سکانس اول

مهدی رحمتی خداحافظی خود را اعلام کرد، بدون قید موقتی بودن آن که البته در همین جا هم این سوال مطرح است که مگر چیزی به نام خداحافظی موقتی از تیم ملی وجود دارد؟ البته رحمتی این بار گفته که منظورش استراحت بوده اما در آن زمان حتی اگر خطای رسانه‌های منتشر کننده خبر خداحافظی را هم بپذیریم باز هم مهدی رحمتی هیچ تلاشی برای توضیح این مورد به فدراسیون فوتبال و کارلوس کی‌روش انجام نداد.

سکانس دوم

کارلوس کی‌روش اعلام کرد به دنبال بازیکنی که در رسانه خداحافظی خود را اعلام کرده نمی‌رود، با این حال فدراسیون فوتبال دست به کار شد و علیرضا منصوریان ماموریت پیدا کرد تا شرایط مصالحه بین رحمتی و سرمربی تیم ملی فوتبال را فراهم کند. حاصل این تلاش‌ها تبدیل به نامه‌ای از سوی مهدی رحمتی شد که منصوریان آن را به مهدی خراطی رساند و خراطی هم آن را به کی‌روش داد اما سرمربی تیم ملی فوتبال متن این نامه را تایید نکرد و شرایط خاص خودش را مطرح کرد. همزمان مهدی رحمتی در یک برنامه تلویزیونی از مردم عذرخواهی کرد.

سکانس سوم

اتفاق نهایی در همین مرحله رخ داد، زمانی که کارلوس کی‌روش شرایطش را برای مهدی رحمتی اعلام کرد. اما شرط‌های کی‌روش چه بود؟

1- مهدی رحمتی در نامه‌ای به فدراسیون فوتبال اعلام عذرخواهی کند.

2- رحمتی در متن مکتوب مشابهی از تمامی اعضای کادر فنی تیم ملی پوزش بخواهد.

3- در صورت انجام دو مورد بالا و جلب نظر کی‌روش، رحمتی در تمرین تیم ملی فوتبال حاضر شده و از همه بازیکنان عذرخواهی کند.

دروازه‌بان پیشین تیم ملی اما زیر بار این شرایط نرفته و همان عذرخواهی در برنامه تلویزیونی را کافی دانست. داستان در همین جا تمام می‌شود و کی‌روش قید مهدی رحمتی را برای همیشه می‌زند اما رحمتی که بی‌تردید بخشی از خاطرات و موفقیت‌های فوتبال ایران در روزهای حضور این دروازه بان در تیم ملی رقم خورده، این روزها شاید پشیمان از تصمیم بد موقع خود به دنبال توجیه اتفاقی است که توجیه شدنی نیست.

یک روز آقای X در تیم ملی و روز دیگر فدراسیون مقصر معرفی می‌شود اما سید مهدی رحمتی باید بپذیرد که این تصمیم را خودش گرفته و اکنون باید پای آن بایستد. رحمتی که همواره با تعصب در دروازه تیم ملی فوتبال ایستاده اکنون می‌داند که فوتبال ملی ایران بجای پیش کشیدن بحث‌های این چنینی نیاز به آرامش و حمایت تمام عیار دارد. او آن موقع که این کارها را انجام داد ظاهرا فکر امروز نبود و امروز هم دیگر حسرت خوردن فایده‌ای ندارد.