به گزارش مشرق، حجت الاسلام عبدالحسين خسروپناه عضو هيئت علمي پژوهشگاه فرهنگ و انديشه اسلامي در گفتگو با مهر اظهار داشت: مقوله شادي در اسلام مورد تأکيد و سفارش قرار دارد. در روايات آمده است که مؤمن همواره شادي در چهره اش نمايان است و حالت عبوسي به چهره اش راه نمي دهد. حتي مزاح هاي مشروع نيز براساس سنت نبوي در دين اسلام مورد سفارش و تأکيد قرار گرفته است.وي افزود: برخي تصور مي کنند به علت نوع ارتباطي انسان با خدا که بايد با توبه و اشک همراه باشد، شاد بودن با چنين رابطه اي منافات دارد، اين درحالي است که نوع رابطه ما با خداوند با نوع رابطه با بندگان خداوند متفاوت است.
خسروپناه گفت: در رابطه با خداوند نسبت به خطاها و لغزشهايي که داشته ايم بايد با اشک و گريه توبه کنيم. حتي در روايات ما به گريه محبت و اشک شوق نيز اشاره شده است، اما ضرورتي ندارد که اين گريه و اشک ندامت در برخورد با مردم جامعه و ساير مسلمانان نيز منعکس شود.
مدير گروه فلسفه پژوهشگاه فرهنگ و انديشه اسلامي يادآور شد: در فرهنگ عامه گاهي گفته مي شود تاريخ عروسي ها و مراسم شادي به پس از ماه رمضان موکول شود، درحالي که ماه رمضان ماه مبارکي است و مي توان مجالس عروسي و شادي را در قالب شاديهاي مشروع در اين ماه برگزار کرد واجازه نداد که زندگي مشترک يک زوج همراه با گناه و معصيت صورت گيرد که قطعا چه در ماه رمضان و چه در غير ماه رمضان حرام است.
حجت الاسلام خسروپناه تصريح کرد: شادي مسئله اي است که تمام اوقات به ويژه در ماه مبارک رمضان که ماه ضيافت است ارزشمند محسوب مي شود اما به طور طبيعي شيعه بودن اقتضا مي کند در دهه پاياني ماه رمضان که ايام شهادت امير المومنين(ع) است مسلمانان مؤمن ظاهر غمگيني هم داشته و در مجالس عزا شرکت کنند. اما در اين ميان روز ولادت امام حسن مجتبي شب شادي و سرور است که بايد اين سرور اسلامي را آشکار کذد.
وي تأکيد کرد: بهترين سرور الهي اين است که انسان توفيق داشته باشد در ايام قدر شب زنده داري داشته و به گريه و توبه بپردازد اما اين عبادت و شب زنده داري نبايد به حالت عبوس و عصبي در صبح روز بعد تبديل شود.
