به گزارش گروه سیاسی مشرق، پرویز سروری نماینده سابق مردم تهران در مجلس شورای اسلامی و عضو شورای شهر تهران، طی یادادشت ارسالی برای مشرق، نوشت: امروزه رقابت در کسب موقعیت های شغلی ممتاز در میان مردان و زنان روز به روز بیشتر شده است؛ و بیشتر زنان کوشیده اند تا با نشان دادن استعدادها و توانایی های خود در عرصه های کاری، عقب ماندگی های قرن های گذشته را جبران نمایند و با سرعت و دقت در راه کسب امتیازات اجتماعی و از آن جمله اشتغال پیشتاز گردند؛در این راه، موانع متعددی بر سر راه آنها دیده می شود: اقتضائات طبیعی، دل بستگی های خانوادگی، تعصبات فرهنگی یا دینی، پیشینه های تاریخی، ادبیات ملی، و... ؛بر پایه همین تحلیل می توان اذعان نمود که تضارب و یا تنازعی بین جامعه مردان و زنان در عرصه اشتغال بوجود آمده که رنگ و بویی از جنس معنویت و مدیریت اسلامی ندارد.
پذیرفتن این نکته سهل است که در این ستیز نابرابر، با وجود همه موانع یاد شده ، دو طیف زن و مرد در صحنه اشتغال پیش رفته اند و بهای سنگین انسانی-اسلامی شرکت در اشتغال فعال خویش را پرداخته اند. بدین روی، برخی از آنان از نعمت داشتن خانواده ای گرم و صمیمی محروم گشته اند و برخی دیگر نعمت سلامت و توان جسمی خویش را در گروی این مبارزه قرار داده اند؛و قطعا این روند مطلوب دیانت ما نیست.
سیر تکوینی اشتغال زنان و مردان بیانگر آن است که بصورت اعم آنها به تمام باورها، سنت ها و عادات پشت پا زده اند و در صدد ایجاد جامعه ای دیگر با باورها و سنت های جدید برآمده اند و بعضی دیگر در ضمن پای بندی به اعتقادات و باورها، به طراحی نظامی نوین در راه تحقق خواسته هایشان برخاسته اند. به عنوان مثال برخی از زنان جامعه ما براثر فرسایش اجتماعی موجود در جامعه ما در مقابل جنس مخالف خود ایستاده اند و جنبش های طرف داری از حقوق زنان را پایه گذاری نموده اند و دسته ای دیگر مردان را نه مقابل، که مکمل خویش خوانده اند و کوشیده اند تا ضمن کسب حقوق شرعی و قانونی خود، به حقوق جنس مخالف احترام بگذارند و در عین استفاده از توانایی ها و تجربیات مردان، استقلال خود را نیز در عرصه اشتغال حفظ نمایند ؛ولیکن امروز تمام اقشار یادشده به این نکته معترف هستند که رابطه زن ومرد در نظام و ساختار اداری و مدیریتی نیازمند بازتعریف بر پایه معنویت، عقلانیت و عدالت می باشد.
به نظر می رسد تنظیم قواعد رابطه زن و مرد براساس شرع و کارآمدی سازمانی زنان را قادر خواهند نمود تا با اصالت دادن به سنگر «خانه» در «اجتماع» نیز به نحو شایسته، ضمن رعایت حدود الاهی، به وظایف قانونی و اجتماعی خود عمل کنند و با احساس استیفای حقوق انسانی و شرعی خود، به رضایت خاطر برسند و در سایه این اطمینان و آرامش، مهبط قرار و قوام خانواده گردند؛ امری که هم اکنون خلاء آن محسوس و پاشنه آشیل تمام فعالیت و عملیات های کارآمدسازی نظام دینی ایران شده است و در صورتی که با این عینک به مقوله رابطه زن ومرد بنگریم،شهرداری تهران از نقطه مناسبی اقدام به اصلاح گری این شرایط نموده است.
طرح تفکیک جنسیتی در درون مایه خود نباید به انفعال و یا انزوای جامعه مرد از زن و یا بالعکس بینجامد؛متولیان این طرح باید با در نظر گرفتن تجریبات موفق حضور زن در صحنه های مختلف نظیر دفاع مقدس، جهاد سازندگی و تربیت نسل فرهیخته و متفاوت از گذشته به بازآفرینی نظام تعامل بین این دو طیف بپردازند و یادشان باشد که زنان جامعه ما در دوران انقلاب اثبات کرده اند که هرچند مرجع نمی باشند، اما می توانند مرجع پرور باشند و اگرچه حاکم نیستند، اما به تعبیر معروف «با همان دستی که گهواره را می گردانند، جهان را نیز می چرخانند.»
قاعده حضور زن و مرد در عرصه اشتغال، هم به اخلاق نیاز دارد و هم به حقوق؛ در جامعه ای که با فریب، عفاف را یک ریاضتِ بدون جهت و غیر عاقلانه نشان داده می شود و حجاب یک رعایتِ با زحمت و غیرعادلانه معرفی و بی عفافی و بی حجابی را نوعی آزادی درونی و بیرونی برمی شمرند و در این عصر که هرچقدر دستهای کار کردن و پاهای راه رفتن تواناتر می شود به عوض چشمهای دیدن، لوچ تر و احول تر می گردد، دائماً «وهم» فربه و «فهم» لاغر می شود و این طوفان تباه کننده، که حامل مرگ ایمانها و ارزشهای راستین است باید رابطه زن و مرد تعریف صحیحی مبتنی بر ارزشهای دینی شود که به نظر می رسد شهرداری تهران با فهم این مقوله گام در راهی پرخطیری قرار داده که باید خیلی از نهادها و ارگانهای نظام دینی پیش تر از اینها به امر اهتمام می نمودند؛اما باید گفت که اگرچه اجرای این طرح نتایجی دیریابی خواهد داشت ولیکن رفتن رسیدن است!
معروف است كه اگر برنامه يك ساله داريد، گندم بكاريد؛ اگر برنامه ده ساله داريد، درخت بكاريد و اگر برنامه صد ساله داريد، انسان بسازيد؛ تربيت جامعه برای درک صحیح از جایگاه و نقش جنس مخالف در جامعه و عرصه اشتغال با موازيني كه خالق او مي‌طلبد و هدايت فرموده است، سرمايه‌گذاري صد ساله، بلكه ابدي است. «... و من احياهاي فكانما احياالناس جميعا...»
