منزوی سازند. ایران تنها در صورتی عقب‌نشینی خواهد کرد که بداند دیگر شاهد عقب‌نشینی از طرف غرب نخواهد بود.
در کنار این راهکارها آمریکا باید به دنبال سیاستی جنگ‌طلبانه ضد تهران باشد و سیاست تحریم‌های اقتصادی خود را تکمیل کند. مقامات دولت آمریکا و رسانه‌ها باید توجه‌ها را به رفتار سرکوبگر رژیم ایران جلب کنند.
این رفتار ما نه‌تنها باید ارزش‌های ما را نشان دهد بلکه باید الهام‌بخش مخالفت‌های سیاسی در داخل ایران با رژیم باشد. زمانی که رژیم ایران در داخل تحت فشار باشد آنگاه درباره هزینه ناشی از سختگیری‌های سیاسی خود در موضوع اتمی تجدیدنظر خواهد کرد.
از آنجا که قرار است مذاکره‌کنندگان آمریکایی بار دیگر در هفته آینده با همتایان ایرانی خود دیدار کنند آنها نباید از دور شدن از میز مذاکرات و حتی تعلیق آن از سوی ایران سرکش هراسی داشته باشند. یکی دیگر از راه‌های فشار بر ایران این است که موارد عقب‌نشینی گروه 1+5 در برابر ایران و تحرک کم ایران را علنی کنیم.
اگر این کار صورت گیرد ما می‌توانیم پوچ بودن ادعاهای ایران را و اینکه آنها خواهان داشتن یک برنامه اتمی بومی برای تولید انرژی هستند و رهبر عالی آنها می‌گوید نیاز به توافق ندارند، اثبات کنیم. این موضوع سبب می‌شود زمینه حمایت بین‌المللی برای افزایش فشارها بر ایران را فراهم کنیم.
در حالی که ممکن است در حال حاضر ایجاد یک جبهه متحد داخلی در آمریکا دشوار باشد اما کاخ سفید باید عاقلانه رفتار کند و قوانین گوناگونی را در تعامل با کنگره به تصویب برساند. نگرانی کنگره با توجه به جهت‌گیری مذاکرات غیرمعقولانه به نظر نمی‌رسد. برای اطمینان بیشتر باید بدانیم دولت آمریکا هم به سهم خود هم‌اکنون نگرانی‌هایی مشروع درباره اتحاد و یکپارچگی در گروه 1+5 دارد. کاخ سفید هم‌اکنون با مخاطبانی سازنده در کنگره روبه‌رو است که تعامل با آنها می‌تواند راه‌حل‌هایی برای این موضوعات تنش‌زا پیدا کند. در پایان نبود دخالت کنگره و تصویب هرگونه توافق حاصله به معنای بی‌اثر بودن آن است. آمریکا و ایران همچنان دشمن همدیگرند. شاید دشمنان بتوانند درباره موضوع کنترل تسلیحات با هم گفت‌وگو کنند اما روش رسیدن به توافق با ایران نمی‌تواند دیگر شاهد عقب‌نشینی بیشتر گروه 1+5 باشد. اگر ما خواهان توافقی قابل پذیرش با ایران در این مرحله هستیم رهبران ایران لازم است بیش از آنکه چیزی را به دست آورند، چیزهایی را از دست بدهند.
منبع: وطن امروز
