گروه بین‌الملل مشرق، مرکز مطالعاتی فلسطین در مقاله‌ای به بررسی ابعاد مصیبت‌ها و رنج‌های کودکان فلسطینی زیر سلطه اشغالگران صهیونیستی اشاره کرده و نوشت که اسرائیل از زمان اشغال کرانه باختری و نوار غزه در جنگ سال 1967 عادت کرده که کودکان را بازداشت کند، اما روند ربایش کودکان فلسطینی در سالهای انتفاضه اول که از دسامبر سال 1987 آغاز شد، شتاب بیشتری به خود گرفت. اتهام مطرح شده بر ضد بیشتر کودکان در آن زمان پرتاب سنگ به سوی نظامیان اسرائیل و خودروهای آنها بود. در انتفاضه دوم رژیم صهیونیستی ربایش کودکان را تبدیل به یک اقدام روشمند کرد و بیش از پیش آن ها را مورد تجاوز و بازداشت قرار داد. این رژیم حتی کودکان کمتر از 14 سال را نیز به زندان محکوم می‌کرد.

اشغالگران اسرائیلی با کودکان به عنوان عناصر خرابکار تعامل می‌کردند و آنها را از کمترین حقوق خود که منشورهای بین‌المللی به آن‌ها داده است، محروم می‌کردند، حق عدم بازداشت بی هدف از سوی اشغالگران و دانستن علت اشغال از سوی آنها و حق داشتن وکیل و تماس با خانواده بعد از بازداشت و حق خانواده کودکان در اطلاع از علت و مکان نگهداری کودکان، از کمترین حقوقی بود که کودکان فلسطینی از آن بی‌بهره بودند.

در خصوص آمار کودکان بازداشت شده در سرزمین‌های اشغالی سازمان حقوق بشری "بتسلیم" در سرزمین‌های اشغالی در گزارشی این تعداد را بالغ بر 835 فلسطینی دانست که بین سالهای 2005 تا 2011 ربوده شده‌اند. بیشتر این افراد یعنی 500 نفر از آنها 16 سال سن دارند، 255 نفر دیگر 14 ساله هستند و تعداد 34 نفر از آنها نیز کمتر از 13 سال سن دارند.

بر اساس گزارشی که در سال 2013 از بخش اطفال و جوانان وزارت امور اسرا و آزادگان فلسطینی منتشر شد، صهیونیست‌ها در آن زمان 321 کودک فلسطینی را در بازداشت داشتند که 4 درصد از آنها بازداشتی اداری بودند و هیچ اتهامی برای آنها وجود نداشت. 3 درصد از این تعداد دختر هستند و 56 درصد از آنها در داخل سرزمین‌های اشغالی هستند. جمعیت زنان برای فلسطین نیز در گزارش دیگری اعلام کرد که تعداد کودکان فلسطینی بازداشت شده در زندان‌های اسرائیلی در فوریه سال 2014 میلادی بالغ بر 230 نفر است.

همانطور که شهروندان بزرگسال فلسطینی از اشغالگری‌های صهیونیسم و تجاوزهای آنها بر ضد حقوق بشر خسته شده‌اند، کودکان نیز در وضع بدی قرار دارند، نظامیان و مقامات رژیم اشغالگر قدس بنا بر مزاج نظامیان اسرائیلی در ایست و بازرسی‌ها اقدام به بازداشت کودکان می کنند. این بیشترین مورد ربایش کودکان است و البته در برخی موارد منازل فلسطینی‌ها در ساعات اولیه صبح یا نیمه های شب محاصره می شوند تا کودکان بازداشت شوند. آنها در زمان بازداشت مورد ضرب و شتم قرار می گیرند و دست و پاها و چشم‌های آنها بسته می‌شود و در قسمت پشتی خودروهای نظامی رها می‌شوند.


کودکان بازداشت شده ابتدا در مراکز تحقیقات نظامی و مراکز پلیس نگهداری می‌شوند. آنها بلافاصله بعد از ورود به این مراکز در زندان‌ها قرار می‌گیرند یا اینکه مستقیما به اتاق بازجویی برده می‌شوند. در جریان بازجوییها هیچ نظارتی از سوی صلیب سرخ جهانی یا وکلای فلسطین صورت می‌گیرند و صهیونیست‌ها وحشیگری های زیادی را انجام می‌دهند.

