به گزارش مشرق به نقل از رجا، به ابراهيم فرزند مالک اشتر يار صميمي و صحابي خاص اميرالمؤمنين، رئيس قبيله نخع و يکه تاز آنان از فرماندهان شريف و با سيادتي بود که به شجاعت و تدبير مشهور بود. بسياري از مورخان او را در شجاعت ستوده اند. از ديگر مواردي که مورخان در وصف شجاعتش گفته اند، حضور او در جنگ صفين است. او با وجود آن که نوجواني کم سن و سال بود، در اين جنگ حضور يافت و در کنار اميرالمؤمنين(ع) و پدرش مالک اشتر رشادت ها از خود نشان داد.
علامه سيد محسن امين نيز او را در کتابش اعيان الشيعه چنين مي ستايد: « ابراهيم مردي شجاع، سلحشور، با شهامت، صف شکن و رئيس بود، او داراي طبعي عالي و همتي بلند و طرفدار حق بود و داراي طبع شعر و زباني فصيح و هوادار و دوستدار خاندان عصمت و طهارت؛ همان گونه که پدرش مالک اشتر نيز داراي چنين صفات و امتيازات عالي بود و حق هم همين است که چنين فرزندي مجسمه چنين پدري باشد .»
چهره اي مانند ابراهيم موجبات اعتلاي هر چه بيشتر مختار را فراهم آورده بود و موفقيت هاي بسياري را نصيب قيام کرده بود. ابراهيم پذيرفت و با مختار بيعت کرد و به همراه او قيام بزرگ شيعيان عراق را به راه انداخت . او پس از آغاز قيام و بدست گرفتن امور کوفه به عنوان فرمانده کل سپاه مختار انتخاب شده، اقدامات بسياري را در کوفه و عراق به انجام رسانيد.
جنگ نهر خازر بارزترين عرصه ظهور و بروز قابليت هاي فرماندهي اين فرمانده شجاع بود. در اين جنگ سپاه بيست هزار نفري عراق بر لشکر هشتاد و سه هزار نفري شام به فرماندهي عبيدالله بن زياد فائق آمد و ابن زياد نيز در نبردي تن به تن با ابراهيم کشته شد . ابراهيم بعد از اتمام کار از موصل به نصيبين رفت و کارگزاران خود را به نواحي مختلف جزيره فرستاد و آنجا را فتح کرد .
نقل است که در ميان راه، دشمن بين مختار و ابراهيم اختلاف افکنده و به تفرقه افکني پرداخت. اين حيله دشمن موجب جدايي آن دو شده و گويا ابراهيم در ادامه کار از نهضت مختار کناره گرفته است، از اين رو در پي حادثه حمله مصعب بن زبير در پيوستن به مختار تعلل و سستي ورزيده و حتي گفته شده به نامه هاي مکرر و پشت سر هم مختار پس از شکست اوليه اش از قواي مصعب، توجهي نکرده، نزد او باز نگشت .
همين کناره گيري او از مختار باعث شده بود که بعد از شهادت مختار ، مصعب بن زبير از يک سو و عبدالملک مروان از سوي ديگر در او طمع ببندند تا ابراهيم را که مردي پر نفوذ و مدير بود ، را با خود همراه سازند ؛ از اين رو مصعب نامه اي به ابراهيم نوشته به او وعده داد که در صورتي که حکومت ابن زبير را بپذيرد، امارت مناطق شمالي عراق را به او مي سپارد. نامه مشابهي نيز از سوي عبدالملک مروان - خليفه اموي شام - به دست ابراهيم رسيد . ابراهيم با ياران و مشاورانش در اين باب به مشورت پرداخت و سرانجام تصميم گرفت با مصعب بن زبير همراه شود ، پس نامه اي به مصعب نوشت و با گروهي از ياران خود از موصل يا نصيبين - مقر حکومت خود - حرکت کرد و به کوفه آمد و با مصعب ملاقات کرد.
سرانجام ابراهيم در سال 72 هجري در پي شکست لشکر عراق از سپاهيان عبدالملک مروان که براي تصرف عراق به جنگ مصعب بن عمير فرستاده شده بودند، در 13 جمادي الاولي کشته شده و نزديک سامراء به خاک سپرده شد.