به گزارش مشرق، مراسم یادبود هنرمند درگذشته سال 92 با عنوان «در سر راه خیالش» عصر امروز، 15 اسفند ماه با حضور مجید سرسنگی، مدیر عامل خانه هنرمندان، نادر مشایخی، فریبرز عرب‌نیا، محمد سریر، علیرضا صادقی، آیدن آغداشلو و خانواده هنرمندان درگذشته در سالن استاد ناظرزاده کرمانی تماشاخانه ایرانشهر برگزار شد.
آغداشلو در این مراسم گفت:از اینکه درون قبیله‌ام حضور دارم، مفتخرم. نشانه و پوستری که برای این مراسم طراحی شده نمونه‌ای هوشمندانه است که با نوشته درخت سرو کشیده و تنیده شده است. در فرهنگ ما درخت سرو به معنای پایداری و همیشه زنده بوده است. وقتی از جاودانگی و پایداری صحبت می‌کنیم باید یادمان باشد که جاودانگی تنها برای ذات پرودگار است.
وی تصریح کرد: درخت سرو هر هزاران سالهای که باشد، نشانه جاودانگی اگر نباشد، نشانه پایداری و سرپا بودن یا بیشتر عمر کردن است. ما دل خوش می‌کنیم به چند هزار ساله بودن سرو‌ها، دل خوش می‌کنیم به بردن نام هنرمندانی که سالهای سال‌ها نامشان باقی می‌ماند. در هنر این معنا وجود دارد که اثر هنری و هنرمند نسل‌ها باقی می‌ماند و به حیات جسمی یک هنرمند متکی نیست.
این هنرمند پیشکسوت با اشاره به اینکه هنرمندان در دل مردم می‌مانند، اظهار داشت: نکته‌ای که همیشه مرا لرزانده و به فکر وا می‌دارد که در کجا ایستاده‌ام و به چه فکر می‌کنم این است هر هنرمندی زندگی خود را در خطر انتخاب می‌کند، خطری که مثل بید بر سر ایمان خویش می‌لرزد، خطر اینکه درست زندگی و کار کرده است، آیا به عهد خود با مردم و خودش وفادار بوده است، پس هنرمند شریف است، چون شغلش را با خطر انتخاب کرده است.
آغداشلو، افزود: به اعتقاد من همه کسانی که در میان درگذشتگان سال 92 بودند، هم قدر و با ارزش هستند و با هم تفاوتی ندارند، چراکه شغلشان را در خطر انتخاب کرده‌اند. من به این قانع نمی‌شوم که تنها در موارد خاص از هنرمندان حمایت شود. خیلی به اقدام‌های دولتی دل نبستم و همیشه فکر کردم حامی یک هنرمند مردم هستند. مردم هستند که از هنرمند مراقبت می‌کنند و در لحظه‌های سختی و اندوه به یاری او می‌شتابند و همین یاری و اشاره کفایت می‌کند.
وی با بیان اینکه هنرمند منزوی در خلوت خود معنا پیدا می‌کند، اظهار داشت: هنرمند می‌داند که مردم مراقب او هستند که او تنها نیست و همین مردم نیز مراقب او هستند که مبادا خطا کند یا وفای به عهد نکند، مردم هنرمند را نگاه می‌کنند که مبادا به خاطر پول و قدرت کارش را بفروشد، به اعتقادات خود پشت و اصالتش را فراموش نکند، مردم در لحظه‌هایی هشدار می‌دهند و اعتراض می‌کنند. هنرمندی که بر سرو تکیه زنده است مصون از این بازبینی و داوری نیست، این داوری خطیری است. هنرمند نمی‌تواند به آسانی از عهده پاسخ این داوری برآید. تمامی هنرمندانی که درگذشته‌اند و یا اینکه فعالیت می‌کنند در این معرض هستند. مردم داوران اصیلی هستند.
آغداشلو در این مراسم گفت:از اینکه درون قبیله‌ام حضور دارم، مفتخرم. نشانه و پوستری که برای این مراسم طراحی شده نمونه‌ای هوشمندانه است که با نوشته درخت سرو کشیده و تنیده شده است. در فرهنگ ما درخت سرو به معنای پایداری و همیشه زنده بوده است. وقتی از جاودانگی و پایداری صحبت می‌کنیم باید یادمان باشد که جاودانگی تنها برای ذات پرودگار است.
وی تصریح کرد: درخت سرو هر هزاران سالهای که باشد، نشانه جاودانگی اگر نباشد، نشانه پایداری و سرپا بودن یا بیشتر عمر کردن است. ما دل خوش می‌کنیم به چند هزار ساله بودن سرو‌ها، دل خوش می‌کنیم به بردن نام هنرمندانی که سالهای سال‌ها نامشان باقی می‌ماند. در هنر این معنا وجود دارد که اثر هنری و هنرمند نسل‌ها باقی می‌ماند و به حیات جسمی یک هنرمند متکی نیست.
این هنرمند پیشکسوت با اشاره به اینکه هنرمندان در دل مردم می‌مانند، اظهار داشت: نکته‌ای که همیشه مرا لرزانده و به فکر وا می‌دارد که در کجا ایستاده‌ام و به چه فکر می‌کنم این است هر هنرمندی زندگی خود را در خطر انتخاب می‌کند، خطری که مثل بید بر سر ایمان خویش می‌لرزد، خطر اینکه درست زندگی و کار کرده است، آیا به عهد خود با مردم و خودش وفادار بوده است، پس هنرمند شریف است، چون شغلش را با خطر انتخاب کرده است.
آغداشلو، افزود: به اعتقاد من همه کسانی که در میان درگذشتگان سال 92 بودند، هم قدر و با ارزش هستند و با هم تفاوتی ندارند، چراکه شغلشان را در خطر انتخاب کرده‌اند. من به این قانع نمی‌شوم که تنها در موارد خاص از هنرمندان حمایت شود. خیلی به اقدام‌های دولتی دل نبستم و همیشه فکر کردم حامی یک هنرمند مردم هستند. مردم هستند که از هنرمند مراقبت می‌کنند و در لحظه‌های سختی و اندوه به یاری او می‌شتابند و همین یاری و اشاره کفایت می‌کند.
وی با بیان اینکه هنرمند منزوی در خلوت خود معنا پیدا می‌کند، اظهار داشت: هنرمند می‌داند که مردم مراقب او هستند که او تنها نیست و همین مردم نیز مراقب او هستند که مبادا خطا کند یا وفای به عهد نکند، مردم هنرمند را نگاه می‌کنند که مبادا به خاطر پول و قدرت کارش را بفروشد، به اعتقادات خود پشت و اصالتش را فراموش نکند، مردم در لحظه‌هایی هشدار می‌دهند و اعتراض می‌کنند. هنرمندی که بر سرو تکیه زنده است مصون از این بازبینی و داوری نیست، این داوری خطیری است. هنرمند نمی‌تواند به آسانی از عهده پاسخ این داوری برآید. تمامی هنرمندانی که درگذشته‌اند و یا اینکه فعالیت می‌کنند در این معرض هستند. مردم داوران اصیلی هستند.