این مقاله ضرب و شتم و مجبور کردن کودکان به ایستادن در ساعت‌های طولانی و محروم کردن آنها از خواب و غذا و ریختن آب سرد بر روی کودکان و بلافاصله ریختن آب داغ بر روی آنها را از جمله شکنجه‌های کودکان در بازداشتگاه های اسرائیل برشمرد و تاکید کرد که آویزان کردن کودکان به یک میله که گاها به صورت بر عکس است و شوک وارد کردن با جریان برق و تجاوزهای جنسی متعدد و تهدید به تجاوز به عنف از جمله شکنجه‌های دیگری است که در بازداشتگاه های صهیونیستی علیه کودکان رواج دارد.

بسیار اتفاق می‌افتاد که کودکان زیر شکنجه‌های سخت به گناه نکرده خود اعتراف می کنند، همچنین گاهی ورقه‌هایی را به کودکان می‌دهند که با زبان عبری نوشته شده و کودک در حالی که هیچ چیز از آن متوجه نمی‌شود، مجبور است زیر آن را امضا کند.

جنبش بین المللی دفاع از کودکان شاخه فلسطین در گزارشی در رابطه با این نوع بازجویی‌ها در سال 2009 اعلام کرد که در 81 درصد از این شکنجه‌ها کودکان اعتراف می‌کنند و در 32 درصد برگه‌های اعترافی برای امضا به آنها داده می‌شود که عبری است.
 
بعد از شکنجه و اعتراف گرفتن به کارهای نکرده، کودکان معمولا به زندان‌های اسرائیل فرستاده می‌شوند. غیر از زندان عوفر که در کرانه باختری قرار دارد، بقیه زندان‌های صهیونیست‌ها در سرزمین‌های اشغالی است و 56 درصد از فلسطینی ها در این زندان‌ها محبوس شده اند. این در حالی است که بر اساس ماده 76 از توافق چهارم ژنو نگهداری زندانی مناطق اشغال شده در خارج از این مناطق ممنوع است.

اوضاع زندان‌ها نیز مملو از موارد متعدد تجاوز به حقوق زندانیان است، این زندان‌ها از شرایط انسانی برای زندگی محروم هستند. نفوذ آب به داخل زندان‌ها در زمستان و انواع بوهای بد به علت ازدحام در آنها و اوضاع بد سرویس‌های بهداشتی و کمبود اشعه آفتاب در آنها و غذای بد و ناکافی و عدم نظافت و وجود گسترده حشرات موذی و کمبود لباس و ممنوعیت دیدار با خانواده‌ها برخی از این شرایط غیر انسانی است که رژیم صهیونیستی برای کودکان زندانی فلسطینی مهیا کرده است.


همچنین در بسیاری  موارد کودکان فلسطینی با قاتلان و مجرمان و منحرفان با هم زندانی می‌شوند که مورد آزار و اذیت‌های زندانیان دیگر نیز قرار می‌گیرند.

اوضاع بهداشتی اسرای کودک بسیار بد است، بسیاری از کودکان دچار تنگی نفس و بیماریهای چشم و دندان و روماتیسم و بیماریهای دستگاه گوارش و پوستی می‌شوند. در این موارد معمولا کودکان بیمار به بیمارستان های بیرون از زندان انتقال می‌یابند پزشکی در داخل زندان وجود ندارد، این مورد نیز بر اساس ماده 91 توافق چهارم ژنو خلاف مقررات است. آمارهای وزارت اسرای فلسطین نشان می‌دهد که بیش از 40 درصد بیماریهایی که کودکان فلسطینی در بازداشت دچار آن می‌شوند، ناشی از شرایط نادرست بازداشت آنها و نوع غذایشان یا عدم وجود نظافت در زندان هاست.

