به گزارش مشرق به نقل از کيهان، افشاي انهدام کامل پايگاه اجتماعي فتنه در کنار اعتراض تند برخي خواص حاشيه نشين عليه فتنه گران و سردرگمي افق آينده اپوزيسيون، باعث بروز وضعيت جديد در ميان محافل طراح اغتشاش شده است. اين در حالي است که سرويس هاي اطلاعاتي هدايت کننده پروژه، تمام فشار خود را روي گروهک هاي اپوزيسيون گذاشته اند تا به هر قيمت شده، نمايش ديگري را به راه بيندازند و به هر قيمت خودنمايي کنند.
ستاد مشترک 3 سرويس موساد، سيا و ام آي6 که ظاهراً در لندن فعال است، با پيش انداختن بي بي سي تلاش کرده پروژه جديد را به گروه هاي اپوزيسيون حقنه کند. آنها در اين راه مجبور شدند با به کارگيري بي بي سي و جرس، حتي نام جعلي دفتر تحکيم وحدت را پاي يکي از بيانيه هاي دعوت به اغتشاش بگذارند حال آن که اين دفتر مجموعه اي از انجمن هاي اسلامي دانشجويان دانشگاه ها را با رويکرد دفاع از اسلام و انقلاب شامل مي شود و برخي عناصر نفوذي وابسته به بيگانگان، پس از ايفاي نقش در تشنجات دهه گذشته مجبور به فرار به خارج کشور شدند و اساساً موضوعيتي در دانشگاه ندارند. بيانيه جعلي مشابه گروه موسوم به «شوراي هماهنگي راه اميد سبز» است که ناگهان از دو هفته پيش آفتابي شد و اساساً اعضاي آن هيچ هويت معلومي ندارند. تنها عضو شناخته شده اين طيف، اردشير امير ارجمند مشاور فراري موسوي است که با موساد و ام آي 6 همکاري کامل دارد و تصميمات اتاق هاي عمليات در اين سازمان ها را طوطي وار ادا مي کند. گروهک هايي مانند کومله، حزب دموکرات کردستان، فدائيان خلق (علي کشتگر و فرخ نگهدار دو عضو حلقه لندن) و اتحاد جمهوري خواهان نيز سرويس هاي بيگانه را در انتشار ابلاغيه هاي سرويس هاي اطلاعاتي سه گانه ياري مي رسانند.
اما فارغ از اين تقلاي اطلاعاتي، واقعيت فضاي مجازي وابسته به عناصر ضد انقلاب از غلبه ترس و افسردگي شديد پس از ترکيدن حباب توهم در 25 بهمن حکايت مي کند. به عنوان مثال يکي از کاربران سايت ضدانقلابي بالاترين، با اشاره به بازي جديد مي نويسد: واقعاً هدف از اين اعلام تاريخ ها چيه؟ چرا بعضي ها نمي خوان باور کنن که فضاي مجازي بخش بسيار کوچکي از جامعه ماست؟ چرا اين قدر احساساتي ميشن؟ فکر کردين فراخوان بدين مردم ميان، نه عزيزم اينجا ايرانه... فکر نکنيد اگر فراخوان داديم و 4 تا مثل خودمان حمايت کردن، چند صدهزار نفر ميان خيابون. يه روز خيالي ديگه درست نکنين تا سنگ روي يخ و تبديل به سوژه 30:20 بشيم.
محمود-ف يکي از همکاران فراري نشريات زنجيره اي در وبلاگ خود مطلبي با اين مضمون آورده است: بايدکجا جمع شد؟ ميدان آزادي؟ به هيچ وجه توصيه نمي شود، چون خيلي بزرگ است و پر کردن آن مشکل[!]. ميدان بهارستان هم خوب نيست، چون بن بست و خطرناک است. بايد يک جايي جمع شد که چند صد نفر را بشود 200هزار نفر نشان داد.