کودکان فلسطینی با ورود در زندان ها از حق آموزش نیز محروم می‌شوند، به عنوان مثال در زندان تلمود تنها 30 درصد از کودکان اسیر از سوی یک معلم خواندن و نوشتن ابتدایی را یاد می‌گیرند، آنها شش ساعت در هفته به کلاسی می روند که در چهار روز توزیع شده است. این در حالی است که روش‌های آموزش فلسطینی یا هیچ کتاب درسی در اختیار آنها قرار داده نمی‌شود.

حکم‌های سنگین برای کودکان

رژیم صهیونیستی معمولا حکم‌های سنگین و غیر قابل باوری برای کودکان و نوجوانان فلسطینی صادر می‌کند، در یکی از این موارد یک کودک به حبس ابد محکوم شده بود، سه نفر نیز تاکنون به 15 سال زندان محکوم شده‌اند. بسیاری از آنها نیز به یک تا سه سال زندان محکوم می‌شوند. بیشتر حکم‌ها همراه با غرامت مالی است که از 1000 تا 6000 شیکل ( 250 تا 1500 دلار) متفاوت است. این در حالی است که جریمه مالی کودکان از نظر قوانین بین‌المللی ممنوع است.

نوزادانی که در زندان متولد می‌شوند

برخی از کودکان فلسطینی از مادرانی متولد می‌شوند که در داخل زندان‌های اسرائیل محبوس هستند، مرفت طه  21 ساله از قدس و منال ناجی محمود غانم 32 ساله از طولکرم دو نمونه از زنانی هستند که در سال 2003 در زندان اسرائیل وضع حمل کرده اند. تولد کودک در زندان آثار سخت روانی و جسمی بر نوزادان ایجاد می‌کند و معمولا کودکان بعد از خروج از زندان قادر به همزیستی با محیط بیرون نیستند.


مصیبت‌های کودکان بعد از آزادی 

بیشتر کودکان فلسطینی بعد از آزادی از زندان دچار بیماری‌های روانی می‌شوند، این موضوع آثار منفی در تحصیلات آن‌ها دارد و آنها را پرخاشگر بار می‌آورد، عوارض ناشی از ترس و ادرار بی‌اراده و میل به خشونت و بی خوابی و دیدن خواب های پریشان و افسردگی از جمله این علائم و بیماریها هستند.

جمعیت زنان برای فلسطین در گزارش خود اعلام می‌کند که میزان این علائم برای کودکان معمولا شدیدتر از بزرگسالان است، چرا که آنها تجربه کافی در زندگی ندارند و همچنین ابزارهای دفاعی کمتری نیز در بدن خود دارند و فشارهای بیشتری بر آنها تاثیر می‌گذارد. این گزارش شک و سردرد و افسردگی و عصبی بودن و سردرد را از جمله بیماری‌هایی دانست که کودکان بعد از آزادی با آن دست و پنجه نرم می‌کنند.

وسام حویل وکیل فلسطین از مرکز مداوا و آماده سازی قربانیان شکنجه می گوید که 44 درصد از کودکان فلسطینی آزاد شده از زندان صهیونیست‌ها از بیماریهای روانی رنج می‌برند که ناشی از شوک بازداشت و شکنجه‌ها و سختی‌های داخل زندان است.

ابعاد تناقض جنایت‌های صهیونیست‌ها با قوانین بین‌المللی

جنایت‌های رژیم صهیونیستی بر ضد کودکان فلسطینی طبعا مغایر با معاهده‌های بین‌المللی و قوانین حقوق بشر است. ابعاد این تناقض‌ها در زیر بررسی می‌شود.

ماده 77 از پروتکل الحاقی اول توافق که در ژوئن سال 1977 به امضا رسیده، در حمایت از قربانیان منازعات بین‌المللی مسلحانه با بررسی موضوع کودکان تاکید دارد که:

کودکان باید در جنگ‌ها مورد احترام ویژه باشند، آن‌ها باید حمایت های لازم را برای مقابله با هر نوع خدشه وارد شدن به حیا و آرامش آنها ببینند و باید طرف‌های درگیر کمک‌های مورد نیاز آنها را تامین کنند.

کودکان در صورت بازداشت شدن در ارتباط با مسایل مربوط به جنگ باید در مکان هایی غیر از مکان نگهداری بزرگسالان نگهداری شوند.


در ماده 37 از توافق حقوق کودکان مصوبه مجمع عمومی سازمان ملل در تاریخ 20 نوامبر سال 1989 که حتی اسرائیل نیز آن را تایید کرده، آمده است:

دولت‌های طرفین تنازع باید ضمانت کنند که هیچ کودکی در معرض شکنجه و دیگر بد رفتاریها از این نوع و مجازات‌های سخت و غیر انسانی و ذلیلانه قرار نگیرند. مجازات اعدام یا حبس ابد نیز به علت جنایت‌هایی که کودکان کمتر از 18 سال انجام داده‌اند، نباید برای آنها در نظر گرفته شود.

هیچ کودکی نباید به صورت غیر قانونی از آزادی خود محروم شود. بازداشت یا زندانی کردن کودکان باید بر اساس قانون باشد و باید به عنوان آخرین گزینه و در کوتاه‌ترین زمان ممکن مورد استفاده قرار گیرد.

هر کودکی که از حق آزادی محروم مانده است، باید به سرعت کمک های قانونی و دیگر کمک‌های لازم را دریافت کند.

در ماده 16 از همین توافقنامه آمده است: هیچ تعرض یا اقدام غیر قانونی نباید زندگی کودک را مورد خدشه قرار دهد یا آبرو و وجهه وی را مخدوش کند. کودک حق دارد که قانون در برابر انواع تعرض‌ها از وی حمایت کند.


شهادت کودکان زندانی

در گزارشی که مرکز الاسیر فلسطین منتشر کرده، محمد عطا زعول گفت که نظامیان اسرائیل روی وی ریختند و با هر وسیله‌ای که داشتند، او را کتک زدند، آنها بعد لباس‌های او را بیرون آورده و او را در بشکه آب بسیار سرد به مدت نیم ساعت نگه داشتند تا جایی که بی هوش شد. وقتی به هوش آمد، بازجو او را روی صندلی نشاند و او را زیر کولر قرار داد، بعد از آن دو شلنگ آب سرد و داغ را روی وی قرار داد و به تناوب آبها را به سمت وی می‌پاشید.

در گزارش دیگری از همین مرکز "مفید حمامره" کودک 17 ساله فلسطینی می گوید که 15 نظامی اسرائیل ساعت 12 شب به منزل آن ها حمله کردند و او را چشم و دست و پا بسته به بیرون بردند. آنها در همان خودروی جیپ اسرائیلی کتک زدن وی را شروع کردند. در مرکز بازجویی، نظامیان لباس‌های او را در آوردند و آب بسیار سرد به روی وی پاشیدند.

سنا عمرو دختر نوجوان 14 ساله فلسطینی از ساکنان شهر الخلیل می‌گوید در سال 2003 به دست اسرائیلی‌ها ربوده شد و در زندان رمله در بخش زنان قرار گرفت. آنها وی را به برنامه ریزی برای چاقو زدن یک شهرک نشین صهیونیست متهم می کردند. 5 ماه بعد از بازداشت، دادگاه یک سال زندان برای وی برید.

کوچک ترین اسیر فلسطینی که الان در زندان اشغالگران اسرائیل است، رشید رسمی الرشق است که 14 سال سن دارد، وی از منطقه قدیمی قدس شرقی است و در 10 فوریه سال 2014 بازداشت شد. وی که هنوز در زندان شارون زندانی است، می گوید بعد از بازداشت شدن به اتاقی برده شد که پر از موتورهای خودروها و ترانس‌های برق بود، در آنجا دو نظامی وارد شدند و او را با ضربه‌های لگد کتک زدند.

مدتی بعد آنها وی را به بازداشتگاه المسکوبیه بردند، تحقیقات از وی 30 روز ادامه داشت. در یکی از روزها او را بدون لباس تا صبح رها کردند. وی با فشارهای شدیدی از سوی زندانبانان مواجه بود و همواره مورد دشنام و فحاشی و اهانت قرار می‌گرفت. آنها با صداهای وحشتناک مانع از خوابیدن وی می‌شدند.