يکي از عناصر ضد انقلاب هم در وبلاگ خود که در بالاترين بازتاب داشته، خطاب به کروبي و موسوي مي نويسد: آقاي موسوي، شيخ شجاع! يکهو توي «کلمه» ننويسيد راهپيمايي. با اين اوضاع تعداد کمي ميان و ميشيم مزحکه [مضحکه] همه.
کاربر ديگري يادآور شده است: اسم جنبش را بايد گذاشت جنبش کسلي! چرا ديگه انرژي نداريم؟ چرا کسي اعلاميه و پوستر در فضاي مجازي طراحي نمي کنه؟
ضدانقلاب ديگري نوشته است: من خارج هستم و اينجا بي اعتمادي خيلي زياد شده. موسوي گفت شبکه هاي مجازي و اجتماعي و مجبور شده تنهايي سازماندهي کنه. اون هم نمي تونه. ما با 500 تا گروه 5 نفره «دموکراسي براي ايران» به هيچ جا نمي رسيم.
در حالي که يکي از عناصر اپوزيسيون هشدار مي داد «آقايون، خانوما 25 بهمن تموم شد. نبايد جوري باشه که انرژي تموم شده. نکنه خسته شدين؟ يکي ديگر از همين افراد به «ملت» حمله کرد و نوشت: ملت داريم؟ اکثر مردم وقتي خبري بر ضد رژيم اسلامي مي شنوند، فقط تو مخيله شون استدلال هايي رو مي پذيرند که از طرف رژيم بهشون گفته ميشه. اين چه ملتيه ما داريم؟
شايد در جمع بندي همين واقعيات بود که يک سايت داخلي (آ.)- که با سايت هاي راديو فردا، کلمه و جرس همپوشاني کاملي دارد- نوشت: به نظر مي رسد در شرايط فعلي که معترضان با پرداخت هزينه هاي سنگين اعتراض مواجه هستند، تحريک به ايجاد ناآرامي و درگيري هاي خياباني از سوي افراد مقيم خارج از کشور، اقدامي است که هزينه هاي آن توسط معترضين داخلي پرداخت شده، اما منافع آن عايد اپوزيسيون خارج از کشور مي شود. اپوزيسيون خارج کشور طي يک هفته گذشته اين طيف به صورت يکپارچه بر حضور در خيابان و بخشي از آنها بر ايجاد درگيري هاي خياباني در تهران تاکيد دارند. آنها که خود و خانواده هايشان در امنيت کامل و بعضاً تسهيلات رفاهي بالا به سر مي برند، با استفاده از رسانه هاي مختلف نظير شبکه هاي تلويزيوني، سايتهاي اينترنتي و شبکه هاي اجتماعي به تحريک معترضان داخلي براي حضور در خيابانها و اقدامات افراطي مي پردازند و پس از پرداخت هزينه سنگين توسط معترضان داخلي به استفاده تبليغاتي از دستگيريها، مصدوميت و ساير مشکلات پيش آمده براي معترضان داخلي مي پردازند. اين در شرايطي است که اين طيف هيچ گونه مسئوليتي در قبال شرايط دشوار معترضان داخلي برعهده نگرفته و بخش قابل توجهي از آنها حتي در زمان حضور در ايران نيز کمترين هزينه ممکن را بابت اعتراض پرداخت کرده اند.
يادآور مي شود سران گروهک هاي نفاق در سال هاي آغازين انقلاب اعضاي خود را مجبور مي کردند به رفتارهاي انتحاري دست بزنند و اگر به بن بست کامل خوردند حتي سيانور بخورند و بميرند. به نظر مي رسد سرويس هاي اطلاعاتي غربي با توجه به وضعيت اورژانسي آمريکا و اسرائيل و انگليس در منطقه - به ويژه پس از انتفاضه اسلامي در خاورميانه- چاره کار را در اين ديده اند که تلفات گروهک هاي نفاق را در ايران به جان بخرند و آنها را به سمت انتحار کامل سوق دهند تا شايد گريزگاهي براي خروج خود از تنگناي کامل در منطقه پيدا کنند.